Rocky Mountains National Park. Opgericht in 1915. Eén van de oudste Nat. Parken. Een heel gevariëerd park met lager gelegen bossen en prairies, en bergen die tot meer als 4000m gaan. Van kleine vogels, tot de grote damherten en de zwarte beer. Vandaag alleen de herten gezien.
De dag was weerom zonnig maar in de namiddag werd er zwaar onweer verwacht. Een bezoek aan Bear Lake gebracht en dan naar het hoge gedeelte via de Trail Ridge Road. Die komt uit aan het Alpine Center op zo'n goede 3600m. Je mag hier overal maar 50km per uur rijden, dus ook als chauffeur kan je goed rondkijken en genieten. Juist zien op de weg te blijven want vangrails zijn een luxe in de US.
Overal heb je stopplaatsen met uitzichtspunten, korte en lange trails, kleine meertjes, .... . Kortom, je verveelt je geen seconde.
In de namiddag, op de terugweg, zagen we het onweer aankomen. De park-rangers reden rond op de hogere gedeelten om iedereen in hun auto's te krijgen want de bliksems gingen loodrecht naar beneden. Heel de bergaf was dus tegen 25km/u in de regen en hagel.
Terug aan onze cabin was het dus tijd om een goed glaasje Colorado red wine te drinken. En dat doen we nu nog. Lekker!
Het Black Canyon of the Gunnison National Park stond op dag 5 op het programma. De weg erheen liep vrij hoog op de heuvels wat zeer wijdse uitzichten gaf. Op een zeker moment kwamen we zelfs een kudde koeien tegen met 3 rasechte cowboys. Vervang de asfalt door gras en je kijkt naar een western.
De Black Canyon is een zeer smalle maar zeer diepe canyon. Met wanden die tot 1000m hoog zijn. Je mocht zeker geen hoogtevrees hebben om over de relingen te kijken.
Deze keer geen waarschuwingen voor beren, maar voor de bergleeuw, de poema, of op zijn engels, de cougar. We hebben er, gelukkig, geen gezien. Hij misschien ons wel.
Na dit NP ging de weg voort naar Estes Park, aan de ingang van het Rocky Mountain NP.
Onze eerste dag in de Rocky Mountains. En Lut's allereerste dag ooit op een paard. We hadden nl. een halve dag horseback riding geboekt in de Rockies. En bij een man, Tim, die enkel kleine groepjes neemt. Buiten ons twee waren er nog een moeder en haar twee dochters uit Minneapolis. Die vielen heel goed mee.
Al na vijf minuutjes was Lut haar paard gewoon, oef! Bij mij kwam het paardrijden direct terug, dat verleer je nooit. De corral lag al hoog in de bergen. Vandaar ging het stapvoets langs bijna nauwelijks zichtbare trails omhoog en omlaag. Door bossen, over keien, omgevallen bomen, meadows, ... het was gewoonweg genieten. Daar zijn geen woorden voor, te paard door de bergen. Prachtige uitzichten, dan weer steil omhoog, dan weer over een beekje. Precies zoals John Wayne. (Grapje)
Al bij al een tocht van een goede 10km. Halverwege een kleine rustpauze, en waar Tim over de geschiedenis van de streek vertelde.
Kort na de middag waren we terug bij de corral. Na het aftuigen van de paarden bracht hij ons terug in zijn 4x4 de berg af. Via een weg waarvan ik niet eens dacht dat een auto dat kon. Jawel dus.
Een zalige dag. Vanmiddag al even in het NP zelf geweest. Morgen is dat voor gans de dag.
We waren weer om 6u wakker. We keken vanuit ons bed door het raam en op zo'n 10m staan er drie hetten te grazen. Prachtig. Lut wou ook graag beren zien .. we wisten niet hoe snel doe wens in vervulling zou gaan....
Om 8u werden we opgepikt door een tour-bus vooer een rondleing in het park. Mesa Verde is namelijk het park van de rotswoningen, rots-pueblo's. Die zijn onder de wanden van de canyons gebouwd. Het is ongelofelijk hoe ze dat in de jaren 1200 hebben klaargespeeld met enkel rotshamets.
De gids eas een op rust zijnde parkranger..
Hoogtepunt was het bezoek aan Clif Palace, de grootste pueblo. Niet te bezoeken zonder gids.
Het was in indrukwekkend.
Na de middag doorgereden nasr het kleine plaatsje Crawford. Hier ovetnachtten we in de Stone Inn. Onze kamer was te bereiken langs de achterkant langs een open terras. Met zicht op de natuur en een klein beekje dat naast het terras liep. We haden net gegeten, de zon was net onder, komt daar een zwrte beer aangelopen. Tot onder onze neus. De buurman wist te zeggen dat er op dat moment elke nacht zo'n 5 beten door het dorp zwerfden op zoek naar eten. Ik heb et 's nachts dan ook enkele gehoord naast het huisje. Een raar gevoel ... Een zoo zonder hekken.
