Ik ben Eric
Ik ben een man en woon in het pittoreske Sint-Truiden samen met mijn lieftallige eega Ellen en ons allerschattigste dochterje Ada (België) en mijn beroep is ambetantenaar.
Ik ben geboren op 01/01/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen, hardlopen en vechtsporten.
Sinds april 2012 ben ik opnieuw met hardlopen gestart. Lopen is voor mij meer dan een sport alleen: "curro ergo sum".
Op zondag 26 januari
jl. vormde Teuven, één van de twee meest oostelijke dorpjes van Voeren, de
scène van de eerste Polar Bear Trail. Vlamingen, Walen en Nederlanders stonden er
broederlijk naast elkaar om 22 kilometer Voerense modder (500 hoogtemeters!) te
bedwingen.
Vermits de shortski met
mijn broertjes naar La Bresse door een gebrek aan sneeuw in laatste instantie werd
gecanceld, liet ik mij door mijn afgetraind Krav Maga-maatje Frank verleiden om
aan mijn eerste trailrun ooit mee te doen.
De iewat basic aandoende
accommodatie werd ruimschoots gecompenseerd door het gemoedelijke trailrunningsfeertje
en het prachtige panorama. Met de regelmaat van klok weergalmde het gezellig, hè
van onze noorderburen. Teuven ligt aan de rand van een belangrijke bosrijke
omgeving die van het dorp gescheiden wordt door de Gulp. Deze rivier kronkelt
zich door de vallei en steekt hier de grens over naar onze Nederlands-Limburgse
buren.
Eigenlijk had ik beter
moeten weten, want normaal gezien bereid ik mij nogal minutieus voor op om het
even welke wedstrijd. Met een gemiddelde van 60 km/maand op de teller sinds juni 2013
was echter om het even welke trailrun een serieuze opgave geweest. Deze trail bleek
achteraf gezien belachelijk zwaar te zijn voor ondergetekende.
Terwijl ik normaal gezien
een snelle start in de benen heb, besloot ik ditmaal zeer behouden te starten.
Bijna 500 man stormde de steile grashelling af richting eerste helling. Frank
zat onmiddellijk in mijn spoor, maar op de derde helling liet ik hem achter na
een ondoordachte versnelling. In eerste instantie voelden de benen beter aan dan
verwacht, maar na 5 kilometer begonnen de quadricepsen van al dat klimwerk toch
serieus te branden. De start van een lange lijdensweg. Bovendien bleef ik met
mijn Salomon xt wings 3 vaak bijna ter plaatse trappelen in de vettige brei.
Toen na 7 km ook nog eens de darmen begonnen op te spelen, begon ik mij echt af
te vragen of ik ditmaal niet veel te overmoedig was geweest.
Maar vandaag stond het
woord opgeven echt niet in mijn woordenboek. Net op het ogenblik dat ik een
afslagje nam (rond kilometer 10) om een sanitaire stop in te lassen, stoof Frank
mij voorbij met een lacherig hé Maes, waar gaat gij naar toe. Ik moet k*****,
was het enige zinnige wat ik kon uitbrengen.
Nadat ik mij opnieuw
op gang had getrokken, besloot ik mijn geestesoog te richten op een volgende
mijlpaal, de bevoorradingspost die op 13 kilometer van de start gelegen was.
Nadat ik mij hier had volgeladen, vertrok ik opnieuw met de moed der wanhoop.
Aftellen. Nog 9 kilometer te gaan. Aftellen en temporiseren zijn de boodschap.
Na 2:11:23 uur (173ste
plaats overall) strompelde ik de finish over met kuiten die volledig met
melkzuur waren volgelopen. Mijn eerste trailrun was een feit. Frank was op 2:02:14 (106de plaats
overall) binnengekomen en zijn buurman Luc klokte op 1:55:42 (58ste
plaats overall).
Looples 1 van
vandaag: Je oogst, wat je zaait. Nogmaals is gebleken dat ik geen superheld ben. Zonder serieuze en
systematische training mag ik al blij zijn dat ik de finish haal van een
dergelijk evenement.
Looples 2 van vandaag: met een beetje fatsoenlijke
training zou ik echt wel kunnen genieten van deze trailrun.
