Eindelijk was het zover, morgen was het Anne's verjaardag. Wat had ze er verlangend naar uitgekeken. Hopelijk kreeg ze haar lang verwachtte cadeau. Stiekem had de kleine Anne het huis afgezocht. Zelfs tot op de akelig donkere zolder was ze geweest. De kelder waar ze nog nooit durfde komen was haar ook niet ontgaan. Uiteindelijk bleef het een groot vraagteken. Ze had niets gevonden, nergens stond er een ingepakte doos. Zouden haar ouders het vergeten zijn? Koude rillingen liepen door haar hele lijf. Ze mocht er niet aan denken. Hun dochtertje vergeten, hoe kon dat nu. De laatste weken had ze nog zo haar best gedaan. Steeds weer had ze haar ouders geholpen. De tafel gezet, afgewassen, haar kamer netjes gehouden. Haar broertje had geprobeert om haar humeur te doen omkeren. Het was hard geweest om steeds vriendelijk te blijven, ondanks zijn pesterijen. Na een lange nacht zat ze nog moe aan de ontbijttafel. Herhaaldelijk was ze badend in het angstzweet wakker geschrokken. Het ontbijt was lekker, maar toch had het niet echt gesmaakt. Waar bleef toch haar geschenk? Waarom lieten ze haar wachten? Broerlief had er heimelijk plezier in. Mams en paps spraken over het weer. Wat ze die dag konden doen. Ze repten geen woord over een cadeau. Het was al een heel eind in de voormiddag toen de bel ging. Anne had de hoop al opgegeven en zat in de zetel naar de T.V.te kijken. Niets interesseerde haar nog. Ze schrok zich haast een ongeluk toen plots een hele vrienden in de kamer stonden en happy birthday zongen. Met een ruk draaide ze zich om en zag een grote ingepakte doos op de tafel staan. Wat was ze blij. Met een sprong was ze bij de verassing en opende de doos. Een prachtig skateboard kwam te voorschijn. Wat was ze blij. Maar wat haar het meeste plezier deed, was dat haar ouders haar niet vergeten waren. Dat was het mooiste geschenk dat ze zich kon dromen.
Heb vandaag met gemengde gevoelens de begrafenis van Luna gevolgd. Hoe kan een onschuldig kind, zomaar het slachtoffer worden van een moordenaar. "Omdat ze huilde" gaf de misdadiger als reden. Je mag dus niet opgroeien met emoties. Moeten flink zijn , of misschien juichen als er een moord voor je ogen gebeurd. Misschien komt er een tijd dat niemand nog emoties toont. Niemand nog schrikt van geweld en agressie. Waar gaan we naartoe? Welke wereld creëren we? Ja, wij creëren deze wereld! Iedereen van ons levert zijn bijdrage, of we dit nu willen of niet. Ik zie je al vol ongeloof kijken en de wenkbrauwen fronsen. Ja hoor iedereen wil het beste voor zichzelf en zijn kinderen. Hoe vaak hoor ik ouderen niet zeggen tegen hun kinderen:" Blijf kinderloos, je bent gek als je kinderen wil enz.... " Gemakkelijk gezegd, zij hebben het ervaren. Wil dit nu echt zeggen dat jij je gevoelens opzij moet zetten, omdat zij het al geprobeert hebben. Tja, laten we dan maar gelijk stoppen met leven, want dat hebben zij ook al gehad. Nee, laat iedereen genieten van het leven, je moet echt niet stinkend rijk zijn om gelukkig te zijn. Kleur bepaald ook niet hoe iemand is en wat hij mag. Anders moet je zeker niet op de zonnebank gaan liggen om te bruinen. Wie weet vergist men zich dan wel ooit. En gaan we niet allen op vakantie naar een vreemd land. Daar worden we ook gastvrij behandelt. Probeer elkaar te begrijpen, laat iedereen leven en proberen om op zijn manier gelukkig te zijn.
Maar ik geef één goede raad:" leef en laat leven." Geef onze jeugd weer hoop dat het goed komt. Dat er ook voor hen een toekomst is.
