Na het laatste bericht is er wat te vertellen. 

Na 6 weken te zijn opgenomen in "Ter Linden" is er een evaluatiegesprek geweest. Dat was met de Psychologe, Hoofdverpleegster, Sociale dienst, Studente laatste jaar, kinesitherapeut, Ergotherapeut enzovoorts. Dat gesprek heeft 2 uur geduurd waarbij we koffie met koekjes en frisdrank werden aangeboden. 

Dat gesprek is in huiselijke sfeer geweest en was wel informatief. 

Met Romeo gaat het nu goed, hij is niet meer agressief geweest, kan traag (met hulp) naar zijn kamer wandelen en doet goed mee met de ergo en de kine. In groepsverband worden er soms balspelen (strandbal), daar doet hij heel goed aan mee, hij heeft zelfs in het oog wanneer iemand de bal minder krijgt en dan gooit hij zijn bal naar die persoon. 

Verschieten deed ik daar niet van want Romeo heeft altijd aandacht gehad voor oneerlijkheid. 

Deze week is het van 01 oktober tot en met 04 oktober dierenweek en dan mag iedereen zijn dier meebrengen, eender welk. Verleden jaar zou er een kip, klein varkentje, kat, hond enzovoorts geweest hebben. Gisteren was er juist een chihuahua's. 

In Juli, juist voor de verhuis zat ik er door met al mijn miserie. Mijn kinderen drongen aal om er een week van tussen te gaan. Mijn dochter was toen op terugreis van Spanje een week in de Alpen op hotel. Daar ben ik dan met de bus naar toe geweest. De Alpen moet iedereen gezien hebben, ongelooflijk mooi. Ik kan niet zeggen dat het een ontspannende reis geweest was door het vele werk van de verhuis, waar je mee bezig bent, maar het was wel een mooie reis, ik zou zeker terug gaan, de Alpen zijn indrukwekkend. 

Romeo kreeg dan alle dagen bezoek van mijn oudste zoon, Romeo heeft nooit een dag gehad zonder bezoek. 

Ik heb mijn geliefde hond (OBI) moeten weg doen, die was te sterk, ik kon die niet in het appartementje houden, hij heeft een goede thuis gevonden bij een boer. 

Om niet alleen te blijven heb ik een klein hondje aangeschaft, het ras is een "Boomer" zie foto's en zijn naam "Lucky". Ook heb ik twee vogeltje gekocht (mandarijntjes) dus er is altijd beweging en iets te horen bij mij. 

Met Romeo gaat het steeds minder goed met zijn geheugen. 

Toen Ik zondag bij hem was zaten we in de leefzaal waar relaxzetels in het rond staan waar je een stuk van het park kan zien en de vaart. Dat is nog mooi, soms varen er plezierbootjes langs, ik zie graag het water dat is rustgevend. 

Romeo praatte over dingen die hij niet zag of kon gezien  hebben, onsamenhangende zinnen.

Ik  had al wel gezien dat Romeo er suffer bijzat. Na met de hoofdverpleegster gepraat te hebben blijkt dat de medicatie nog niet op punt staat, het wordt met medewerking van onze huisarts soms verhoogd of verlaagd maar het blijkt nog niet te kloppen, nu was het dus verhoogd.. 

Ze gaan met Romeo op consultatie bij Psychiatrie om de medicatie op punt te zetten maar nu is er sprake van een bezoek zonder opname in de kliniek. Zij hopen dat die dokter iets kan voorstellen dat hem kan kalmeren en hij toch nog kan een leven hebben, zoals rond wandelen of een praatje doen met andere patiënten. Ze vragen dat ik meega om mogelijk enkele vragen te beantwoorden die hij zelf niet meer weet. 

Een zinvol leven in deze fase  zal heel moeilijk zijn want Romeo was nooit echt sociaal van karakter, had nooit een hobby, hij was eigenlijk nooit echt in iets geïnteresseerd. Daarom is het moeilijk om hem met iets te plezieren. 

Gisteren zei hij wel; 

Ik ben blij dat je komt. 

Ik vroeg; 

Waarom zou ik niet komen, ik kom alle dagen. Niemand vergeet U, Alleen is het niet voor iedereen mogelijk om te komen, ofwel door het werk ofwel door de afstand. 

Romeo onthoud zijn kamer niet, gaat zomaar in andere kamers op bed liggen, neem dingen uit andere kamers dus voor de verzorging is dat ook niet gemakkelijk. 

