Al sinds 4 mei onderweg in Ierland. Onze eerste dagen, door het zuidelijk deel van het land, hadden we afwisselend buien en flinke zonneschijn, echter altijd met een stevige wind zodat het altijd kouder leek dan het was. Groen is het alleszins... Geen spoor van dor gras, zelfs de "moors" waren flink groen.
De "rings" of Beala, Kerry en Dingle waren buitengewoon mooi, dan volgde een wat minder mooi landschap tussen Tralee en Limerick, maar vandaag zijn we weer volop in wat heel mooi zou kunnen zijn, maar helaas: een ganse dag druilerige regen, van het mooie landschap is niet veel te bemerken want het gaat schuil in de mistige achtergrond. Dus maar een camping opgezocht in de hoop dat we morgen de "Cliffs of Moher" in stralende zonneschijn kunnen bekijken en bewonderen.
De wegen hier zijn meestal nog erger dan in België: putten en bulten in overvloed, meestal dan nog heel smal zodat het kruisen van tegenliggers heel langzaam moet gebeuren. Ieren kennen meestal niet de breedte van hun eigen voertuig (of ontmoet ik alleen de slechte chauffeurs?) en dan moet ik met de camper van bijna 7,5 meter lang en 2,3 meter breed achteruitrijden tot de weg even breder wordt.
En parkeren? Dat doe je om het even waar: in een bocht, boven op een onoverzichtelijke helling... Tankstations staan soms vlak bij de weg, midden in een bocht...en tanken doe je van op de openbare weg, niet in een baai! Allemaal geen probleem voor de Ieren.
Een arm land? Moet je de kasten van huizen zien en de dikke karren waarmee ze rond rijden! Er staan echter heel veel van die kleine kastelen te koop, als je wilt investeren: 't is hét moment. Maar let op: er staan er veel te koop maar er staan er nog heel veel meer niet te koop.
Vandaag ook eens gaan genieten van een heel stevig Iers ontbijt: we hebben al de hele dag geen honger meer dat is dus erg profijtig: 20 euro voor ons beiden...
Van op de camping in Doolin hebben we een prachtig zicht op de hele baai; Een woordje over de campings: heel open met heel veel ruimte op mooi afgebakende ruime plaatsen. Heel wat anders dan de overvolle campings in Zuid-Frankrijk. Kraaknet sanitair en alle voorzieningen voor zwerfwagens, wat een luxe!
En de bediening? Geen barse woorden maar heel vriendelijke welkomstwoorden, totaal onbekenden wensen je 's ochtends een "good morning", op de eenzame weggetjes steekt elkeen de hand op in een vriendelijk ontmoetingsgebaar. En geduld hebben ze, haast je maar niet, wij wachten wel tot je klaar bent.
En de wisky? Niet goedkoop maar bijzonder lekker. Ik weet nog niet of hij lekkerder is dan de Schotse, maar over een paar weken weet ik het wanneer ik op Schotse bodem aanmeer. Dan wordt onmiddellijk de proef op de som genomen.
Bijna negen maanden geleden bestelde ik een zwerfwagen Frankia TI6800ED, bijna op maat naar mijn specifieke wensen, maar vandaag kan ik er nog steeds niet mee op stap... Hij is ondertussen wel geleverd vanuit Duitsland aan de verkoper maar... de vereiste documenten blijven ergens onderweg. Ik hoop dat deze documenten er vandaag zijn waarna de rompslomp begint: nummerplaat aanvragen, automobielinspectie bezoeken, rijtaks vereffenen. Dit laatste is al een heel verhaal. Vorige vrijdag dacht ik: ik spring het ontvangkantoor van de belastingen binnen om te vragen hoe ik mij het best kwijt van mijn fiskale verplichting. In een ongezellige ontvangstruimte vind ik een onbemand kantoor. "Kloppen" staat er op de venster, wat i doe: éénmaal, tweemaal, driemaal: geen enkel resultaat. Ik zie wel tot tweemaal toe iemand het bureau doorkruisen die mij vriendelijk toeknikt maar verder voor mij geen belangstelling heeft. Er komt nog iemand aan die klopt op één of andere deur: wonder o wonder, de deur gaat open en een dame verschijnt die vertelt dat de door die persoon gezochte persoon er niet is. Dan richt ze zich tot mij en na mijn kort verhaal aanhoord te hebben verklaart ze dat ze niet weet hoe ik het moet aanpakken, maar ze zal eens informeren bij een collega. Drie telefoontjes later legt ze me uit hoe ik het moet doen: aangifte indienen, met deze aangifte naar het postkantoor om de rijtaks te betalen, met het betalingsbewijs terug naar het kantoor! Op mijn vraag of ik ter plaatse niet kan betalen stelt ze dat ze geen geld mogen ontvangen en dat er ook geen bankcontact aanwezig is. Dit notabene in het "Ontvangkantoor van de Belastingen Aalst 1". Op mijn vraag of men hier wel weet dat dit de 21ste eeuw is bekijkt de mevrouw mij beteuterd, ik heb dus niet verder aangedrongen. Ministers Reynders en Van Quickenborg: iets voor jullie?