Afgelopen zondag heb ik deelgenomen aan de trappenrace in het Brusselse Sheraton Hotel. Ik had er niet echt een goed oog in, want sinds een aantal dagen zitten ikzelf, Ellen en de kleine Ada met een nogal zware verkoudheid. Toch wou ik absoluut eens ervaren hoe het aanvoelt om tegen mijn limiet aan de 466 trappen naar boven te "lopen" en een referentietijd voor volgend jaar neer te zetten.
Ik had mij voorgenomen om rustig te vertrekken, te versnellen vanaf verdieping 15 en vanaf verdieping 25 helemaal door te trekken, maar de aanmoedigingen bij de start zorgden ervoor dat ik de gaskraan meteen volledig opendraaide. Al na verdieping 12 schoot het melkzuur in mijn benen. Mijn longen gingen als oververhitte blaasbalgen tekeer en algauw diende ik mijn aanvangstempo wat te temperen. Na heel wat getrek, gesleur en een laatste eindsprintje bereikte ik na 2:45 minuten afzien de 30ste verdieping. Achteraf bleek dat die tijd voldoende was voor een 10de plaats in het algemeen klassement (http://www.bibtiming.be/site/fr/17-11-2013-sheraton-staircaserun-2013). Eerlijkheidshalve moet ik meegeven dat er in de uitslag ook een twintigtal brandweerlui zijn opgenomen die volledig gepakt en gezakt (circa 15 kg) en met beademingsapparaat de trap opstormden. Chapeau!
Nog napuffend en narochelend van de inspanning kreeg ik eerst een microfoon van FMBrussels en daarna van de VRT voor de mond geschoven. Daarna kon de andullatiematras eindelijk wat verlichting bieden aan mijn getergde spieren. Hoe krijgt een mens het in godsnaam voor mekaar om de bijna 1600 trappen van de Empire State Building op te lopen. Voor een impressie van het parcours in Brussel verwijs ik naar het hiernavolgende filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=XLAnBOK_Zsc
De integrale opbrengst van de race gaat overigens via Road to Awareness naar het UNICEF-onderwijsprogramma in Nigeria en Kameroen.
Het
afgelopen half jaar was mijn loopmotivatie erg ver zoekgeraakt. Eerst was er
die zware verkoudheid die mijn deelname aan de Antwerp Ten Miles na 4 km
fnuikte, dan was er die liesblessure die ervoor zorgde dat ik na 2 km opgaf in
de lentejogging van Zonhoven en mijn trainingen gedurende een aantal maanden in
de war stuurde. Ook de maag wou niet altijd mee de afgelopen tijd. Al die
elementen samen zorgden ervoor dat ik besloot om willens nillens een (zeer) lange rustperiode in te lassen.
Toch
was er dit jaar ook zeer positief en veel belangrijker nieuws te rapen ten huize
Maes-Steegen: op 30 september jl. werd onze kleine spruit Ada geboren. Ze diende
zich een dikke maand vroeger dan verwacht aan, maar na een weekje couveuse
mocht ze gelukkig mee naar huis. Bij deze wil ik trouwens nog eens het hele
team van de materniteit van Sint-Trudo bedanken voor hun goede zorgen. Zo een
klein mormeltje in huis gooit je hele leven overhoop, maar ik heb er wel een
nieuwe verslaving bij. Vroege ochtendlijke trainingen zitten er voorlopig
niet meer in of het zou moeten gaan over om-ter-snelst-een-pamper-vervangen.
Een
tijdje geleden heeft mijn enthousiaste kinebroertje mij warm gemaakt voor een
nieuw trainingsapparaat, de elliptigo. Deze loopfiets moet ervoor zorgen dat
ik mijn lichaam blessurevrij kan houden, terwijl ik het aantal trainingen toch stabiel
kan houden en ze op een later tijdstip in de trainingsopbouw zelfs kan opdrijven.