Het was al enkele malen dat ik Romeo niet vond en dat ik de verpleging hulp moet vragen. Ik kan moeilijk in alle kamers gaan zien, voor de verpleging ligt dat anders. Iedere keer werd hij gevonden op een ander bed. 

Voor de verpleging is dat vooral zoeken naar een oplossing zonder hem te fixeren, maar hoe doe je dat. Ze kunnen moeilijk iemand bij hem zetten om zijn hand vast te houden, er zijn nog patiënten. 

Ik vind het vooral moeilijk om andere bezoekers er over te horen praten, zoals, er is een patiënt die in andere kamers gaat, dat zou ook niet mogen maar de medicatie is nog niet op punt. Zij weten dus niet over wie het gaat maar het gaat wel degelijk over Romeo. 

Die meneer die hij al meer als een week geleden geslagen heeft loopt nog met een gekleurd oog rond en zijn de lippen ook nog niet helemaal in orde.  

Het is moeilijker om te schrijven omdat ik het zelf ook steeds moeilijker krijg. 

Romeo heeft wel veel plezier gehad van een paard "Umberto" en zijn begeleider Luc dat op bezoek kwam. Die man deed alles met dat paard zonder bevelen. Wat hij deed, deed het paard ook, dat was echte liefde tussen die twee. Ik zet de FB van "Ter Linden" onder dit verhaal, daar staat een filmpje van het paard bij bedlegerige patiënten. Na de verdiepingen was de tuin aan de beurt, daar mochten de patiënten een toertje wandelen met het paard, niet op het paard.

 

Gisteren ben ik weer op het bureel geroepen maar deze keer was het niet alleen met de verantwoordelijke van de afdeling maar ook nog met een psychologe, een verpleger en later kwam ook onze huisdokter binnen. Het Was dus een bespreking met vijf. 

Romeo was terug in een andere kamer binnen gegaan en was aan de arm beginnen trekken van de persoon die op zijn bed lag. Heel waarschijnlijk dacht Romeo terug dat iemand in zijn bed lag. 

De verpleging had ook twee filmpjes van Romeo die met zijn vuist op zijn andere arm aan het slaan was. 

Het is zo ver dat ze Romeo moeten beschermen tegen zichzelf maar ook de andere personen tegen hem. 

Als Romeo niet verbeterd zal hij naar een kliniek over gebracht worden naar psychologie en het zal niet te kiezen zijn waar, maar waar er direct plaats is, hoever ook. 

Volgens de dokter zal er geen andere keuze zijn omdat ze niet kunnen wachten tot er iets ernstiger gebeurt. 

De medicatie wordt nu dagelijks besproken en eventueel aangepast. 

Deze morgen ben ik naar de hoofdverpleegster geweest en was alles goed maar werd Romeo kwaad naar zichzelf in de spiegel. Dat zou kunnen zijn omdat hij zich als oudere man niet kan erkennen in de jonge Romeo. 

De nacht was kalm verlopen, de deur gesloten en controle alle twee uren. 

Vandaag gaan ze de spiegel uit zijn kamer verwijderen. 

Ze hebben eergisteren Romeo om te eten verplaatst aan tafel en bij anderen gezet om te zien hoe het verloopt, gisteren hebben ze hem aan een tafel alleen gezet, ik zal straks dan wel zien hoe het verder gaat. 

Verpleging doen op zulke afdeling moet ook wel iets doen met die mensen.

Toen ik daar stond te wachten zag ik Romeo in de verte, hij zat op de hometrainer. Gelukkig zag hij mij niet. 

Ik zou mijn schoonzus uit Tellin willen vragen mij op te bellen ik ben alle telefoonnummers verloren.

Eindelijk is het ervan gekomen. 

Er is ondertussen veel gebeurt maar ik begin bij vandaag. 

Zoals jullie al gelezen hebben is Romeo opgenomen in het WZC omdat hij 's avonds agressief werd. 

Vandaag werd ik opgebeld door mijn jongste zoon want het "WZC Ter Linden" had nog mijn vorig vast telefoonnummer en kon mij niet bereiken. Ik was mijn nieuw nummer vergeten door te geven, waarom belden ze niet op mijn gsm want die nummer is hetzelfde gebleven. 

Romeo was voorbije nacht agressief geworden tegen een andere patiënt. Waarom weten ze niet, Romeo zelf weet niets meer, maar ze denken, en ik ook, dat hij de verkeerde kamer is binnen gegaan en dacht dat die persoon in zijn bed lag. 

