Feestdagen in Shanghai: we hebben ze toch net iets anders beleefd dan in Belgie. Zoals de meesten onder jullie wel zullen weten, wordt Kerstmis niet gevierd in China. Voor ons betekende dat echter niet dat we minder zouden feesten, we zouden het alleen zonder familie moeten stellen. Kerstavond hebben we met enkele andere Belgen en hun wederhelft gevierd op het appartement van een vriend van ons. We waren met drie koppels en dat betekende dus aperitief en voorgerecht voor het ene koppel, hoofdgerecht voor ons, en dessert voor het laatste koppel. En we hielden het Belgisch! Als voorgerecht lekkere asperges en gerookte zalm, als hoofdgerecht een gebraden kippetje met appelmoes en puree, en als dessert heerlijke appeltaart, allemaal zelfbereid! Een heel smakelijke en gezellige avond dus! Kerstdag hebben we het dan toch net iets rustiger aan gedaan. We hadden van andere Belgen gehoord dat er in Shanghai een indoor skipiste lag en aangezien het alleen voor de buitenlanders een vakantiedag was, trokken we naar de rustige skipiste. De piste lag er niet echt goed bij (Chinezen en skipistes gaan toch niet helemaal goed samen) dus kozen we voor het snowboard waarmee ik (Sophie) sowieso toch nog wat moest mee oefenen en dat met vrolijke kerstdeuntjes op de achtergrond. 's Avonds trokken we voor een uitgebreid kerstdiner met gluhwein naar een Italiaans restaurant waar we de heel gezellige kerstdag afsloten.
Op 29 december heeft Annabel ons dan op ons appartementje vervoegd. De dag erna kwam ook Miho (een Japanse vriendin van Annabel) ons vergezellen. Op oudejaarsavond kwam dan ook nog eens een Amerikaan met wie ik de minder leuke dagen in Beijing gesleten had op bezoek met enkele vrienden. Het beloofde dus een heel dolle avond te worden. Na een kleine receptie op het appartement trokken we met zen allen naar een van onze lievelingsrestaurants in Shanghai. Van daaruit zijn we naar een Belgian Beer cafe gegaan om met een goede pint in de hand het nieuwe decennium in te zetten. En in de vroege uurtjes hebben we, na zeer lang in de kou te hebben moeten wachten op een taxi, onze dansmoves nog eens bovengehaald in een van de vele danscafe's hier in de stad. De Amerikaan en zijn vrienden waren we toen spijtig genoeg al kwijt wegens teveel Belgisch bier (tja, als ge alleen maar Chinees bier gewoon zijt...). Net zoals de vorige maanden is daarna ook de eerste maand van het nieuwe decennium weer heel snel voorbij gevlogen. Miho heeft ons spijtig genoeg al na 5 dagen in Shanghai moeten verlaten (die Japanners moeten altijd maar werken). In de twee weken met Annabel hebben we enkele tempels bezocht, wat aan souvenirshoppen gedaan, en zijn we een weekendje naar Suzhou en Tongli geweest. Suzhou staat vooral bekend om zijn Chinese tuinen en de vele kanaaltjes. Nadat we net een tuin hadden bezocht, werden we 'wonder boven wonder' aangesproken door een Chinees die aanbood om ons met een fietsje naar een kanaal te rijden om daar dan een boottocht te doen. Normaal gezien zouden we zo'n Chinees gewoon voorbijlopen, maar aangezien we toch al van plan waren om een boottocht te doen en aangezien Sean hem toch op een goede prijs kon krijgen, kropen we in een bakske achterop een Chinese fiets en later in een bootje met peddelaar die ons maar bleef verwennen door het zingen van verschillende Chinese liedjes. Jaja, we hebben ons daar wel geamuseerd. Voor het donker werd, zijn we nog snel een pagode gaan bezichtigen in het centrum van de stad, die met zijn 7 verdiepingen spijtig genoeg mijn beenspieren versleet voor de rest van de avond, maar die ons wel een mooi zicht bood op Suzhou. De volgende dag waren de weergoden ons niet goed gezind en stonden we op in de regen. We zijn alsnog naar Tongli getrokken, een stadje dat hier het Venetie van het Oosten genoemd wordt omwille van de vele kanaaltjes en brugjes in het centrum van de stad. Uitgebreid rondkuieren in het stadje zat er niet echt in, maar we hebben van de gelegenheid wel gebruik gemaakt om het bekendste seksmuseum in China te bezoeken. Met spijt in het hart heb ik Annabel de volgende morgen weer naar de luchthaven gebracht en het was dus weer een paar dagen back to every day life in Shanghai.
