de oudjes waren vroeg slapen, maar de jeugd had een disco gevonden, niets gehoord van hun terug komst. Deze morgen was het dan ook 8,00 h toen er leven in de dormitorio kwam. Na het ontbijt in Cabo da Vila, met de rugzak zoals alle dagen op weg. Deze keer maar voor 3,5 km maar steeds bergop, naar het einde van de wereld. Boven hebben we een heel mooi zicht, een kust met rotsen, kliffen, en soms een zandstrand. Hier is plaats op het strand. Op naar de vuurtoren en naar de afgronden op zoek naar een veilig plaatsje voor het verbrandings ritueel. Dineke trok haar wandelbroek en T shirt uit waarmee ze alle dagen liep. Ik hield het bij mijn pyama, het geurtje hiervan was ook niet meer te fris na al die dagen. Vuurtje stoken is niet zo eenvoudig maar na een tijdje ging de boel dan ook smeulen en wind liet er dan toch wat vlammetjes uitkomen. Dit is dan wel een heel emotioneel ogenblik en blijf je lange tijd stil zitten met de stinkende rook om je heen. Vooruit kun je niet, er is het water. Achteruit ja dat kan, maar dit is terug, en dan weet ik dat mijn droom gedaan is, maar in mijn gedachten is dit nog niet gedaan. dit is een belevenis die me niemand zal afnemen. Nu nog de rugzak klaar maken om de terug reis te maken. Hopelijk morgen 30-7-2012 rond 20,00 h in Brussel.