Waar valt mijn lodderige oog vandaag toevallig op? Een Facebook-groep "Red Sandra". Het gaat hier niet om een schaarsgeklede roodharige vamp met scharen trouwe fans. Evenmin gaat het om een internationale spionne, een historisch figuur of een topsporter. Neen, het gaat hier om een klein Vlaams meisje dat getroffen is door een dodelijke stofwisselingsziekte. Hierbij stapelt
gif zich in haar lichaam op waardoor haar zenuwcellen afsterven. Een trage dood, heel zwaar om dragen voor zowel kind als ouders. Daarom ook werd het initiatief genomen tot www.red-sandra.be , een initiatief dat op facebook al snel navolging kreeg. Het is niet Red Sandra, het is Save Sandra.
Wat is nu het doel van deze site en haar facebook-aanhangsels? Wel, Sandra is niet terminaal ziek. Er bestaat een medicijn waarmee het arme meisje kan gered worden. Let wel, er zijn enkele nadelen. Nadeel 1: het medicijn kost een dikke miljoen euro (45 000 euro/maand gedurende 2 jaar), niet terugbetaald door ons sociaal opvangnet. Nadeel 2: het medicijn kan de ziekte doen stoppen. Aangetaste organen zouden er echter niet van herstellen. Het meisje zit ondertussen in een rolstoel en takelt elke dag verder af.
Het is een schrijnend verhaal en mijn medeleven gaat uit naar de getroffenen, maar laten we het ook bekijken vanuit een minder emotioneel standpunt. Een rationeler standpunt, als het ware.
Ten eerste, men startte dit initiatief toen Sandra nog in goede staat verkeerde. Op dat moment kan ze mits genezing nog een normaal leven leiden. Momenteel zit ze in een rolstoel, en het is zeer de vraag in welke toestand ze zich zal bevinden tegen dat er voldoende geld opgehaald is. Leuk, genezen, maar wel de rest van haar leven in de rolstoel - of erger. Daar draait het me echter niet om.
En eer ik u volledig schoffeer, laat ik u verzekeren dat ik in de plaats van de ouders exact hetzelfde zou doen, namelijk mobiliseren, lawaai maken, zorgen dat mijn dochter gered wordt. Maar het is niet mijn dochter noch maak ik een soortgelijk geval mee, en ik kan dus een meer afstandelijke mening geven in deze.
Eén miljoen euro zou de redding van dit meisje kosten. Onafhankelijk van de stromen geld die in de bodemloze put van overheidsinefficiëntie, oorlogen en andere verdwijnen (dat zijn onderwerpen voor de toekomst), spreken we hier nog steeds over N MILJOEN euro.
Laten we even de consequenties hiervan onder de loep leggen.
Ten eerste, een mogelijke terugbetaling door het ziekenfonds. Eén miljoen euro... gelukkig is het een zeldzame ziekte, of mits terugbetaling hadden we hier geen sociale zekerheid meer gehad. Ook dat is echter een zwak argument. Terugbetaling zou in principe financieel mogelijk moeten zijn, aangezien we spreken over een laag aantal gevallen.
Ten tweede, de (hoe cru het ook moge klinken) kosten-baten-analyse. Is de prijs van een kinderleven één miljoen euro? Ligt de prijs hoger of lager? Ik vrees - of moet ik zeggen, ik weet - dat de prijs lager ligt. Hoeveel kost het om geneesmiddelen tegen cholera te voorzien? Tegen malaria? Elke dag sterven honderden, zo niet duizenden kinderen aan dergelijke ziektes. Eenvoudig en goedkoop te behandelen ziektes. Met dat miljoen zou men dus Sandra kunnen redden. Men zou ook duizenden andere kindjes kunnen redden.
En dat is waarom ik enerzijds exact hetzelfde zou doen in de plaats van de ouders, maar anderzijds hier zeker geen geld aan geef. Sorry, maar dan geef ik liever 50 euro aan AZG, Unicef of eender welke organisatie die zich bezighoudt met het bestrijden van veel frequenter voorkomendere ziektes die veel meer slachtoffers maken én veel goedkoper te behandelen zijn. Met die 50 euro red ik waarschijnlijk 2 mensenlevens . Voor Sandra volstaat het niet voor een druppeltje van haar redmiddel.
Sorry Sandra. Sorry aan haar ouders. Ik wens jou en hen nog een leven toe met veel goede momenten en veel plezier. Ik wens je een zachte, pijnloos heengaan toe. Ik wens je liefst nog een mirakuleuze redding toe. Maar een miljoen euro aan jou besteden terwijl dit zoveel andere kinderen kan redden (en die kinderen hebben elk évenveel recht op redding als jijzelf), helaas, maar dat krijg ik niet over mijn verstand.
Ik ben BuInPro
Ik ben een man en woon in De Noord-Zuid-as (België) en mijn beroep is criticaster tegen wil en dank.
Ik ben geboren op 01/12/1982 en ben nu dus 42 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: voetbal, strips en de onverantwoordelijke natuur van de mens.