Gelukkig heeft dat niet al te lang moeten duren, want het volgende weekend zouden we alweer andere Belgische vrienden opzoeken in het zuiden van China. Ineke en Pieter die al sinds 28 december in China aan het rondtrekken waren, wachtten ons op in Yangshuo. Yangshuo is een heel toeristisch stadje gelegen tussen vreemde heuvels en nabij prachtige rivieren. De eerste dag trokken we er met de fiets op uit om de eerste rivier eens van naderbij te gaan bekijken. Fietsen betekent Chinese fietsen huren en dat betekent op zijn beurt dus weer platte band. Ikzelf was de eerste die echt tot op de velg zat. We wisten dat we nog veel kilometers hadden te gaan en we moesten voor het donker terug op de grote weg zitten dus wandelen was geen optie. Chinezen hebben gelukkig een goed instinct om te weten hoe ze extra geld kunnen verdienen en op de weg kwamen we na een tijdje een soort winkeltje tegen met een bord 'bike-repair'. Als we in hun winkeltje iets zouden kopen, zouden ze mijn achterband plakken voor een goede prijs. Na een deugddoend drankje en een goede rustpauze konden we met de geplakte band weer op weg. Een paar minuten later voelde ook Sean zijn band platter worden, maar met wat goed uitgeruste Chinezen en een pomp was dat probleem ook snel verholpen. De volgende dag stond er een wandeltocht langs een andere rivier op het menu. Enige obstakel: we moesten de rivier drie maal oversteken. Ook hier dus weer de Chinezen hun instinct en ze stonden ons dus op te wachten met tientallen bamboeboten (eerder PVC boten ma kom) en een monopolie om u tegen te zeggen. In de onderhandelingsstrijd over overzetgeld met de Chinezen was er echter een Israelier die weigerde om de overeengekomen prijs (1 euro) te betalen en die ons daardoor ook ongeveer een half uur heeft vertraagd. Hij vond dat we door te betalen de uitbuiting van de toeristen in stand hielden en blablabla. We zijn alleszins zonder hem vertrokken en we vonden het ook niet zo erg. De wandeling zelf was daarna echt prachtig en ook de stilte tussen de heuvels werd door ons zeker geapprecieerd. De laatste dag in Yangshuo was een echte relaxdag. In de voormiddag bezochten we een klein stadje, Fuli, vooral bekend om zijn waaiers. In Fuli hebben we spijtig genoeg voor het eerst hondenvlees zien verkopen op een markt, echt zielig, maar we kunnen maar hopen dat het hondje niet geleden heeft. Voor de rest bestond de dag uit chillen op het strand aan de rivier en wachten tot we moesten vertrekken naar de luchthaven. Ineke en Pieter zouden diezelfde avond nog doorreizen naar Hong Kong.
Het weekend daarna zijn we bij vrienden thuis een spel gaan spelen dat in China blijkbaar heel populair is. In Belgie noemen ze het 'moordenaar' denk ik. We waren met tien en onder deze tien personen zitten elk spel twee moordenaars en twee agenten die de moordenaars moeten pakken. De Vlamingen onder ons hadden het moeilijk om het spel serieus te spelen en vielen nogal snel door de mand. De Chinezen speelden het spel daarentegen bitterhard en dat maakte dat het soms wel eens grappig werd. Ook het weekend daarna was eerder rustig. Zaterdag zijn we met zijn allen bij iemand thuis pannenkoeken gaan eten en voor Henin gaan supporteren. Het heeft spijtig genoeg niet mogen baten, maar we lieten het niet aan ons hartje komen en Sean en ik zijn daarna naar het Belgisch restaurant in Shanghai gegaan om nog eens goei stoofvlees met frietjes te eten. Uiteraard konden we ook niet aan de desserts weerstaan. Sean liet zich verleiden door een dame blanche (met goede chocoladesaus) en ik wou na 5 maanden nog eens chocomousse eten die duidelijk ook met goede chocolade was bereid. Om ons eten van de vorige dag eindelijk een beetje te laten zakken zijn we die zondag nog een uurtje gaan badmintonnen. Het was echt afzien, maar het deed deugd om na al die maanden nog eens een uurtje intensief te sporten. Gisteren was het dan al helemaal decadent. Een vriend van ons was jarig en wou dat uitgebreid vieren met een brunch. De bekendste zondagse brunch hier in Shanghai wordt gehouden in het Westin hotel. Een zeer goede reputatie, een iets minder aantrekkelijke prijs, maar we hebben ons toch laten overhalen. Het maakte zijn reputatie echter helemaal waar. Een heel verdiep vol eten: kreeft, krab, sushi, kaviaar, kebab, tepanyaki, chili con carne, pastas, kebab, chinese noodles en rijst, koffiekoeken, fruit, pancakes, pralines, ijs, cakes, mousses,...teveel om op te noemen, om dan nog maar te zwijgen over de champagne en cocktails a volonte. Na 3 uur eten lagen we allemaal uitgeteld aan de tafel. We namen ons daarna voor om nooit nog te eten (maar daar zijn we ondertussen al van afgestapt).
