Kia Ora,

Vorige keer vertelde ik over de Brit die ik net had ontmoet. Ik noem hem Dez. Uiteindelijk na een korte kennismaking waren we het er beide over eens dat we snel uit Auckland weg moesten. Op 2/11 vertrokken we dan naar Pahia met de bus uit Auckland. Na een 4 uurtjes bus kwamen we aan. We zochten een backpackers (zo noemen ze hostels hier) dat we voordien getelefoneerd hadden. Daar bleek geen plaats meer te zijn maar wel nog in de backpackers ernaast.

Daar kregen we een bed toegewezen in een slaapzaal met 6 bedden en leerde ik eindelijk nog eens andere reizeigers kennen. Best leuk. Blijkbaar zit het hier vol Duitsers. In mijn eigen ervaring daarna bleek dit te kloppen. Ik was een van de oudsten in de backpackers. De mensen die we leerden kennen waren vooral bezig met vertellen dat ze veel drinken en leken overdag niet veel te doen omdat alles geld kost. Dit komt niet echt overeen met mijn visie op deze reis en gelukkig had Dez dezelfde mening. De volgende dag gingen we met de ferry naar Russel. Dit is eern oud stadje waar de Engelsen als eerste aankwamen. Stelde niet zo heel veel voor.  De oudste kerk van het land staat daar maar die is maar van ergens begin 1800. Dit om maar kort aan te tonen dat Nieuw-Zeeland eigenlijk weinig geschiedenis heeft, de Maori buiten beschouwing gelaten. Wel wat mmoie wandelingetjes gemaakt en Dez beweerd dat hij een kiwi heeft gezien wat nogal straf zou zijn want dat zijn nachtdieren. Ik zag enkel iets bewegen. Later die dag nog naar wat watervalen in de buurt gegaan. Nat geworden door de regen maar gelukkig een lift teruf gerkregen. De Brit was helemaal niet gewoon om te liften, had dit nog nooit gedaan, ik heb het hem geleerd en dit was dan ook zijn eerste lift die hij deed. Goed gedaan Dez. Liften of ‘Hitchen’ is vrij casual in NZ. Tijdens ons verblijf in Pahia heb ik mezelf een nieuw doel gesteld: duiken naar de Rainbow Warrior. Dit is een Greenpeace schip dat door franse geheime agenten is gezonken nadat de Rainbow Warrior protesteerde tegen kernproeven van de Franse regering in de Pacifische oceaan. Meer info op wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Rainbow_Warrior_(1955). Ik kende het schip al maar wist helemaal niet dat het in NZ lag. Leren duiken was al een idee voor ik naar hier kwam, nu kreeg het helemaal vorm.

Na pahia lifte ik met den Dez naar Kerikeri, we hadden de smaak goed te pakken. Daar bezochten we een museum over de Maori maar dit stelde maar weinig voor. Reisgidsen moeten niet altijd gevolgd worden!! Daarna wilden we verder liften naar het  noorden. We kenden eigenlijk niet zo veel succes meer waardoor Dez wat begon te panikeren. Ik vond dit wel grappig en probeeerde hem nog meer schrik aan te jagen door voor te stellen om in het veld achter ons te slapen J. Uiteindelijk kregen we toch nog een lift van een lieve dame die ons nog een adres meegaf om ventueel tegaan werken als mandarijnplukker. We kwamen uit in een zeer aangenaam hostel.  Uiteindelijk bleven we 4 dagen in dit hostel. De eerste dag maakten we een wandeling dat uitmondde in een beklimming van Duke’s Nose. De laatste 10m moesten beklommen worden aan de hand van een ijzeren ketting. Het had al wat geregend wat de rotsen lekker glibberig maakten maar het uitzicht was geweldig. Sommige hebben hiervan misschien een foto gezien op Facebook. Heel grappig maar tijdens die wandeling, we waren pakweg 5u in het bos, kwamen we 2 andere mensen tegen. Ik hoorde deze 2 mannen precies vlaams spreken, het waren ook Belgen! Toen ik zei dat ik van de kanten van Leuven kwam zei een van de 2; ik ook. Toen ik zei dat ik meer bepaald van Haacht ben zei die opnieuw: ik ook! Hoe bizar om een dorpgenoot die ik niet ken tegen te komen aan de andere kant van de wereld op een wandeling die niet bijzonder populair is. Op weg terug begon het stillaan te stormen waardoor we zeiknat aankwamen.

De volgende dag gingen we in de namiddag terug op pad, ons doel nu waren de Rockpools. Van zodra we begonnen wandelen voelden we weer druppels vallen wat uiteindelijk weer resulteerden in een goede bui. Aangekomen bij de Rockpools (=een riviertje dat een waterval wordt en daardoor een klein poeltje in de rosten heetf uitgehouden wat weer resulteert in een waterval dat weer een poeltje heeft geschapen, … got the point) was het goed aan het regen. Den Dez was vast beraden om te zwemmen. Daar stond hij dan in ze zwembroek in de regen. Ik hield het voor bekeken en maakte wat foto’s. Dez was bang om in de poel te springen die onbekend diep was. Uiteindelijk vond ik het toch ook een ‘must’ om die poel te bezwemmen en we gingen ervoor. Nadat ik in het ijskoude!! water was gesprongen durfde Dez het ook. Dus deden we enkele korte zwemmetje in de regen. Daarna schoenen terug aan en de wandeling terug en doorweekt aangekomen! De volgende dag hebben we gechilld, een paar voetbalmatchkes champions leuagie gekeken. De hostel uitbaters bezochten enkele vrienden die net een kindje kregen en wij moesten een oogje in het zeil houden in ruil voor een gratis nacht.

