Mijn dag begon met die akelige wekker. Klote ding! Het liefst zou ik hem uit het raam gooien, twee factoren echter houden mij tegen. Ten eerste heb ik geen raam in de buurt en ten tweede slaap ik gelijkvloers dus het zou geen doden aan de zeik zetten (zoals wij dat zeggen.)

Ik stap uit bed. Ik laat het klinken alsof het iets is dat vanzelf en van harte gaat, dat is het niet. Hieraan vooraf moet je weten wordt tien keer gesnoozd (sorry ik weet niet hoe ik dit woord moet vervoegen a.d.h.v ’t kofschip.) Met een zwaai tik ik het Senseo-apparaat aan en ga geduldig zitten kijken. Het is heerlijk hoe een kopje koffie wordt gemaakt. Stoïcijns kijk en luister ik naar het apparaat wetend dat het mijn enige vijf minuten rust zullen zijn van de dag. Ik geniet er van.

Ik zet even snel mijn tv aan om te kijken of er nog iets van nieuws is dat me boeit. Kleine kans. Ineens zie ik een reclame voorbijkomen waarin een kind een kopje thee of koffie (hoe moet ik weten wat er in die mok zit) van tafel trekt. Daarna verschijnt er in beeld: “Laat je niet verassen!” Mijn mond valt open van verbijstering. Dit is een grap en wel een heel macabere of dit is een fout en dan wel een heel pijnlijke?!

Als docent weet ik als geen ander dat ‘onze’ taal onderworpen is aan verloedering, maar dat het in reclames nu ook al fout gaat, dat had ik niet verwacht.

Ik besloot de lieve mensen van de reclame maar eens een mail te sturen. ‘Verassen lieve mensen betekent zoiets als tot as overgaan, cremeren of hoe je het ook wilt noemen. Samenstellingen dienen wel goed geschreven te worden. Misschien was het de intentie van de reclame, dan vind ik hem enigszins macaber, anders adviseer ik u een R toe te voegen.’

Ik kreeg het antwoord wat vandaag de dag een alibi schijnt te zijn om weg te komen met moord.

‘Ik heb dyslexie.’

Ik besloot mijn koffie weg te gooien, mijn wekker uit te zetten en terug in bed te kruipen. Als ik in dit leven, dit soort ochtendrituelen moet verdragen, kan ik de dag misschien niet aan. Het is daarom dat ik besloten heb door te gaan tot mijn persoonlijke grens, daarna stap ik uit het bewustzijn en ga over naar de dromenwereld. Hier zijn maar weinig domme mensen, alleen zij die in dromen geloven. Marco en IK.

"ik doe het, omdat het moet."