Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? - Johan Harstad
16-11-1986
Een vrijdag in de herfst van 1986
Normaal
gezien haat ik vrijdagen, ze zijn zonder twijfel de grootste teleurstelling van
de week. Maar deze vrijdag was anders. Het was de avond van het schoolbal en we
moesten ons verkleden. Ik ging natuurlijk als Buzz Aldrin, ook al dacht
iedereen dat ik Neil Armstrong was. Met mijn astronautenhelm hoopte ik dat
niemand me zou herkennen, dat ik zou verdwijnen in de menigte terwijl ik zou
kijken naar Helle, zonder dat ze dit zou merken. Maar het was zo veel beter. De
band vroeg of iemand een verzoeknummertje had, en ik weet niet wat er mij overviel
maar ik klom op het podium, deed mijn helm af, fluisterde de naam van ons
liedje in het oor van de drummer en hij knikte. De muziek begon te spelen, het
werd stil in de zaal. Ik begon te zingen. Ik zong en mensen begonnen te lachen.
Niet gemeen, maar verwonderd, gechoqueerd bijna. Toen de laatste noot geklonken
had werd het opnieuw stil in de zaal. Voor zo’n 10 seconden, tot iedereen begon
te juichen en te klappen. Je moet begrijpen, ik heb nog nooit zoiets
meegemaakt. Ik was overdonderd en verbaasd want mijn enige doel die avond was
dar Helle mij zou opmerken, niet de hele school. Ik rende naar buiten maar ze
achtervolgde me, Helle. Zei zei dat ze me een beloning zou geven als ik een
sneeuwbal op het dak van de school kon gooien. Het was niet moeilijk, maar ik
denk dat ze dat wel wist. Ze kuste me.