Mijn eerste ervaringen met de elliptigo zijn zeer positief. Om de juiste trainingsimpact
te kunnen bepalen, moet ik er echter eerst weer toe komen om een regelmatig trainingspatroon
op te nemen. Meer info over de elliptigo kan je vinden op www.elliptigo.com. Ook het punkrunning team
van Rik Ceulemans heeft zeer recent de elliptigo uitgetest. Voor hun ervaringen verwijs ik
graag naar de website http://www.rikceulemans.be/nieuws
Voorlopig
blijft de trainingsarbeid op een zeer laag pitje staan, maar ik heb besloten om
op zondag 17 november aanstaande toch mee te doen aan de Sheraton Brussels Stairclimbing
Race 2013 (http://bibtiming.be/registration/index.php?route=product/product&product_id=107)
die ondertussen al aan zijn derde editie toe is. Een trappenloop over 30
verdiepingen (466 treden) ten voordele van UNICEF die al een hele tijd op mijn to-do-list
staat. Blikvanger is onze beste Belgische trappenloper en international, Omar Bekkali,
die onder meer weerwerk kan verwachten van triatleet, Koen Veramme. Deze laatste
heeft alle edities van de KBC-torenrun en de eerste editie van de Sheraton Brussels
Stairclimbing Race op zijn palmares staan. Ook zanger en UNICEF ambassadeur, Helmut Lotti, zal van de partij zijn. Vandaag ben ik het parcours gaan uittesten.
Het was puffen geblazen.
Hopelijk
vind ik na die wedstrijd eindelijk mijn tweede loopadem terug
Op 9 april jl. was het net één jaar geleden dat
ik opnieuw ben gestart met lopen. Om mezelf te motiveren had ik mij op die dag
een Nikeplus-horloge aangeschaft. Zoals de meeste lopers hou ik ervan om
statistiekjes bij te houden om mijn afgelegde afstanden (en progressie) op een cijfermatige
manier te kunnen vatten.
Om jullie een ideetje te geven. Sinds 9 april
vorig jaar heb ik 1692 kilometer afgemaald in 148 sessie met een gemiddelde
afstand van 11,4 km. De gemiddelde snelheid tijdens die 133 loopuren bedroeg 444/km
met een gemiddelde hartslag van 166 BPM. Mijn maandgemiddelden schommelden tussen de 60 en 210 km.
Meer dan de helft van de loopsessies
(55%) liep ik 's morgens vroeg net vóór ik naar Brussel pendelde. Al bij al
heb ik nooit echt moeite gehad om uit de veren te komen. Heel af en toe durfde
mijn vriendin mij weleens een binnensmondse verwensing toeslingeren, maar daar heb
ik alle begrip voor.
Volgend jaar op hetzelfde tijdstip hoop ik nog
betere statistiekjes te kunnen voorleggen, maar het belangrijkste is dat ik evenveel
plezier blijf beleven aan het lopen.
Ondank de iets mindere motivatie gisteren, heb ik op
de Loonse jogging toch een PB op de 10km (38:47) kunnen neerzetten. Ik zit nog steeds niet op mijn oude niveau sinds
het opnemen van mijn nieuwe loopcarrière, maar het gaat meer en meer de goede
richting uit. Het mooie weertje zat daar zeker voor iets tussen.
Het parcours bestond uit 4 rondes van circa 2,55 km
(totaal: 10,2 km). Na een moeilijke eerste ronde waarin ik mijzelf echt moest dwingen
om niet op te geven het vlees kan soms zwak zijn kreeg ik nieuwe inspiratie
toen een klein groepje met daarin de eerste dame in de wedstrijd, Hilde Kippers
(Schippers dixit de omroeper), mij voorbijsnelde. Kwestie van de deuk in mijn
mannelijke looptrots zo lang mogelijk uit te stellen.
Aanvankelijk slaagde ik er in om aan te pikken maar al
snel besloot ik om toch op mijn eigen tempo verder te lopen. Het parcours was
immers iets minder vlak dan verhoopt en ik had absoluut geen zin om meteen op
mijn tandvlees te zitten. Het spijtige gevolg was wel dat ik meer dan helft van
de wedstrijd alleen tegen de wind moest inbeuken. Toch liep het
groepje Hilde Kippers niet echt veel op mij uit.
Net voor het ingaan van de laatste ronde werd ik
ingelopen door mijn naamgenoot en concurrent in de categorie M35, Erik Claes.
Op het onverharde gedeelte van het parcours moest ik enkele meters prijsgeven,
maar toch slaagde ik er in om de uiteindelijke tijdschade te beperken tot 2
seconden.
Met een tijd van 39:29 (3:52/km), een 30ste
plaats overall en een 12de plaats in de M35 (alweer!) kan ik niet
anders dan tevreden zijn.
