This is the only way of making it through. Writing it down. Found only strangers, then you came.
31-08-2009
Dag 1
Dag 1.
This is the only way of making it through. Writing it down.
Love is supposed to be a good thing. A bright, shiny thing that shows your other side. Liefde is er om je samen te laten voelen. Niet alleen. Dat is wat beweerd word door alle happy couples. Maar er is ook nog die andere kant
The truth is that love hurts. Liefde raakt je in het diepst van je ziel. Geen liefde raakt je echter dieper. Niemand is echt volwassen tot zijn of haar hart een keer in duizend stukken is gebroken. Dan pas ken je echte pijn. Dan pas weet je dat alle andere dingen het niet waard zijn om over te klagen. The truth is that love is not a good thing. Not always, not at all.
Ik ben verliefd. Ik kan het niet zeggen want ik ben bang.
In mijn hele 16-jarig leven ben ik nog maar één keer verliefd geweest. Met hem ben ik uit de kast gekomen, met hem was het heaven. Intens, goed en echt. Twee handen op één buik. Tot de twee handen langzaam begonnen te vervagen en me een mes in de rug staken. Ik durf eerlijk, zonder overdrijven, zeggen dat mijn puberteit op dat moment over was. Dat is het moment dat ik ben opgegroeid. Te vroeg en te snel. Dat beklaag ik me soms. Een jaar was ik mezelf niet. Een jaar heb ik verspild en was ik de weg kwijt. Ik wou niets liever dan die twee handen weer voelen. Zijn twee handen.
En nu. Ik ben opnieuw verliefd maar kan het niet zeggen want ik ben bang. Hoe kan je verliefd zijn op iemand die je nog maar twee maanden kent? Écht verliefd? Het was er meteen, van de eerste keer. Het eerste moment. Dit kan niet wederzijds zijn want dit is zo zeldzaam. Zo vreemd en onbegrijpelijk.
Het doet pijn sterke gevoelens voor jezelf te moeten houden. Ik kan ze niet uitspreken, de woorden die ik zo zelden gebruik, maar ik moet wel want ik kan dit niet voor mezelf houden. Het doet pijn sterke gevoelens voor jezelf te moeten houden. Tweestrijd krijgt nu de overhand. Ik denk teveel na. Veel teveel. En dat maakt me een ander persoon. Een persoon waar je niet verliefd op word. Een persoon die teveel en te snel gevoelens laat zien. Maakt dat me dom, of net eerlijk?
Laat me even de omstandigheden schetsen. Voordat we afspraken waren we al een maand aan het smsen, hij (waarvan ik de naam niet kan vernoemen) en ik. Zelfs toen ik op doorreis in Amerika was. Ik blij soms gewoon binnen om met hem een gesprek te kunnen hebben. Ik had en heb hem nodig. Binnenblijven was het waard, want onze gesprekken zorgden er steeds voor dat ik me goed voelde. We stuurden zon 40 smsen per dag, en hadden elkaar steeds veel te vertellen. De inhoud van de smsen liep uiteen van gewoon totaal zinloze conversaties over het weer, tot steamy seks. Inderdaad. Seks via sms, later via skype en later, op het bewuste weekend dat ik bij hem bleef logeren, for real.
Die twee dagen dat ik daar was, waren twee zalige dagen. Dagen dat alles goed leek, dagen dat liefde leek te doen wat het moest doen en me blij maakte. Wat erna kwam, was minder. Heel wat minder, zelfs.
De eerste dagen gingen goed. We smsten minder, maar daar kon ik natuurlijk mee leven. Hij zei immers dat ik boyfriend potential was, maar dat hij alles rustig aan wou doen. I felt the same about him, dus ik was best blij.
We spraken opnieuw af in het weekend. We gingen naar Maastricht.(WAHEY, shoppen!) s Avonds kookte zn mama voor ons en keken we nog naar high school musical. Ik denk dat we allebei een leuke tijd hadden, maar er viel me een ding op. Hij nam het rustig aan doen heel erg serieus: Hij was niet koud, maar heel erg terughoudend.
Onze deal verplichte me dan ook hem erover aan te spreken. e hadden afgesproken compleet eerlijk te zijn tegen elkaar. Hoe erg de waarheid ook was. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik sprak hem erover aan en hij zei dat hij het ook vreemd vond. Hij had niet verwacht zo extreem te zijn en voelde, net als mij dat het niet meer 100 procent juist was tussen ons.
In een sterk moment, want zoiets is voor mij heel moeilijk, stelde ik voor minder te smsen en minder contact te hebben. Op zich is dit het beste, om mekaar niet te snel beu te geraken, en ook hij besefte dit.
Zijn letterlijke woorden waren: "Het is misschien allemaal een beetje teveel geweest de afgelopen dagen. Ineens van niks naar constant bij elkaar zijn. Aangezien we allebei hebben aangevoeld dat het al niet meer 100 % was vandaag. We shouldn't push the limits. We gaan gewoon binnen een paar dagen weer iets doen wanneer de vreemdheid van vandaag bekoeld is en dan gaat het misschien ook weer veel leuker en normaler zijn..."
Woensdag zal ik ontdekken of alles werkelijk beter zal gaan...