Voila, dat was het voor de voorbije maand. Ik heb sinds 29 januari drie weken verlof en om dat te vieren hebben we vorige week vliegtickets naar Cambodia geboekt. Van 9 februari tot 21 februari zitten wij dus veel zuidelijker en warmer dan nu het geval is en we zullen ook van die reis achteraf zeker een verslag schrijven.
Heel veel groetjes vanuit Shanghai en tot de volgende!
Hallo iedereen! Na maanden van uitstel is hier uiteindelijk toch onze eigen blog tot stand gekomen, een goed voornemen voor het nieuwe jaar. Aangezien het niet veel zin meer heeft om onze eerste vijf maanden uitgebreid uit de doeken te doen, hebben we het onszelf gemakkelijk gemaakt en enkele mailtjes naar vrienden en familie herbekeken en deze gebruikt om een mooie samenvatting te geven. We gaan ons best doen om de 6 of 7 maanden die ons hier nog resten wel regelmatig neer te pennen. Met de foto's zijn we helaas nog niet echt bij. Deze zullen ook niet worden weergegeven in onze blog zelf, maar onder de lijst met links zou zo snel mogelijk een link naar onze fotopagina moeten komen. Nog even geduld dus! Ik zou zeggen, geniet ervan en laat zeker ook iets van jullie horen! Groetjes! Sophie en Sean
September tot eind december...wel er is heel wat gebeurd maar we zullen onze ervaringen zo compact mogelijk proberen weer te geven in dit bericht. Allereerst Sophie's 4 dagen Beijing. Zoals de meesten onder jullie wel weten, had ik via internet al een job in een kleuterschool bemachtigd. Eenmaal in Beijing bleek de organisatie die deze job voor mij zou regelen echter helemaal niet meer te vertrouwen. Wat mij eerst was beloofd (een job, een redelijk salaris, terugbetaling van reiskosten en hotelkosten in Beijing,...) was ineens helemaal niet meer zeker. Ze hadden 3 andere leerkrachten en mezelf onder valse voorwendselen naar China gebracht. Ik had gelukkig Sean en Shanghai om naartoe te vluchten. De andere leerkrachten hadden echter minder geluk. Twee van hen zijn naar een kleinere stad in China gestuurd, waar ze in een klein appartementje zonder al te veel sanitaire hygiene moesten verblijven. Omdat hun appartement zich op schoolterrein bevond, moesten ze de regels van hun school volgen. Deze regels waren spijtig genoeg een grote inbreuk op hun vrijheid: ze mochten het schoolterrein alleen verlaten tussen 17 en 21u en dit dan nog alleen onder begeleiding van een Chinese leerkracht. In Beijing zelf hebben we ons alleszins niet in ons hotelkamertje laten opsluiten en hebben we nog van onze tijd daar geprofiteerd om de Olympische site, de Verboden Stad en de Hemeltempel te bezoeken.
Dan...eindelijk Shanghai voor mij!! Na een tien uur durende treintrip stond ik in de stad waarvan ze denken dat er tussen de 15 en 25 miljoen mensen wonen. Na vier lange weken was ik uiteraard heel blij om Sean terug te zien en om te weten dat ik niet meer alleen in een klein hotelkamertje zou moeten slapen. Na enkele dagen kreeg ik dan bericht dat ik voor een interview naar een kleuterschool mocht gaan. Ze vroegen mij wel om te liegen en te zeggen dat ik jaren ervaring had in het kleuteronderwijs. Ik, zo koppig als ik ben, weigerde te liegen, maar kreeg toch de kans om een demosessie te doen van 15 minuten. 15 minuten lang zette ik mijn beste beentje voor (Head and shoulders zo enthousiast als ik maar kon) en ik kreeg de job. Ik heb deze job echter maar twee dagen volgehouden. Mijn job bestond erin om de kleintjes twee uur Engelse les te geven (van 9 tot 11), maar ze verwachtten wel van mij dat ik van 8u tot 16u in de school bleef (mijn les voorbereiden zogezegd). Ik verveelde mij de eerste dag echt al enorm en zag het niet zitten om dit een heel jaar vol te houden. Daarnaast werden ook de kinderen niet zo goed behandeld. Als ze niet wilden eten, duwden de leerkrachten het eten eerder hardhandig in de kindjes hun mond. En de belangrijkste reden om uit de school weg te gaan, was uiteindelijk toch de organisatie uit Beijing. Het contract dat ze mij aanboden had allemaal andere afspraken dan wat er op voorhand was overeengekomen. Ik weigerde dit contract te tekenen en heb dus ook alle contact met die school verbroken.
