Ik kan er niet mee om, teleurstelling, pijn, gekwetst worden, onzekerheid, ik kan er niet mee om. En elke negatieve emotie wordt gekanaliseerd in kwaadheid. Ik begin figuurlijk met zaken te gooien, de pijnlijkste zaken eerst, en meestal dan naar de personen die het dichtst bij me staan. Het nadeel is dat ik die personen redelijk goed ken, waardoor ik hen kan kwetsen. Ik wil hun laten voelen hoe het voelt voor mij. Op rationeel weet ik wel beter, weet ik hoe ik zou moeten reageren, maar op de kritieke momenten slaag ik er niet in om zo te reageren. Maar soms ben ik het beu, wil ik niet de verstandige volwassene zijn, maar liever het ambetante kind, dat wild om zich heen schopt. Het lucht op, het is niet goed, maar het lucht op. Op momenten lukt het me wel, dan vertel ik rustig mijn gevoelens, dat gebeurt meestal na even erover na te denken, te ademen, tot rust te komen. Vanavond was weer zo'n moment, machteloos voelde ik me, machteloos ten opzichte van de situatie, ten opzichte van het onbegrip, en het gevoel dat er zelfs geen ruimte is om me te begrijpen, met het gekende gevolg van kwaad worden, huilen, onredelijk doen. Ik ben bang, bang om gekwetst te worden, bang om verlaten te worden, bang om machteloos te zijn. En het uitspreken van die angst leidt weer tot het je kwetsbaar opstellen. Ik weet beter, ik weet dat de persoon in kwestie me niet wil kwetsen, maar ik ben niet zeker, ik ben niet zeker dat hij het nooit zal doen. Het belachelijke aan de situatie is dat ik het ook nooit zeker zal weten. Maar blindelings vertrouwen is moeilijk, bedreigend zelfs. En soms lijkt het een risico dat ik niet durf nemen, want de kans om terug pijn te hebben lijkt het niet waard. Terwijl het het wel waard is, rationeel gezien. Het is ook het eeuwige dilemma, je eraan overgeven, met de kans op, of je weer terugtrekken, in je eigen leven, je veilige cocoon van de zaken die je kent, die overzichtbaar is, voorspelbaar. Maar in die cocoon is er geen plaats voor anderen, want een ander impliceert de kans op... De ommezijde van de medaille is eenzaamheid, niemand om zaken mee te delen, naar je te luisteren, je graag te zien. En ook die optie is niet aantrekkelijk. Want desondanks ik een uitgebreide vriendenkring heb, en veel kan delen met een ander, toch vervangen die andere nooit die ene, the one. Het is een moeilijke keuze, en ergens heb ik gekozen om mijn leven niet alleen door te brengen, maar met twee is toch altijd dubbel veel werk!!!
