Een paar maanden geleden ben ik mijn moeder verloren. Ik denk nog elke dag aan haar. Ze deed alles voor mij maar dit heeft niet lang mogen duren. Ze kon het niet meer aan om steeds weer te moeten vechten om te overleven. Op een dag was ze verdwenen en niemand wist waar ze naartoe was. Ze was gewoon weg... Ik bleef alleen achter met mijn vader en we vertrokken naar het zuiden in de hoop daar een beter leven te vinden. We zijn nu al een tijdje op weg en hebben al honderden kilometers afgelegd. Helaas hebben we geen auto meer om de tocht wat makkelijker te maken. Af en toe komen we andere mensen tegen die de ramp ook overleefd hebben maar we zijn altijd op onze hoede voor eventuele kannibalen. Sommige mensen hebben zoveel honger dat ze er alles aan doen om toch maar iets te eten te krijgen en dus ook andere mensen opeten. Vandaag dachten we een huis gevonden te hebben maar onze hoop werd al snel in de grond geboord toen we de kelder verkenden. Deze zat vol met uitgehongerde en uitgemergelde individuen en toen we hen eindelijk konden afschudden, hoorden we de eigenaars van het huis aankomen. We konden ternauwernood ontsnappen omdat we de mensen in de kelder opgehitst hadden en de eigenaars dus meer met hen bezig waren dan met ons. We hebben ons nu verstopt achter de bosjes en zetten onze tocht in de nacht verder zodat we er zeker van zijn dat ze ons niet zouden opmerken.
