Denk nooit dat als je iemand vergeet je verdriet ook weggaat. Zo werkt het niet, en dat is bijna onmogelijk ook. Probeer ook enkel de goeie momenten te onthouden. Maak een plakboek, met foto's, getuigenissen van familie of vrienden, gedichtjes. Zo verschijnt er toch een kleine glimlach als je dat boekje inkijkt. Zo 'vergeet' je je verdriet een beetje.

Vandaag wil ik het hebben over zelfmoord. Ik wil even zeggen dat dit de manier is hoe mijn vader een eind aan zijn leven maakte. Volgens mij snappen sommige mensen niet hoe hard het is om iemand te verliezen aan zelfmoord. Je blijft met zoveel vragen achter. Waarom? Dat is de vraag waar we nooit een antwoord op zullen weten. Vandaag was weer maar eens een test voor mij of ik al over de dood van papa was. Mijn stiefzus zit in haar puberteit en durft wel eens dreigen met zelfmoord. Allemaal voor de grap, dat weet zij en dat weten wij ook. Maar wat zij ook weet is dat mijn vader zelfmoord pleegde. Ik ben boos, verdrietig en teleurgesteld in haar. Ik ben huilend naar mijn kamer gelopen. Het bewijs dat ik er nog lang niet over ben. Zelfmoord pleeg je niet zomaar, meestal is daar een reden voor, welke? Jammer dat we dat nooit te weten gaan komen. Maar aan de hand van verhalen van mijn familie over hem, beginnen puzzelstukken in elkaar te vallen over wat er in zijn hoofd omging op dat moment. Ergens snap ik hem, maar er waren genoeg andere middelen om uit de problemen te geraken. Als hij die overwogen had, had ik misschien nu nog een biologische vader die gelukkig was.