Romeo onthoud zelfs zijn kamer niet, morgen ga ik een foto van hem meenemen om aan de deur te plakken. 

Romeo zou op die patiënt aan het kloppen zijn geweest, gelukkig had een nachtverpleegster gehoord dat er iets was. 

Ik ben verschoten als ik die andere patiënt zag, die is gekwetst aan zijn oogkas, zijn lippen, als je die ziet denk je dat die hoog van de trappen gevallen is, ik vind het erg. Ze hebben nu de toelating gevraagd om hem 's nachts te fixeren; 

ja natuurlijk, ik zou niet willen dat er nog zoiets gebeurt. Wat als ze het niet direct horen of niet door hebben dat er iets is. 

Mijn dochter zei direct; 

Goed dat je pa hebt laten opnemen, wat als hij dat bij jou had gedaan en er niemand was. Romeo en ik hadden geen directe buren en woonden in een doodlopende straat. Dan hadden mijn kinderen me kunnen bezoeken in het ziekenhuis of op het kerkhof. Ik mag er niet aan denken. 

Romeo zelf heeft niet vel, zijn rechterhand is rood en opgezwollen. 

Toen ik daarstraks op bezoek was riep de hoofdverpleegster me en het was weer gebeurd na de middag, niet zo erg hij had die patiënt aan zijn arm getrokken heel waarschijnlijk dacht Romeo weer dat die persoon op zijn bed lag. 

Ze hebben dan de dokter van wacht laten komen en gelukkig was dat toevallig onze huisarts van vele jaren Die Romeo goed kent en hem met alle ziekten geholpen heeft. 

De dokter heeft nog iets voorgeschreven om te kalmeren en gevraagd om hem niet te fixeren omdat het misschien nog meer agressie opwekt. 

Hij kan nu zijn kamer 's nachts niet uit, ze hopen dat hij niet vind hoe de deur open gaat en gaan om de 2 uur in de kamer zien. 

Onze dokter zijn stempel en handtekening stond op de brief en die heb ik graag ondertekend, vastmaken, daar heb ik het niet echt mee.

Hopelijk met dat kalmeermiddel erbij blijft hij kalm. 

Toen ik vroeg wat hij aan zijn hand had wist hij het niet maar het deed geen pijn. 

Dat was het voor vandaag, morgen schrijf ik verder, nu ik verhuisd ben kan ik er terug meer tijd voor nemen. 

De foto met de gele parasol is nog in het vorige centrum. 

De tweede van hem is in de leefzaal van dit centrum. 

Zijn kamertje dat uitziet op de vaart van Veurne, je ziet veel wandelaars en soms plezierjachten voorbij varen.  

Eindelijk; eindelijk; eindelijk, 

Mijn dochter belde vanuit Spanje met het goede nieuws. 

Romeo gaat woensdag 01-08-2018 naar zijn vaste stek in "Ter Linden" te Veurne. 

Om 14U00 wordt hij met ziekvervoer "De Roo" naar Veurne gebracht.

Ik kan niet beschrijven hoe goed ik me voel, elke dag aftellen om naar zijn vaste stek te gaan. 

We hadden met andere patiënten al een band opgebouwd, er zijn patiënten die het niet zo erg hebben als Romeo waar je nog een gesprek mee kan hebben, dat kun je niet meer met Romeo. 

Die band met patiënten zullen we hier ook wel opbouwen.

Met Romeo gaat het zoals altijd op en af. 

Gisteren was hij goed, in die zin, hij stond me aan een lift op te wachten maar ik kom niet langs daar want dat zijn de liften voor het personeel. Het is langs de gewone deur maar dat onthoud hij niet. 

Hij was weemoedig maar dat heeft hij altijd gehad, Romeo was een zwartkijker, ik was het tegenover gestelde, een optimist. 

Tegen 17U00 gaan we van de cafetaria naar zijn afdeling omdat ze dan de medicijnen en het eten geven. 

Verleden week;

Na het cafetariabezoek gaan we langs het toilet. Romeo de mannenkant en ik de vrouwenkant. 

Ik was niet gerust en ging eerst kijken wat hij uitspookte, al goed, want hij had zijn broek naar beneden gedaan maar zijn slip aangehouden en zo zat hij op het pissien. Ik hielp hem dan naar het toilet maar hij wou niet meer gaan. 

