Ik ben vandaag (13/02/2008) teruggekeerd na mijn zeventiende biopsie volgend op mijn harttransplantatie in Gasthuisberg in Leuven. Het was een lange weg, maar één die de moeite heeft geloond. Een jaar terug was ik amper in staat een stortbad te nemen en nu kan ik fietsen, wandelen, weer genieten van het leven!
Drie jaar geleden stelden artsen vast dat ik een aantal poliepen had in mijn dikke darm. Een fluitje van een cent om deze te verwijderen. Dit werd uitgevoerd in een ziekenhuis in Aalst tijdens een dagopname. Wat eerst als een eenvoudige ingreep werd voorgesteld draaide helemaal anders uit. Het verwijderen van de poliepen in dagopname lukte slechts gedeeltelijk en het verdict was dat ik een heelkundige ingreep moest ondergaan - vermoedelijk ziekenhuisverblijf: veertien dagen. Aangezien de behandelende arts vreesde dat op termijn deze poliepen zouden evolueren naar kwaadaardig, aarzelde ik niet om de ingreep te laten uitvoeren.
De operatie ging door, een paar dagen later was ik al terug van intensieve zorgen naar mijn hospitaalkamer. Toen ging het mis... Mijn buik begon op te zwellen, ik raakte buiten westen en ik verspreide een hoogst onaangename geur. Mijn vrouw wees de artsen op mijn toestand, maar volgens hen was het een kwestie van een paar dagen geduld en alles zou op zijn plooi komen. Niets was minder waar en mijn vrouw kreeg een telefoontje dat men mij met spoed opnieuw ging opereren en dat mijn toestand kritiek was. Ik vocht (onbewust) vier weken voor mijn leven en werd wakker met een colostoma.
Ik ben zeer sportief geweest maar toen ik uiteindelijk dan toch het ziekenhuis mocht verlaten moest ik met een looprekje opnieuw leren lopen, zelfs eten lag niet voor de hand. Dank zij de goede zorgen van mijn vrouw kwam ik er stilaan toch weer boven op. Maanden later kon ik weer enkele kilometers wandelen en, ondanks de voortdurende buikpijn, begon ik toch weer moed te krijgen.
En dan, een jaar later, ging het opnieuw mis. Ik moest mijn wandeltochten staken. Oorspronkelijk dacht ik dat dit een tijdelijke inzinking was. Maar dan kon ik plotseling niet meer in bed liggen want ik kreeg geen adem meer. Mijn huisarts dacht aan een longontsteking en achtte een ziekenhuisopname noodzakelijk. Ik werd opgenomen in het A.Z. van de VUB in Jette waar men vaststelde dat ik waterophoping had in de longen, wat niet het gevolg was van een longontsteking maar... een hartprobleem.
Twee maanden verblijf in het ziekenhuis, met tal van onderzoeken, leerden me dat ik leed aan cardiomyopathie en dat mijn hartcapaciteit was gezakt naar ongeveer 16%.
De artsen dachten dat, met medicatie en revalidatie, ik toch een kans maakte om in leven te blijven.
De revalidatie viel oorspronkelijk mee, maar plotseling ging het opnieuw mis, ik was eigenlijk tot nagenoeg niets meer in staat. Na lang aandringen gaf mijn cardiologe toe dat mijn overlevingskans ergens lag tussen 6 en 24 maanden.
Een arts die één van de talrijke coronarografieën maakte had verklaard dat mijn "hart kapot was" en dat ik, gezien mijn leeftijd (toen 65 jaar), geen kans meer maakte op een ruilhart. Maar de cardiologe die ik toegewezen kreeg fluisterde me in dat ik best toch eens in Leuven ging aankloppen.
Ik kon, amper een week later, reeds op onderzoek komen bij Prof. Vanhaecke in Gasthuisberg, Leuven. De professor dacht, na het doorlezen van mijn medisch dossier, dat ik zeker kandidaat was voor transplantatie. Na de pretransplantatieonderzoeken kwam ik terecht op de transplantatielijst.
Drieëneenhalve maand later, op 12 februari 2007, kwam het verlossende telefoontje van prof. Van Cleemput: er was vermoedelijk een ruilhart voor mij. De steen was aan het rollen. Vier weken later was ik alweer thuis en kon ik langzaam aan weer een volwaardig mens worden.
Nu, een jaar en één dag later, kom ik thuis met het goede nieuws dat alle onderzoeken positief zijn. Morgen ga ik weer met volle moed aan het "bewegen"!
Ik ben mijn donor ontzettend dankbaar, spijtig genoeg betekende zijn of haar dood nieuw leven voor mij. Daar had ik in het begin heel wat moeite mee, maar ik heb het nu kunnen aanvaarden.
Hier wil ik ook getuigen van de bijzonder goede ervaringen die ik heb gehad met artsen, verpleegkundigen, en alle andere medische disciplines waar ik mee te maken kreeg in Gasthuisberg.
Vanzelfsprekend is het niet altijd rozengeur en maneschijn: de biopsieën verlopen niet altijd vlekkeloos door mijn weerbarstige aders, de bijwerkingen van de anti-afstotingsmedicatie zijn niet niks, de voortdurende buikpijn, de problemen specifiek aan het dragen van een stoma.
Maar ik heb zoveel mensen in Leuven gezien die veel dramatischer dingen meemaken, waarom zou ik dan klagen?
Graag uw reactie a.u.b.!
Reacties op bericht (2)
06-04-2011
HarttransplantatieAOEN
Hallo Klara, Ik heb je via mijn gewone mailserver een antwoord gestuurd, maar ik ontving geen reactie. Heb je die e-mail ontvangen? Gewoon ja of neen antwoorden is voldoende als je niet verder wilt communiceren. Hoop intussen het beste voor jou en dat je spoedig aan een ruilhart geraakt!
06-04-2011, 21:12 geschreven door Roland Van Vaerenberg
04-04-2011
Harttransplantatie
Beste,
Ik ben Klara, 14 jaar en ongeveer een maand geleden is ook uitgekomen dat ik aan een gedilateerde cardiomyopathie lijd.
In het begin hoopten ik en mijn familie dat de medicatie zou helpen, maar nu sta ik dus ook op de lijst. Ik wou even vragen of u, in afwachting van dat hart, naar huis bent geweest. Want ik mag namelijk niet naar huis omdat ik niet zonder die intraveneuze medicatie kan. En zo ja, wou ik ook vragen hoe het u gelukt is om zo lang te wachten in dat ziekenhuisbed.
U hoeft niet te antwoorden, maar het zou mij wel goed doen.