Maandag 11 februari: ik moet voor mijn eerste jaarlijkse check-up na mijn harttransplantatie naar Gasthuisberg (Leuven). Het wordt een een verblijf van drie dagen, beginnend met de klassieke bloedafname, elektrocardiogram, echografie, uitgebreid plaatjes schieten op de Röntgenafdeling en 24-uur bloeddruk- en hartritmemeting (holter).
Mijn buurman op de kamer is niet veel van zeg, hij ziet er niet al te best uit en lijdt blijkbaar aan dezelfde ziekte als ik voor mijn transplantatie. Hij verblijft al sinds december in het ziekenhuis. Ik wil niet indiscreet zijn maar in de loop van de dag deelt een dokter hem mede dat hij ook op de transplantatielijst is beland. Ik duim voor hem dat het allemaal goed afloopt. Om 10 uur s avonds komt een dokter hem melden dat er vermoedelijk een ruilhart voor hem beschikbaar komt. Ik feliciteer hem. Door de schok van de melding moet ik hem even helpen om telefonisch zijn familie op de hoogte te stellen.
Het is een drukte van jewelste op de kamer, van slapen komt er niet veel meer in huis. Even na middernacht wordt mijn buurman weggevoerd naar het operatiekwartier. Ik duim voor hem dat het allemaal goed moge verlopen. Ondertussen is het al 12 februari geworden: net één jaar geleden werd ik ook getransplanteerd, wat een toeval...
Dinsdagochtend is vrij rustig en na de botscan is het wachten op de biopsie en de catheterisatie. Pas om 12 uur is het mijn beurt. De klassieke voorbereidingen waarbij de eosineborstel rijkelijk mijn liesstreek besproeit. Je moet toch kunnen zien dat er wat gebeurd is!
De biopsie en catheterisatie verlopen niet vlekkeloos. Mijn verdomd noestige aders maken het de biopsiearts niet gemakkelijk. Eerst de rechterlies: driemaal prikken zonder resultaat, dan maar weer de linkerlies proberen. Door de zestien voorafgaande biopsieën zijn de aders daar ook al niet meer zoals ze zouden moeten zijn. Maar het lukt dokter Droogne dan toch om tot mijn hart door te dringen, eerst voor de druk- en debietmetingen en de biopsie, daarna voor de catherisatie van de kroonslagaders. Dit laatste verloopt niet zonder problemen: ik voel me plotseling - en dat voor de eerste keer - onwel, maar na een paar minuten gaat het weer beter tot het plotseling weer erger wordt en ik dreig van mijn stokje te gaan. De dokter en de verpleegsters merken het op en doen er alles aan om me weer bij mijn positieven te brengen. Blijkbaar moet mijn hart een paar keer op hol geslagen zijn.
Maar die ongemakken en pijntjes zijn vlug vergeten wanneer de dokter zegt dat het er allemaal goed uitziet. Alleen moet ik nog tot 8 uur vanavond plat te bed liggen om een bloeding te voorkomen. Dat stilletjes blijven liggen is nog het ergste van allemaal, maar eindelijk wijst de klok 8 uur aan en kan ik weer eens - voorzichtig - rondwandelen.
De volgende ochtend heb ik alleen nog een spirometrisch onderzoek om de longcapaciteit vast te stellen.
Rond de middag komt professor Vanhaecke me mededelen dat alle tests positief zijn. Goedgekeurd voor de dienst! Nu nog wachten op de papieren en ik kan naar huis. Voorlopig geen biopsieën meer, het drukke eerste jaar na transplantatie is afgesloten.
Nu is het verder werken aan mijn fysieke conditie: veel wandelen en fietsen. Doelstelling:
30 km. wandelen en 100 km. fietsen. Voorlopig ben ik nog maar aan de helft maar als het zo blijft verder evolueren zie ik mijn doel snel bereikbaar.
Ik hoop dat mijn ervaringen wat leerrijk kunnen zijn voor anderen die wachten op een ruilhart of er kortelings een kregen.
Veel hartelijks van
Roland Van Vaerenberg
Ik ben vandaag (13/02/2008) teruggekeerd na mijn zeventiende biopsie volgend op mijn harttransplantatie in Gasthuisberg in Leuven. Het was een lange weg, maar één die de moeite heeft geloond. Een jaar terug was ik amper in staat een stortbad te nemen en nu kan ik fietsen, wandelen, weer genieten van het leven!
