Nadat Helle het uitgemaakt had en het bedrijf waarin ik werkte failliet ging, vonden mijn vrienden het tijd voor mij om iets anders te gaan doen met mijn leven. Ze vroegen of ik mee op tour wou met de band, en ik heb ja gezegd. Niet als zanger, maar als mechanicus. Ik heb hier totaal geen ervaring mee, maar ik moest hier gewoon weg. We zouden met de boot naar de Faeröereilanden gaan, ‘het land waar geen boom groeit, het land dat op de maan lijkt’. Geef toe, het klinkt mooi. Maar aan boord ging het vreselijk mis. We kregen ruzie, ik weet niet eens meer waarover. Toen werd het zwart. Ik werd volledig nat en gewond wakker op een verlaten weg. Het enige wat ik bij me had was een overal van het bedrijf waar ik werkte en stapels met geld. Ik wachtte in een bushokje op een ingeving, een herinnering. Een auto stopte en een man genaamd Havstein bood me een lift aan. Hij bleek een psychiater te zijn en nam me mee naar zijn instelling voor mensen die tussen kliniek en maatschappij instaan. Nu zit ik hier, net wakker na dagen geslapen te hebben, in een kamertje en ik durf niet naar beneden te gaan.