De volgende wedstrijd op het programma is het Vlaamse massaloopevenement, de Antwerp 10
Miles, op 21 april as. Een eerste test voor mijn grote voorjaarsdoel: de 20 km door Brussel.
Gisteren stond de eerste wedstrijd van de Haspengouw Challenge op het
programma: de 12 kilometer lange Vijverrun in Heusden-Zolder. Door mijn
ITB-last was ik niet meteen hoopvol gestemd, maar langs de andere kant keek ik
wel uit naar deze eerste echte test van het jaar.
Met pijn wil het lichaam wijzen op een structureel probleem om te
voorkomen dat acute pijn tot een chronische blessure verwordt. Pijn is uitermate
frusterend voor een sporter maar als je op een constructieve manier naar je
lichaam luistert en je op de juiste wijze met de signalen omgaat wat absoluut
niet makkelijk is leer je je lichaam beter kennen, leer je te anticiperen op
mogelijke toekomstige pijn en blessures en groei je als sporter en mens.
Mijn antwoord op deze pijn was het aantal trainingskilometers gevoelig terug
te schroeven en twee tot drie looptrainingen te vervangen door zwemtrainingen. Ik
was overigens helemaal vergeten hoe fijn het is om door het water te klieven en
heb meteen besloten om structureel minstens éénmaal in de week naar het zwembad
af te zakken. Daarnaast heb ik mij een streng regime opgelegd van stretch- en
stabiliteitsoefeningen gecombineerd met een grotere aandacht voor mijn
looptechniek.
Wat het verloop van de wedstrijd betreft: ik had mij voorgenomen om
traag te starten en daarna stelselmatig te versnellen, maar met een eerste kilometer
in 3:27 min. kwam er niet veel in huis van deze strategie. Wel heb ik tijdens
deze wedstrijd getracht om looptechnisch alles uit de kast te halen: een
bewuste en zachte middenvoetlanding, de juiste bekkenkanteling, een stabiele
romp, niet te grote paslengte, etc. Halverwege kwam ik door op 23:55 (6 km). Een
beetje trager dan verwacht, maar ik was al blij dat de knie het goed hield.
Bovendien leende het parcours zich niet meteen tot een vlak tempo en lag het er
op veel plaatsen nogal modderig bij. Het voorzichtige zonnetje maakte ook veel
goed. Na een laatste kilometer in 3:56 min. beëindigde ik de 11,4 km in
46:36. Goed voor een 30ste plaats overall en een 12de
plaats in de masters +35.
Ik kijk al uit naar de volgende afspraak van de Haspengouw Challenge in
Borgloon.
Gisteren heb ik in de LPM 1/2 marathon (Genk) aan den lijve kunnen ondervinden dat ik geen Tarahumara-indaan ben. In tegenstelling tot deze mysterieuze Mexicaanse indianenstam, die de reputatie heeft om de beste lopers ter wereld voort te brengen, kan ik (voorlopig?) geen wedstrijd van 21 km lopen - laat staan 100 mijl - op een ontbijt van een smoothie bestaande uit 2 bananen, 1 kiwi en 2 sinaasappels.
Tot km 18 zat ik ongeveer op het schema van 4:15/km maar toen daagde het duveltje met de hamer plots en onverbiddellijk op. Een dergelijke dip met hoofdletter D heb ik in het verleden een enkele maal op een lange fietstraining "mogen" ervaren, maar ik ben nog nooit "leeggelopen". Een les in nederigheid die in de laatste ronde van 6 km voor een enorm verval zorgde (van circa 25 min/6km naar circa 30 min/6 km).
Toen ik mijn loodzware benen letterlijk over de finishlijn sleepte, maakte mijn eerste gevoel van opluchting algauw plaats voor teleurstelling toen ik mijn eindtijd opmerkte: 1:33:59 uur. Toen mijn maatje Frank net achter mij monter en fris de finish was overgevlogen, maakte hij mij deelgenoot van zijn voornemen om in april de marathon van Antwerpen te lopen. Ik vermoed dat ik hem op dat moment een onverholen blik van afschuw heb toegeworpen: "deze afstand nog eens maal twee. Auw!". Vooraleer ik mij tot deze uitdaging laat verleiden, moet ik nog heel wat kilometers afmalen ... en goed ontbijten.
