Ik ben Conny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam seatje.
Ik ben een vrouw en woon in Limburg (België) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 21/03/1976 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, muziek beluisteren, tv-kijken, genieten van kleine dingen,....
Hallo,
Mijn naam is Conny, woon samen met mijn vriend Ronny en we hebben een schattige dochter van net 2 jaar, Yasmin
Gebeurtenissen, bedenkingen over vanalles en nog wat
23-06-2006
Vervolg
Vervolg van mijn verhaal:
Ik leerde iemand anders kennen toen ik bij mijn vader woonde. Een hele toffe jongen hoor, maar ik maakte me toch de bedenking of ik de rest van mijn leven wel met hem wilde doorbrengen. Toen het mijn verjaardag was, stuurde ik mijn ex een berichtje of hij geen zin had om mee iets te gaan drinken. Hij is afgekomen en alles tussen ons kwam weer goed. Ons huisje was gelukkig nog niet verkocht, we konden terug de draad oppikken. Een maand of 2 ging het goed, tot ik dingen aan hem begon te merken die niet normaal waren. Zo werd hij heel koopziek (bracht vanalles mee wat we totaal niet nodig hadden), vloog uit voor het minste, werd soms agressief,... Het gebeurde ook dat hij ergens naartoe reed met de wagen en zich de eerste uren niet meer liet horen of zien. Op een gegeven moment kwam hij zelfs een paar dagen niet meer thuis. Als ik hem dan vroeg waar hij was geweest, wist hij het niet meer. Er was dus één en ander mis. Op een dag werd hij gecolloqueerd in een psychiatrische instelling waar hij het verplegend personeel bedreigde met de dood en heel moeilijk was. Ik heb het enkele maanden volgehouden om hem te gaan bezoeken. Maar het werd me te veel. Ik vroeg me af wat het volgende zou zijn waar ik met hem doormoest. Ik heb toen ook weer een besluit genomen en terug de echtscheiding aangevraagd. Dit keer voorgoed, ik wilde hem niet meer zien.
En van toen af is de miserie voor mij pas echt begonnen. Omdat hij zelf geen beslissingen meer kon nemen door zijn psychische problemen, deden zijn ouders dat voor hem. Het is dus eigenlijk aan hen te danken dat ik in de put heb gezeten, dat ik veel momenten gehad heb dat ik er een punt wilde achterzetten. Net op dat moment heb ik terug iemand leren kennen, waar ik nu na bijna 3 jaar nog mee samen ben.
Volgende keer nog een vervolg, anders wordt het te lang.