Gisteren van hetzelfde maar met een grote boodschap, het vuile toiletpapier hing uit zijn broek, goed dat ik het zag. Ik heb de verpleging op de hoogte gebracht zodat ze hem konden verschonen.

Verleden week zat hij in een relaxzetel en maakte een patiënt de opmerking van een achter zijn rug te zien. Hetzelfde, het toiletpapier hing ook uit zijn broek. 

Er was ook een keer dat hij op het bed was gaan liggen in een verkeerde kamer. 

Twee dagen geleden waren ze de sleutel verloren en gingen ze in Romeo zijn broekzakken voelen, er zat niets in en toen ik de rede vroeg; we kennen hem, hij zou durven. Later was d sleutel ineens terecht, geen verpleegster die iets zei of zich verontschuldigde. 

Gisteren zoals alle dagen ben ik in de namiddag op bezoek geweest bij Romeo. 

Ik blijf altijd tot aan het avondeten, ik smeer Romeo zijn boterhammen en dan vertrek ik naar huis. 

Ik doe dat zo omdat Romeo niet met twee dingen gelijk kan bezig zijn, dan heeft hij er geen erg in dat ik vertrek en is hij rustig aan het eten. 

Ik zeg nu wel tot morgen, dat kon ik de eerste dagen niet doen, maar nu wel. 

Onze dochter kwam ook nog vlug op bezoek bij Romeo omdat ze deze nacht vertrok naar haar geliefde Spanje. 

Zij nodigde mij uit om iets te gaan eten in "De Mikke" te Oostduinkerke. Dat is al jaren gekend om zijn steak. Dat was zo lekker, nog even goed als zoveel jaren geleden. 

Supermals steak en gebakken zoals ik wou, er was niets op aan te merken. 

Als ik zou mogen muggenziften dan gaat het over het slaatje, dat is het juiste woord, slaatJE en het was nog triestig ook maar wij gingen voor de steak en dat was zoals ik al schreef. 

Vandaag was het verschieten, het terras van de gesloten afdeling stond open, van zolang Romeo daar is, was het de 2de keer. Een zalig terras met parasols en al. 

Daar hebben we gebruik van gemaakt. 

in de plaats van binnen in het cafetaria te zitten. 

Het cafetaria heeft een mooi terras met ronde picknicktafels, en ruim zicht op zee, juist zoals beneden mag je daar niet op, ik begrijp dat niet, zoveel patiënten, die altijd binnen moeten zitten en als ze dan op een terras zouden kunnen zitten mag het niet van de bediening. 

Heb ik je waterachtig gemaakt, ik ben dat ook als ik het zie maar verboden terrein!!!! 

Deze kerk "Sint-Niklaaskerk" staat over restaurant "De Mikke".

De foto van Romeo is vandaag genomen zonder dat hij het wist. 

Deze keer is het lang geleden, maar er is niet veel te vertellen. 

Romeo is nog altijd in de kei in afwachting van zijn vaste verblijfplaats in het woonzorgcentrum "Ter linden" te Veurne. 

Hij staat nog op de eerste plaats maar het duurt lang. 

Verleden week ging ik op bezoek en ik vond Romeo niet, in geen van de twee zalen, gevraagd aan patiënten, de verpleegsters, niemand wist het. 

We waren met enkele personen aan het rond kijken, het verplegend personeel vooral, jah, het is een gesloten afdeling hé en dat heeft een rede. 

Weet je waar ze hem vonden, in zijn kamer op bed. Het wil zeggen dat iemand de kamer open gelaten heeft. 

Normaal worden de kamers gesloten omdat ze niet willen dat de patiënten teveel rusten, dat zou het slapen 's nachts bemoeilijken. 

Ik was al gerust, want als Romeo daar buiten geraakt weet hij niet waar hij woont of moet zijn. 

Deze week sprak de verpleegster mij aan om meer kledij mee te brengen omdat ze al reservekledij gebruiken, de hoofdverpleegster kwam erbij en zij hetzelfde. 

Toen ik Romeo zijn etiket van de broek liet zien met zijn naam er op, dus eigen kledij, vroeg ik waarom ze dat zegden als hij eigen goed aanhad, toen kwam het antwoord waarmee je altijd gelijk hebt, het ligt klaar voor de volgende keer. 

Daar moest ik eens mee lachen. 

Ik denk dat het verplegend personeel de kasten niet uit elkaar kennen. 

Maandag had Romeo weer andere kledij aan, ik ben met hem naar de kamer geweest zijn kledij veranderd in dat van hemzelf, en hetgeen hij aan had heb ik gevouwen en klaar gelegd voor de verpleging. 