De appel (en ook nog een tweede) die de organisatie ons ter beschikking stelde werd op carnivore wijze verscheurd vooraleer ik een kort babbeltje aanknoopte met "Bakkertje" (Marc Lenaerts). Hij was mij in kilometer 12 voorbijgegaan maar had spijtig genoeg moeten opgeven door pijn in zijn rechterbeen. Een atleet als Marc, die gedreven wordt door een geweldige prestatiedrang, geeft niet zomaar op. Toch stond hij nog opgewekt de andere lopers aan te moedigen. Respect!
De volgende wedstrijd op mijn programma is de midwinterjogging van Kiewit op 24 februari as. Slechts 10 km op de tanden bijten. Peanuts ;-)!
Het fenomeen van de idolatrie is altijd aan mij
voorbijgegaan. Wat niet wil zeggen dat ik mij nooit vanop een afstand heb laten
motiveren en inspireren door opmerkelijke prestaties of gedenkwaardige eigenschappen
van bepaalde personen. Wat de sportwereld betreft, gaat het over het vroegere
kruim van de Belgische judowereld, de triatleten Luc en Frederik Van Lierde,
Marino Vanhoenacker en Marc Herremans, de mountainbiker Filip Meirhaeghe, de
veldrijder Sven Nijs, de ondertussen gepensioneerde tennismeisjes Kim en
Justine, de schaatser Bart Swings en nog zoveel anderen. Stuk voor stuk
personen die tweehonderd procent hun sportdromen nastreven, een grenzeloze
ambitie bezitten en er alles voor over hebben om de top te bereiken. Onder druk
van de buitenwereld gingen sommige van hen daar zelfs heel ver in.
Zoals zovelen hebben de prestaties van
Lance Armstrong mij vaak met bewondering (en verwondering) vervuld zonder dat
ik daarvoor zijn persoon (lees: de figuur die de media ons voorschotelde) echt
wist te waarderen. Hij ging er als het ware prat op dat hij zich niet hoefde te
warmen aan de sympathie en geestdrift van zijn talloze fans. Toch kan zelfs hij
er niet van onderuit dat zijn gedrag sterk is beïnvloed door de idiolisering van zijn bijna buitenaardse
prestaties door een mondiaal publiek. Een sprookje dat naar wat later bleek
een serieus loopje met de waarheid nam. Maar werden we niet allemaal wat graag
door hem bij de neus genomen.
Niet dat ik op dit ogenblik in de armen van het ultralopen ben
beland, toch was ik meteen geïntrigeerd door The American Dream van een
andere Amerikaanse superatleet, de ultraloper Scott Jurek (°1974). Hij geniet nauwelijks
bekendheid onder het grote publiek, maar gedurende 20 jaar heeft hij mee de
scène van het ultralopen bepaald met een ronkend palmares als resultaat. Zijn
eerste plaatsen in de Spartathlon (2006 in 22:52 uur, 2007 in 23:12 uur), een
wedstrijd over 246 km die jaarlijks in Griekenland wordt gehouden, kunnen als voorsmaakje dienen.
Het is een beetje ironisch dat net hij als kind van
de Midwest die gewoon was om zijn kostje bij mekaar te jagen en te vissen, door
zijn passie voor de ultramarathons langzamerhand naar een puur veganistische
levenswijze evolueerde. Hij was een voedingspionier die vaak twijfelde of hij wel goed
zat met zijn zuiver plantaardig dieet (tot raw food toe) maar die doorheen een
proces van trial and error wel
aantoonde dat sportprestaties van 24 uur en meer op basis van een dergelijk
voedingspatroon konden worden afgewerkt. En dat in een tijd waar er geen trainingshandboeken
over ultramarathons voorhanden waren en internet nog in kinderschoenen stond. Hij
durft zelfs beweren dat hij net door zijn veganistisch dieet van een loper naar
een "racer" evolueerde.
Zelf moet ik er niet van worden overtuigd dat je perfect kan functioneren op basis van een vegetarisch dieet ik ben
zelf al 25 jaar vegetariër maar ultraruns van 150 mijl zijn nog iets anders
dan een twintig kilometer van Brussel of de kwarttriatlon van Mechelen. Zijn
grootste uitdaging was bovendien niet voldoende proteïnen binnenkrijgen, maar om de calorieën die verbrand worden tijdens het lopen voldoende te compenseren.
