Het leek ons gemakkelijker om samen een huisje te huren in hartje Gent dan elk een appartement, want dat kost ongelooflijk veel. Zo gezegd, zo gedaan. We vonden een huisje en op één augustus konden Ellen en ik al intrekken. Heidi kon door omstandigheden nog niet meteen mee verhuizen. En van Tom was die tijd nog geen sprake. De eerste twee weken waren formidabel, vond ik. Toen hadden we nog geen televisie of internet. Enkel elkaar. We spendeerden onze zomeravonden op de koer en in de woonkamer, met een lekkere fles wijn. Als we een filmpje wilden kijken was er enkel Mamma Mia en als we wat achtergrond muziek wilden was er ook enkel Mamma Mia, maar meer was toen niet nodig. 

Na die twee weken trok Heidi ook bij ons in, maar er hing een vreemde sfeer. In mijn ogen leek ze wat jaloers, Ellen en ik woonden als twee weken in óns huis. Hoe dan ook begrepen we haar frustratie en lieten haar wat bedaren. In september ging iedereen -behalve ik- op reis, hier komt Tom in het verhaal.

Tom ging een maand op reis en kon zijn 'inboedel' nergens kwijt, vermits zijn kot ook eind augustus verliep. We zagen hier duidelijk geen probleem in, Tom kwam zijn spullen bij ons dumpen en vertrok op reis. Na een maand was hij terug en ging hij bij ons intrekken tot hij een job gevonden had en daarna een appartementje kon zoeken.

Terwijl iedereen op reis was heb ik de stomste beslissing gemaakt die ik kon maken. Ik had dat moment iets pril met Thomas, maar die dumpte mij zomaar aan de telefoon. Ik had hem toen al weken niet meer gezien en voelde me rot. Lien -mijn goede vriendin- stelde voor om samen op café te gaan en mijn verdriet "te verdrinken". Dat leek een fantastisch plan! Op café kwam ik Jonas tegen, ik had er totaal niet meer bij stil gestaan dat hij het ex-lief van Heidi was, want zo had ik hem helemaal niet leren kennen. Hij goot me op met shots en het duurde niet lang eer ik hem mee vroeg om de nacht bij mij te spenderen. De volgende morgen voelde ik me rot, niet alleen door de combinatie van een kater, nog wat zat zijn en veel te weinig slaap. Maar ik had mijn vriendin verraden. Ik kon niet wachten, ze moest het weten. Ik kon het niet over mijn hart krijgen dat te verzwijgen voor Heidi. Ik wist dat ze kwaad zou zijn, maar beloofde mezelf 'eerlijk duurt het langst'. 

Ik vertelde haar over de telefoon wat er gebeurd was. Ze was kwaad, maar er was geen woede uitbarsting ... vreemd. Daarna was het beeld zonder klank, enkel het nodige werd gezegd "Heb jij de huur al overgeschreven?".

Sindsdien was niets nog hetzelfde