Drie jaar geleden stelden artsen vast dat ik een aantal poliepen had in mijn dikke darm. Een fluitje van een cent om deze te verwijderen. Dit werd uitgevoerd in een ziekenhuis in Aalst tijdens een dagopname. Wat eerst als een eenvoudige ingreep werd voorgesteld draaide helemaal anders uit. Het verwijderen van de poliepen in dagopname lukte slechts gedeeltelijk en het verdict was dat ik een heelkundige ingreep moest ondergaan - vermoedelijk ziekenhuisverblijf: veertien dagen. Aangezien de behandelende arts vreesde dat op termijn deze poliepen zouden evolueren naar kwaadaardig, aarzelde ik niet om de ingreep te laten uitvoeren.
De operatie ging door, een paar dagen later was ik al terug van intensieve zorgen naar mijn hospitaalkamer. Toen ging het mis... Mijn buik begon op te zwellen, ik raakte buiten westen en ik verspreide een hoogst onaangename geur. Mijn vrouw wees de artsen op mijn toestand, maar volgens hen was het een kwestie van een paar dagen geduld en alles zou op zijn plooi komen. Niets was minder waar en mijn vrouw kreeg een telefoontje dat men mij met spoed opnieuw ging opereren en dat mijn toestand kritiek was. Ik vocht (onbewust) vier weken voor mijn leven en werd wakker met een colostoma.
Ik ben zeer sportief geweest maar toen ik uiteindelijk dan toch het ziekenhuis mocht verlaten moest ik met een looprekje opnieuw leren lopen, zelfs eten lag niet voor de hand. Dank zij de goede zorgen van mijn vrouw kwam ik er stilaan toch weer boven op. Maanden later kon ik weer enkele kilometers wandelen en, ondanks de voortdurende buikpijn, begon ik toch weer moed te krijgen.
En dan, een jaar later, ging het opnieuw mis. Ik moest mijn wandeltochten staken. Oorspronkelijk dacht ik dat dit een tijdelijke inzinking was. Maar dan kon ik plotseling niet meer in bed liggen want ik kreeg geen adem meer. Mijn huisarts dacht aan een longontsteking en achtte een ziekenhuisopname noodzakelijk. Ik werd opgenomen in het A.Z. van de VUB in Jette waar men vaststelde dat ik waterophoping had in de longen, wat niet het gevolg was van een longontsteking maar... een hartprobleem.
Twee maanden verblijf in het ziekenhuis, met tal van onderzoeken, leerden me dat ik leed aan cardiomyopathie en dat mijn hartcapaciteit was gezakt naar ongeveer 16%.
De artsen dachten dat, met medicatie en revalidatie, ik toch een kans maakte om in leven te blijven.
De revalidatie viel oorspronkelijk mee, maar plotseling ging het opnieuw mis, ik was eigenlijk tot nagenoeg niets meer in staat. Na lang aandringen gaf mijn cardiologe toe dat mijn overlevingskans ergens lag tussen 6 en 24 maanden.
Een arts die één van de talrijke coronarografieën maakte had verklaard dat mijn "hart kapot was" en dat ik, gezien mijn leeftijd (toen 65 jaar), geen kans meer maakte op een ruilhart. Maar de cardiologe die ik toegewezen kreeg fluisterde me in dat ik best toch eens in Leuven ging aankloppen.
Ik kon, amper een week later, reeds op onderzoek komen bij Prof. Vanhaecke in Gasthuisberg, Leuven. De professor dacht, na het doorlezen van mijn medisch dossier, dat ik zeker kandidaat was voor transplantatie. Na de pretransplantatieonderzoeken kwam ik terecht op de transplantatielijst.
Drieëneenhalve maand later, op 12 februari 2007, kwam het verlossende telefoontje van prof. Van Cleemput: er was vermoedelijk een ruilhart voor mij. De steen was aan het rollen. Vier weken later was ik alweer thuis en kon ik langzaam aan weer een volwaardig mens worden.
Nu, een jaar en één dag later, kom ik thuis met het goede nieuws dat alle onderzoeken positief zijn. Morgen ga ik weer met volle moed aan het "bewegen"!
Ik ben mijn donor ontzettend dankbaar, spijtig genoeg betekende zijn of haar dood nieuw leven voor mij. Daar had ik in het begin heel wat moeite mee, maar ik heb het nu kunnen aanvaarden.
Hier wil ik ook getuigen van de bijzonder goede ervaringen die ik heb gehad met artsen, verpleegkundigen, en alle andere medische disciplines waar ik mee te maken kreeg in Gasthuisberg.
Vanzelfsprekend is het niet altijd rozengeur en maneschijn: de biopsieën verlopen niet altijd vlekkeloos door mijn weerbarstige aders, de bijwerkingen van de anti-afstotingsmedicatie zijn niet niks, de voortdurende buikpijn, de problemen specifiek aan het dragen van een stoma.
Maar ik heb zoveel mensen in Leuven gezien die veel dramatischer dingen meemaken, waarom zou ik dan klagen?
Graag uw reactie a.u.b.!
