Momenteel ben ik 22 jaar, bijna 23  maar ik heb nog niet echt een eenvoudig leventje gehad.

Rond mijn 10de levensjaar werd ik voor het eerst echt met de dood geconfronteerd... In mijn klas zat een jongetje met een melkallergie, toevallig mijn liefje. Plots moest hij naar Nederland verhuizen. Het verdriet dat ik toen voelde, werd overstelpt door het verdriet dat nog moest komen. Plots kreeg ik telefoon, hij woonde net in Nederland en had al vakantie... Eind juni ergens. Het was zijn mama, ze wou mijn mama... ze vertelde dat hij gestikt was in zijn eigen braaksel, nadat hij een ijsje at met melk... Het ongeloof was zo groot dat ik zelf een ijsje wou gaan eten. Iedereen leek erover heen te komen, behalve ik.

Mijn leven ging verder, zo ook mijn problemen. Bompa, ik en bomma wisselden elkaar af met kanker, tot eind 2005. Bomma was ernstig ziek, de dokters gaven haar nog enkele weken. In de eerste week van januari 2006 stierf bomma dan. Mijn heldin was van mij weggehaald, weer iemand waar ik zo van hield. Werd het express gedaan of eerder toeval?

In 2005 lag ik zelf nog in het ziekenhuis met kanker, en daar ontmoette ik een schoolgenote. Ze werd ook mijn klasgenote en oktober 2006 verloor zij haar strijd tegen kanker. Weer mijn soulmate weg... Ik begreep het niet meer!

Bompa en ik bleven vechten tegen die vieze ziekte en de problemen leken iets verder van ons weg te blijven. Tot mei 2008... een jongen waar ik van hield en naar opkeek besloot om uit het leven te stappen. Mijn god was plots weg...

Het was zwaar, maar ik bleef het volhouden zolang mijn bompa er maar bleef... Tot eind 2011 het verschrikkelijke nieuws: Bompa gaat niets meer doen aan zijn kanker, hij gaat zich laten gaan...

De strijd was hard, als jonge meisje van toen 19 ongeveer, zorgde ik mee voor mijn grootvader alsof het mijn eigen vader was. Ik bracht hem mee naar het ziekenhuis, bezocht hem, ... februar 2012, hij mocht naar palliatieve zorg, onze laatste hoop op een waardig eide. Hij bloeide open en hij sprak terug een beetje.. Het openbloeien was van korte duur, twee dagen later stierf hij... exact een maand na zijn verjaardag.

Al mijn dierbaren weg, lag het aan mij of was het toeval?

Een plaats geven is nog steeds niet volledig gelukt, enkel de angst om weer een dierbare te verliezen die is gebleven.

Dit is een zeer heftig verhaal die mij sprakeloos maakte. Zoveel dierbaren verliezen, zelf nog eens met een vreselijke ziekte te maken hebben. Dat hou je toch niet voor mogelijk. Maar het feit dat ze praat over haar gevoelens is positief. Zo zal ze er uiteindelijk sterker uitkomen.