Gisteren kwam ik bij Romeo en hij had weer hetzelfde van hen aan, pas op het was een mooie broek en hemd, maar niet van hem. 

Ik denk dat ze echt niet weten waar zijn kledij ligt. 

Het is nochtans gemakkelijk, hij heeft bed 2 dus zijn goed ligt in kast 2. 

Als het vandaag weer van dat is ga ik het toch eens tegen de hoofdverpleging zeggen. 

Ik ben volop met het inpakken bezig voor de verhuis. 

Maandag is onze dochter komen helpen en hebben we veel naar het containerpark gebracht. 

Ik ben echt alles wat niet in mijn appartement kan weg aan het doen. Dat doet soms pijn maar toch valt het mee. 

Waar ik het meest spijt van heb is mijn vogelbadje maar ik heb het kunnen verkopen en ben blij dat het bij mensen staat waar het tot zijn recht komt. 

Die mensen hebben een foto bezorgd van het badje in hun tuin, mooi geste, ik was er blij mee. Het wil zeggen dat die mensen er even veel plezier zullen hebben als wij. 

Ik leef nu tussen lege kasten en volle bananendozen. 

Gisteren heb ik een gesprek gehad met de hoofdverpleegster. 

Ik ben niet akkoord dat alle mannen aan één kant zitten en Romeo alleen aan de vrouwenkant. 

Dat is voor hem niet bevorderlijk bij de integratie in de gesloten afdeling. 

Ze gingen het niet meer doen, ik heb het haar tegen de verpleegster horen zeggen. 

Wat was het gevolg? Dat Romeo bij de mannen mocht zitten en er een andere man aan de vrouwentafel. Ik heb Romeo dan terug daar gezet dat die andere man niet alleen moest zitten aan de vrouwentafel. 

De verpleegster konden niet volgen, maar daar trek ik me weinig van aan. Het is niet omdat die mensen terug kinds worden en niets zeggen dat wij het moeten laten gebeuren!!! 

Vandaag had ik een afspraak met de dokter van de gesloten afdeling. 

Toevallig kennen wij dokter Castelein al een kleine 30 jaar. Wat  kunnen die mensen  onthouden. Die wist nog dat wij 3 kinderen hadden en toen ook een Bull Terriër. Dat is al altijd zijn lievelings ras geweest. 

Wij hebben natuurlijk het meest over Romeo gepraat. Ik mag van hem mijn hoofd niet in het zand steken en de waarheid onder ogen zien. 

Het zou onverantwoord en gevaarlijk zijn om Romeo terug naar huis te halen, voor de rest was alle onderzoeken goed. 

Hopelijk komt zijn plaatsje rap vrij in "Ter Linden" omdat dan zijn thuis zal zijn en hij niets anders moet gewoon worden. . 

Hier hoor je alleen maar klagen van zowel patiënten als hun familie, ik ben zeker niet alleen. 

Romeo was vandaag anders, ik zag het direct, hij was agressiever in zijn bewegingen, hij duwde een tas koffie bruut van hem af omdat die te heet was, de koffie vloog rond op de tafel. 

Hij zou vandaag ook iemand die weg ging zijn zak kleren leeg gegooid hebben en weg gesmeten. 

De verpleegster zij dat het de eerste maal was dat ze hem zo zagen. 

Hopelijk doet hij dat niet teveel. 

Ik kan niet meer doen dan alle namiddagen bij hem zitten, we gaan dan in het cafetaria zitten en kunnen de zee en het strand zien. Ik zet foto's van dat strand in Nieuwpoort. Daar is een club van kitesurfers. Mooi om te zien, het verstrooit de gedachten een beetje en Romeo denkt dat het parachutes zijn, dat is goed zo. 

Van die kitesurfers heb ik geen foto, die hou je nog tegoed!

  

Waar ik ga wonen is bijna de achterkant van het woonzorgcentrum, ik kan gewoon achter door wandelen in de tuin van dat appartementenblok om bij Romeo te komen, het kan niet beter zijn. 

Onze zoon gaat dn ook één keer met Obi naar Romeo, dat zal hem goed doen. Hopelijk is het met de hond te doe want die is de straat en veel mensen niet gewoon. Afwachten dus. 

Ik heb dit geschreven op 29 juni 2018. Er zijn problemen met datums die veranderd worden en ze kunnen er niets aan doen!!!!!!!!!