Ook al zie ik mijzelf niet als ultraloper door
het leven gaan, toch werd ik meegesleept door zijn verhaal van Eat and Run". Een verhaal van een
atleet die van het lopen zijn leven maakte, maar zijn prestaties nooit
commercieel wist te verzilveren omdat zijn belangrijkste drijfveer het letterlijk weglopen van de beschaving naar de natuur was:
back to basics. Het verhaal van een moderne ontdekkingsreiziger die naar de limieten van het menselijk lichaam op zoek
gaat. Een verhaal dat ook meer en meer navolging vindt
in België. Denk maar aan de stijgende populariteit van evenementen als de Loop
van Vlaanderen en de drukbezette trails in het Waalse landsgedeelte.
Dit verhaal kan zeker als inspiratiebron dienen,
maar vanzelfsprekend dient de obligate korrel zout in acht te worden genomen. De
vele recepten die het boek rijk zijn, kunnen zelfs tot een apart kookboekje
worden verwerkt. Let food be the medicine and medicine be thy
food
P.S.: vorige week heb ik circa dertig kilometer fartlektraining (twee
trainingen) afgewerkt op mijn nieuwe Salomon XT Wings 3 Trail Running Shoes en
ik blijf zeer tevreden over de stabiliteit en de gripvastheid van deze
trailschoen. Door de extreme drassige en modderige ondergrond was het achteraf
wel kuiswerk geblazen.
Vandaag
een ontspannen en zo goed als vlakke duurloop van 10,5 kilometer afgewerkt in
het aangename gezelschap van kinesist Bart. Met deze run heb ik overigens mijn
nieuwe paar Salomon XT Wings 3 Trail
Running Shoes ingewijd. Voor een echte review
is het na één run nog een beetje vroeg, maar ik kan al meegeven dat deze lichtgewicht
trailschoen, die in de eerste plaats ontworpen is voor een bergparcours of een
gemengd trailterrein, ook asfalt op een comfortabele manier verteert. Bovendien
zit de schoen als gegoten om mijn voet. Een volgende test op iets meer geaccidenteerd
terrein zal hopelijk ook de trailcapaciteiten van de schoen aantonen. Met twee
trainingen was deze week een uitermate flauwe loopweek. Door een zware
verkoudheid, die deze week heel veel energie van mijn lichaam vergde (met als dieptepunt
afgelopen donderdag), ben ik deze week maar aan twee looptrainingen toegekomen.
Ondanks de vitaminesupplementen en een gezonde voedingsethiek ben ik er,
spijtig genoeg, niet in geslaagd om de griepachtige verkoudheid, waarmee mijn
lieftallige eega al een aantal weken zit opgescheept, af te houden. Wie met de
hond slaapt, krijgt zijn (i.c. haar) vlooien. Ik hoop dat Ellen niet over mijn
schouders meeleest, want anders zal ik de volgende nachten elders mogen gaan slapen
1. Polar Bear Trail (26/01): 173ste in 2:11:23 (22 km)
Wedstrijden in 2013
1. LPM 1/2 Genk (10/02): 34ste in 1:33:59 (21 km) 2. HCVijverrrun Heusden-Zolder (17/03): 30ste in 46:36 (12 km) 3. HCLoonse Jogging (7/04): 30ste in 39:29 (10 km) 4. Sheraton Brussels Stair Climbing Race 2013 (17/11) 10de in 2:45 min (466 trappen/30 verdiepingen).
Wedstrijden in 2012
1. HC Gotem (26/08): 46ste in 40:31 (10 km) 2. HC Sint-Truiden (9/09): 50ste in 43:18 (10 km) 3. HC Alken (19/09): 48ste in 40:35 (10 km) 4. Stedenloop Hasselt-Genk (30/09): 15de in 1:00:36 (15 km) 5. HC Kortessem (21/10): 45ste in 1:01:27 (15 km) 6. Kerstrun As (16/12): 12de in 39:22 (10 km) 7. Gaston Roelants (23/12): 82ste in 39:35 (10 km) 8. Manneken Pis Corrida (27/12): 31ste in 27:31 (7,3 km)
