Eindelijke terug thuis. Met het vliegtuig van Santiago naar Madrid en dan per lijnvlucht naar Amsterdam. En daar een emotioneel weerzien met de ganse familie (vrouw, kinderen, schoondocheter en - broers en vooral kleinkinderen). Ze waren met zen allen naar Amsterdam gekomen, onverwacht maar daarom nog emotioneler. Nu terug gewoon worden aan de dagelijkse gang van zaken.
Vandaag nog 32km gelopen en dan een hoteletje geboekt voor 2 dagen juist voor Monto di Dozo. Morgen dan even over en weer (op mijn sletse) naar Compostela. De mis volgen, de zegen van St.Jacob halen en mijne diploma en terug naar boven naar het hotel. Nog goed slapen en dinsdag naar de luchthaven en huiswaarts!!!
Waarom makkelijk doen als het moeilijk ook kan! Dat moet het motto geweest zijn vandaag. Waarom 48km op twee dagen doen, als je dat in één dag ook kan. Ja, je hebt goed gelezen: 48km. Aangekomen in San Roman wisten de lokale bewoners te zeggen dat er geen hotel of pension was, omdat de eigenaar ermee opgehouden was. Dus we stappen een dorpje verder en daar zullen we wel zien. Als je natuurlijk verloren loopt, en na uren zoeken, twijfelen en paniekeren in één keer in Melida bent (de aankomstplaats van morgen) dan schrik je wel. Maar steendood! Nog 60km tot in Compostella, dus gaan we het beperken tot 20 per dag. Geen zotte dingen meer!
Alles loopt (wandelt) goed. Tegen 14u binnen, tijd genoeg om te rusten en te eten. Fysiek is dik in orde, de zere voeten: welke zere voeten? Tegen dit tempo ben ik dinsdag in Compostella. Naar de mis, afhalen diploma en vliegtuig huiswaarts naar de familie!
Vandaag weer een zware klimdag maar het lijkt erop dat ik het zwaarste gehad heb. Het weer is weer wat beter, excellent stapweer. Morgen nog wat op en af , niet te veel meer klimmen en dan 'easy walking' richting Compostella. Het einde is in zicht!
Nog altijd regen en onweer. De picos zijn taaie kerels maar oh zo mooi. Deze uitzichten doen de miserie van de eerste weken in het niets verdwijnen, een echte aanrader. Hoewel ik mijn twijfels heb over de camino Norte! De primitivo dat is de echte camino!!! Ik verblijf niet meer in herbergen, enkel nog maar pensionnetjes en hotels. Het is hier zo druk dat de herbergen overvol zitten en je een soort Auschwitz-gevoel krijgt. Als er 35 pelgrims met natte kleren en stinkschoenen in een herberg van 20 bedden kruipen, dan moet ik er geen tekeningetje bij maken, en dan geef ik liever wat meer geld uit aan een wat deftiger verblijf. Sommige andere pelgrims bekijken mij daar wat lelijk voor aan en doen of ik geen echte ben, maar sinds wanneer trekt een Van den Sande zich iets aan wat andere over hem denken!
Vandaag veel geklommen. Het weer volledig omgeslagen en heel de dag regen. La Mesa op 1200 meter hoog, maar geen grote ontvangst bij de aankomst. Steendood maar alles OK.
Mijn mede-pelgrims van de voorbije dagen hebben deze dag gehalveerd. Maar wat is nu 34km op ne dag? Dus samen met één andere Pelgrim (ene van Polen) toch de volledige tocht onder de brandende zon uitgelopen. Gewoon gekkenwerk, maar we hebben het gehaald en al bij al is alles in orde. Ons Ma is vandaag mosselen gaan eten bij onze Tim, het water kwam me in de mond bij de gedachte aan mosselen met friet. Ik zou een moord begaan om eens een gekookte patat met een kotelet voorgeschoteld te krijgen. Het eten is hier zeer lekker, alleen wordt het hier geserveerd tegen 22u, te laat voor een Pelgrim. Dus zit er niets anders op dan tegen 18u een croque te eten of een slaatje, eigenlijk te weinig voor dit soort werk, maar niets aan te doen.
Eindelijke terug thuis. Met het vliegtuig van Santiago naar Madrid en dan per lijnvlucht naar Amsterdam. En daar een emotioneel weerzien met de ganse familie (vrouw, kinderen, schoondocheter en - broers en vooral kleinkinderen). Ze waren met zen allen naar Amsterdam gekomen, onverwacht maar daarom nog emotioneler. Nu terug gewoon worden aan de dagelijkse gang van zaken.
Waarom makkelijk doen als het moeilijk ook kan! Dat moet het motto geweest zijn vandaag. Waarom 48km op twee dagen doen, als je dat in één dag ook kan. Ja, je hebt goed gelezen: 48km. Aangekomen in San Roman wisten de lokale bewoners te zeggen dat er geen hotel of pension was, omdat de eigenaar ermee opgehouden was. Dus we stappen een dorpje verder en daar zullen we wel zien. Als je natuurlijk verloren loopt, en na uren zoeken, twijfelen en paniekeren in één keer in Melida bent (de aankomstplaats van morgen) dan schrik je wel. Maar steendood! Nog 60km tot in Compostella, dus gaan we het beperken tot 20 per dag. Geen zotte dingen meer!
Alles loopt (wandelt) goed. Tegen 14u binnen, tijd genoeg om te rusten en te eten. Fysiek is dik in orde, de zere voeten: welke zere voeten? Tegen dit tempo ben ik dinsdag in Compostella. Naar de mis, afhalen diploma en vliegtuig huiswaarts naar de familie!
