Herinneringen en gedachtes van een emotioneel verwaarloosde ex-prostituee
08-12-2010
Fetisj
Er wordt gezegd dat iedereen een fetisj heeft. Dat kan gaan van onschuldige alledaagse fetisjen zoals zwarte kanten lingerie, tot de wat heviger getinte fantasieën. BDSM. Lak. Leer. Panty's. Voeten en/of handen.
Ik heb ook een fetisj. Er is iets wat me zo opwindt, zo prikkelt, dat het er niet meer toe doet wie de persoon in kwestie verder is of hoe hij/zij er uit ziet.
Die fetisj is taal.
Iemand die met woorden kan goochelen, diepzinnigheden op papier kan zetten, juiste spelling en interpunctie gebruikt, die gevat en spitsvondig is, verrassend, een ruime woordenschat bezit én die gebruikt op een zelfzekere maar niet-hautaine manier... Dié kan mij krijgen. Daarvoor open ik mijn geest, mijn ziel. Mijn lichaam, dat na het lezen van zijn (of haar) schrijfsels waarschijnlijk al zo week en zilt als een oester geworden zal zijn...
Bijna elke vrouw is onzeker over hoe ze er uit ziet. Ze kijkt naar haar doffe haar, naar de striemen die ze overhield na haar bevalling. De donkere kringen onder haar ogen. Het buikje dat over de rand van haar slipje hangt... Hoe kan iemand die dit ziet zich werkelijk tot haar aangetrokken voelen...? Ja, haar man, die houdt oprecht van haar hoe ze is. Mét buikje. Maar dat is niet genoeg. Ze wil begeerd worden. Aanbeden. Door vuur geconsumeerd. Zelfs lust is niet genoeg, ze wil niet een deel zijn van iemands leven, ze wil iemands leven ZIJN. Al is het maar één keer.
Als ik in de spiegel kijk, voel ik me ook onzeker...
Maar soms, héél soms, dan zie ik de oneffenheden niet. Dan zie ik alleen een paar stralende, heldere ogen. Een verleidelijke mysterieuze glimlach. Een taille en heupen om 'U' tegen te zeggen. Vrouwelijke borsten die me lijken te roepen.
Op zo'n momenten geef ik me over aan mijn éigen vuur...
Achteraf moet ik schaterlachen. Het leven kan soms zo eenvoudig zijn...
Ik mocht robijnen druppels schilderen op je huid. Mijn kwast was zwart, en van leder. Bij elke penseelstreek voelde ik je huiveren... Ik had mijn ogen stijf dicht geknepen, om de concentratie en intensheid te kunnen behouden... Het was een pact dat we sloten. Jij en ik. Ons geheim. Verbondenheid in de hoogste graad. Vertrouwen, overgave. Liefde. Ook al werd het woordje liefde niet uitgesproken.
Toen het schilderij af was keek je me vol bewondering aan. Geen van beide hadden we durven dromen dat ik het in me had. Dat ik zo iets moois kon tevoorschijn toveren. Verzonken in elkaars armen lieten we de nacht over ons heen vallen.
