Het gebeurde op een woensdag, lesuur 1. Alvorens ik naar school vertrok, stak ik nog snel een hollywood-sjiek (muntsmaak) in m'n mond. Die dag zou ik alleszins geen last hebben van een slechte adem. Het beloofde vandaag opnieuw één van mij ruthineuze dagen te worden. Althans, dat dacht ik toch.
Omwille van verkeersomstandigheden kon de leerkracht van het eerste lesuur niet tijdig op school arriveren. Onze klas reageerde euforisch,want iedereen wist dat ons een "studie-uurtje" (babbel-uurtje) te wachten stond. Allen installeerden we ons op bankjes of op de grond, waar we druk praatten over een opwindend gespreksonderwerp. De dag was zalig begonnen. niet zo ruthineus als anders.
Alsof meneer Rudy mijn gedachten wel kon lezen, kwam hij langzaam, maar zelfzeker, naar me toegestapt. Nog voor ik de tijd kon nemen na te denken waarom Rudy in godsnaam voor mijn neus stond, zei hij met een strenge blik: " Betrapt op kauwgom jongedame! Vanmiddag om half één strafstudie!" Shit. Strafstudie van meneer Rudy.
Nee, deze dag was helemaal niet zo ruthineus als alle andere.
Mijn leven wordt volledig gestuurd door de tijd. Volledig. Ik leef zo geconditioneerd dat ik er depressief van zou worden. Echt.
M'n dagelijkse activiteiten zijn gepland. 's Morgens loopt mijn wekker, die ik de dag ervoor had ingesteld, af en gaat er een belletje in mijn hoofd: ik moet opstaan, anders kom ik te laat op school. Het volgende belletje rinkelt wanneer ik in een rij moet gaan staan op school. Vervolgens is er nog het belletje van lunchtime. Zo kan ik eindeloos verdergaan.
Zolang ik alles bewust bleef doen, was er geen probleem. Nu ik me voel alsof ik op automatische piloot begin te leven, lijkt m'n leven niets anders dan gewoontessszzzzz..... Mijn dagelijks leven stelt pure routine voor. Mijn leven is zooo ruthineus.
In andere continenten zoals Afrika leven de mensen heel wat minder geconditioneerd. Zij eten wanneer ze honger hebben, niet wanneer het tijd is om te eten. Ik pleit voor minder routineuze (in mijn geval ruthineuze) mensenlevens.