De laatste dagen voor het vertrek waren een hel. Ik was te moe om in te pakken en de reis voor te bereiden, bovendien had ik helemaal geen zin om naar zo'n drukke stad te gaan, en de kinderen waren ook nog eens superdruk omdat ze opgewonden waren over de reis, en zoals steeds in mijn leven (ik kan er maar beter aan wennen) niemand om ook maar een beetje hulp te bieden. Ik heb gegild van ellende.
Op de ochtend van het vertrek viel alle spanning en vermoeidheid van me af en voelde ik weer iets van mijn oude, avontuurlijke, levende, bruisende zelf terugkeren. Want écht waar, ik ben ooit jong en avontuurlijk en bruisend geweest!
Toen ik in Parijs aankwam, voelde ik zo'n enorme golf van leven door me heen gaan! Ik was weer 20 jaar!!!!!!
Alle balast viel van mijn schouders, het leven keerde terug in volle omvang en volle schoonheid.
Dat ik daar toch stond met twee kinderen, 9 en 12 jaar oud, verhoogde de schoonheid en intensiteit van de ervaring alleen maar. Dat ik deze ervaring mocht delen met mijn twee kinderen, maakte dat "40 zijn" eigenlijk gewoon dubbel zo mooi, dubbel zo intens, dubbel zo fantastisch is als "20 zijn".
En j'adore Paris!!!! Ik had nooit durven dromen dat het zo'n mooie stad zou zijn!!!!
Ik heb niets met Frankrijk, spreek de taal niet behoorlijk, had eigenlijk alleen maar Parijs gekozen omdat het de goedkoopste city-trip was die we nog niet gedaan hadden.
(York hadden we al gedaan, London had ik geen zin in (en had ik in mijn eentje al ooit gedaan), Rome was te duur.)
Ik had niet verwacht dat Parijs me zo zou betoveren.
Soms was het zelfs té veel, té veel schoonheid, té veel kunst, té veel indrukken. Maar gelukkig was er dan altijd wel een rustig plekje groen (hoe klein ook) om heel even te bekomen. Het is wonderlijk hoe picnicken in zo'n klein park aan de oever van de Seine je weer helemaal op kan laden.
De stad zelf gééft ook echt energie. De drukte vreet misschien energie maar de schoonheid geeft energie. Het houdt elkaar in balans. Nee, das niet waar. Ik kreeg meer energie van Parijs dan dat ik erin stak. Ik voelde me zo bruisen van leven daar.
Met het Louvre heb ik een haat-liefde-verhouding.
Ik vind het Louvre.... nou daar zijn toch geen woorden voor. Wie stopt er nou zoveel kunst in één gebouw????
Ik hou van het Louvre omdat het fantastisch is maar ik haat het Louvre omdat het té is.
En dan bedoel ik dus niet "te druk" want dat viel best mee (ik geloof dat de herfstvakantie een goed tijdstip is om Parijs te zien, het was nergens superdruk). Er is gewoon té veel te zien. Als ik volgende keer terug ga naar het Louvre, kies ik gewoon één afdeling en die bekijk ik me in detail en dan ga ik weer weg. En zo keer na keer tot na een keer of tien (of meer?) eindelijk alles heb gezien.
Verder hebben we zowat alle toeristische dingen in één trip van vier dagen gestoken en dat was eigenlijk ook veel te veel.
Maar we hebben ons fanstastisch geamuseerd. Niet alleen ik, de kids vonden het ook geweldig en zijn nu ook Parijs-fans!
Het is zaaaaaalig om kids te hebben met wie je dit soort dingen kunt delen. Vraag me af of dit opvoeding is of toch eerder genetisch, denk soms het tweede want zie andere kunstzinnige mensen zich uitsloven om dit aan hun kids door te geven en jammer maar helaas. Gewoon geluk gehad dus met het juiste gen over te dragen. Oef! 
Tanar is vooral de Eiffeltoren-man. Hij is echt gek van dat ding. En van de Mona Lisa! En hij wil terug naar de Notre Dame omdat we te laat waren voor er echt op te gaan. We zijn er in en er rond geweest, maar de trappen die toegang gaven tot de torens enzo, was al gesloten om 16u en dit wist ik niet en daarom is dat dus niet gelukt.
Najate zou eigenlijk gewoon vier dagen in het Louvre hebben willen doorbrengen, en was sip omdat Musee d'Orsay en het Museum voor moderne kunst in het Centre George Pompidou niet meer gelukt is (wegens té veel te zien in té weinig tijd).
En ik ben eigenlijk vooral verliefd op Montmartre, op de straatjes rond de Place du Tertre, en op de trappen voor de Sacré Coeur.
Da's mooi want zo vinden we het alle drie ok om zo gauw mogelijk terug te keren naar Parijs!!!
Natuurlijk was terug thuis komen een heel ander verhaal. Crash boom bang, zeg maar.
Na vier dagen lang me weer levend te hebben gevoeld, sloten de sluizen van het volle leven zich weer. De dagdagelijks sleur knalde zijn zweep over mijn rug. Mijn slavinnenleven was weer begonnen. Binnen de 12u was ik ook nog eens heel ziek (zware bronchitis).
