Het duurde lang voor ik kon aanvaarden dat ik geen biologische vader meer had. Het feit dat een stiefvader mij later naar het altaar moet brengen, daar kon/kan ik echt niet bij. Toen ik besefte dat hij er nooit meer zou zijn, sloot ik me op op mijn kamer en huilde mezelf in slaap. Ik viel zowaar in een zwart gat. Mijn punten op school begonnen eronder te leiden, ik was mezelf niet meer. Niemand op school wist ervan, behalve directie en leerkrachten, jarenlang heb ik dat kunnen verzwijgen. Ik maakte voor vaderdag wel altijd twee cadeautjes (1 voor op het graf en 1 voor mijn stiefpapa), maar niemand in de klas vroeg zich af waarom. Totdat een jongen uit de andere klas het doorhad. Er ontstonden roddels, niemand die het in mijn gezicht durfde te vragen. Ik voelde hun ogen in mijn rug branden. Ik was het op een dag kotsbeu, dat ik het er allemaal heb uitgeschreeuwd. Ja, op school, op de speelplaats, tijdens de speeltijd. Toen ik het gezegd had, was ik opgelucht maar tegelijk ook boos. Ik was opgelucht dat ik mijn gevoelens nu kon delen met mijn vrienden. Maar ook boos dat het zo is moeten lopen. Waarom vroegen ze me niets? Waarom roddels? Dat waren vragen waar ik een antwoord op kreeg toen mijn beste vriendin me achterna kwam, na mijn uitval. Ik kon eindelijk eens mijn gevoelens kwijt bij iemand die ik kon vertrouwen. Vanaf dan had ik door dat al mijn gevoelens opkroppen geen goed idee was. Ik begon alles de naam van papa toe te kennen, mijn teddybeer waar ik elke avond tegen praat (ja,zo zie je maar dat 17-jarigen niet te oud zijn voor een teddybeer), de hond (die trouwens nog van hem geweest was),... Ik heb zelfs een ster aan de hemel die zijn naam draagt. Doordat er zoveel dingen zijn die zijn naam hebben, heb ik echt het gevoel dat hij dichtbij is. Ik heb ook een fotohoekje gemaakt op mijn kamer, met een kaarsje een kruisje. Ik heb iets wat niemand uit mijn klas heeft, mijn papa die mijn engelbewaarder is! Een papa die er voor mij is, die mij door mijn moeilijke periodes helpt, die mij helpt de juiste keuzes te maken in het leven. Ik zie mijn vader zeer graag, ook al weet ik niet hoe zijn stem klinkt.