Sindsdien is het hier eigenlijk alleen maar beter gegaan. Begin oktober werd hier het 60-jarig bestaan van China gevierd en dat betekende ook voor Sean een weekje verlof. Sean had die eerste maanden al enorm veel werk moeten verzetten om enkele sofa's klaar te hebben voor een meubelbeurs in Shanghai. De meubelbeurs was gelukkig een groot succes, ze haalden heel veel orders binnen en hij wist dus dat hij een druk jaar tegemoet zou gaan. We konden allebei dus zeker een weekje rust gebruiken na die eerste tumultueuze maanden. Eerst hebben we twee nachten en een dag in Moganshan doorgebracht. Moganshan is een rustig en mooi stadje in de bergen op een paar uur rijden van Shanghai. We hebben van de locatie geprofiteerd om een kleine daguitstap te doen tussen de bergen en de bamboebossen, echt super! Het deed zelfs deugd om eens wat af te zien in de natuur (we hadden geen idee van de hoogtelijnen en waren soms toch verrast door de steile maar goed begaanbare stukken). Daarna zijn we naar Hangzhou getrokken, een stad op twee uur rijden van Shanghai die vooral beroemd is omwille van het Meer van het westen. Het meer is zeker eens de moeite om te zien en de zonsondergang maakte het decor helemaal prachtig. In Hangzhou hebben we ook een grote tempel bezocht, zeer indrukwekkend op zichzelf, en in de heuvels gelegen waardoor we ook een mooi zicht hadden op het meer. Kortom, vier hele leuke dagen gehad.
De dag na onze thuiskomst belde een Canadese organisatie, waarbij ik eerder was gaan solliciteren, mij op om te vragen of ik diezelfde namiddag al in een kleuterschool kon gaan lesgeven. Aangezien ik wist dat het niet eenvoudig zou worden om een andere job en dus een ander werkvisum te bemachtigen, heb ik toegezegd. Sinds 9 oktober ben ik dus aan het werk voor deze organisatie die voor mij eigenlijk verschillende scholen bij elkaar zoekt om te gaan lesgeven. De meeste scholen willen immers slechts enkele lessen per week, waardoor ik eigenlijk heel Shanghai moet afreizen voor een paar uurtjes per week. Maar ja, het houdt een mens bezig en ik leer er veel mee bij dus ik heb bij deze al vier maanden ervaring in het kleuteronderwijs.
Op 18 oktober hadden we echter een grote tegenslag. Na een uitgebreid ontbijt op zondagmorgen merkten we ineens dat onze laptops en Sean zijn fototoestel verdwenen waren uit het appartement. We hadden de avond ervoor nog naar onze familie gebeld met de laptop en we wisten dus dat ze 's nachts in ons appartement moeten zijn binnengebroken terwijl we sliepen. En dit op het veertiende verdiep met een open slaapkamerdeur en een trage lift, enorm groot risico dus ze moeten wel geweten hebben wat er te rapen viel en waar ze het konden vinden in het appartement. Het grootste deel van de foto's van Hangzhou en Moganshan zijn we dus kwijt, aangezien onze laptops de enige backup waren. Gelukkig had Sean toen al een tiental foto's doorgemaild naar familie, zodat deze tenminste gered zijn. Ondertussen zijn we weer al lang helemaal geherinstalleerd met twee nieuwe laptops en een nieuw fototoestel, maar het blijft toch een enge herinnering.
De volgende twee maanden waren eigenlijk doodgewone maanden van twee werkende mensen. Sean deed zijn ding in de fabriek, of probeerde dit toch te doen, want aan de efficientie van chinese arbeiders kan toch nog heel wat verbeterd worden, maar als westerling hebt ge daar eigenlijk heel weinig op te zeggen. Ikzelf kreeg meer en meer uren en kon mij dus ook wel bezighouden gedurende de week. De weekendjes waren meestal een mengeling van shoppen, de toerist uithangen en uitgaan met mede-Belgen. Heel plezant want we gaan bijna elke week naar een ander restaurant en naar een andere bar waardoor we Shanghai toch altijd weer een beetje beter leren kennen.
Voila, dit was het voor onze eerste vier maanden China. We zullen proberen om te volgende maanden wat beter bij te houden!