De volgende dag zette we onze tocht verder naar het noorden, ons doel: Cape Reinga, het meest noordelijke toeristsche punt in NZ. Bekend vanwege zijn witte vuurtoren (waarvan de Engelse vertaling niet firetower is). Na een dik half uur zonder succes stopte er een jonge dame die alleen op pad was. Julie bleek een Duiutse te zijn die alleen met haar huurwagen NZ wou verkennen in 5 weken. Zij stelde voor om samen naar Cape Reinga te gaan, een voorstel waar Dez en ik graag op ingingen. Daarna overnacht in een gezellig hostel waar Dez en ik voor Julia eten maakten en wat bier kochten in ruil voor de lift. De volgend dag bezochten we Kauribossen aan de westkust. Dit zijn giga-bomen waarvan er eentje wel zeker 2000 jaar is. Onderweg pakten we een ferry waarop we een Duits koppel (ja, weeral Duits) tegenkwamen waarmee we een gezellige avond deelden in het hostel waar we zo lang bleven. We bezochten de Kauri’s tesamen met ons 5en ondertussen. ’S Avonds na een lange zoektocht naar een plaats om te overnachten uitgekomen in een hostel in Auckland. Ik was ondertussen tot de constatatie gekomen dat ik geen geld meer kon afhalen. Ik had de limiet van men Visakaart al bereikt door odnermeer online een duikcursus te kopen. Gelukkig kon ik weer een weekje bij John verblijven.

Die week heb ik voornamelijk gewacht tot ik aan mijn geld kon. Ik had mijn geld al op mijn NZse rekening staan maar de bank  weigerde mij hier toegang toe zolang ik mijn adres niet kon bewijzen. Voor ik met den Dez vertrok hadden ze al een brief naar John zijn adres opgestuurd, op mijn naam, die dan mijn adres zou kunnen aantonen. Die brief kwam echter nooit aan. Ik ging op maandag dus terug, ze stuurden een nieuwe brief die gelukkig op woensdag aankwam. Verder heb ik die week mijn duikcursus vastgelegd. Die werd opgesplitst in 2 weekends. Eerst het theoretische gedeelte in het weeken van  23-24 november en het praktisch gedeelte het weekend erna. Ik zocht dan naar WWOOFing hosts in de buurt van Warkworth waar de cursus doorgaat. Voor wie WWOOFing niet kent, dit houdt in dat je 4 à 5u per dag werkt voor mensen in ruil voor onderdak en eten. De focus ligt hierbij op organische tuinieren en leven van wat je zelf teelt. Verder heb ik in de week dat ik bij John verbleef een auto gekocht op een veling. Wel leuk dat je hier dan meteen mee kan wegrijden, een verzekering is dan ook niet verplicht (maar ga toch maar een pakken).  Ik eindigde de week met een WOOFhosts in de buurt van Warkwort, een toegankelijke bankrekening, een taxnr om te kunnen werken en aan auto. Dit was alles wat geregeld moest worden. Zaterdagavond was John’s 50^ste verjaardags-feestje en op zondag volgde de eerste NZse kater.  

Deze maandag vertrok ik dan naar mijn hosts in Warkworth en kwam rond e middag aan bij het huis van Paul & Louise. Een ouder koppel dat redelijk wat grond heeft en hun eigen groentjes proberen kweken. Na een lekkere lunch direct aan de slag gegaan. De job deze week is een flink uit de kluiten gewassen dennenboom die is omgevallen helemaal opzagen, in stukken hakken en opfikken. Best een stevig jobke waarna ik men spiertjes best voelde. Fikken, fikken, fikken… Op woensdag naar een 2^de hands marktje gegaan in de buurt. Dit dient om geld op te brengen een organistaie die terminale patiënten behandeld en waarbij Paul vrijwilliger is. Voor 25$, dat is zo’n dikke 15 euro, kocht ik potten, een pan en alles om men eigen eten mee te kunnen maken. Later die dag maakte ik samen met Lousie een groententuintje, moest ik wat onkruid uitdoen en wat dode takken verwijderen.  De regel hier is dat ik werk van 8u30 to 12u30, zodat ik mijn namiddag vrij heb. In de namiddag heb ik wat rondgereden om het hier wat te verkennen en een keer naar het srand gegaan. Het is hier vlakbij een bekende snorkelplaats maar ik heb me er nog niet aan gewaagd.

21-11-2013 om 10:18 geschreven door sanderpardon