Barev dzez!

Na een weekje rennen tussen interviews en terrasjes in het heerlijke lenteweer nog eens een kleine update.

De afgelopen week was goed gevuld met een hele hoop interviews (8) en ander thesis-gerelateerde activiteiten, met name een persconferentie van de OVSE en een discussie van de verzamelde Armeense feministen. Wie uitermate geïnteresseerd is in wat die mensen mij allemaal te zeggen hadden, kunnen steeds de uitgetypte versies van die interviews bekomen. Daar heb ik me immers mee bezig gehouden op de momenten die overschoten. Ja, als het een troost kan zijn, ook het leven van een thesisstudent in ’t buitenland is bij momenten vrij eenzijdig…

Gelukkig waren de meeste van die interviews wel uitermate interessant. Zo sprak ik deze week onder andere met één van de belangrijkste oppositiepolitici, met de president van de Yerevan Press Club (het eliteclubje van Armeense journalisten) en met hét icoon van de Armeense feministenbeweging. Mijn persoonlijke favoriet was de sympathieke Boris van de Yerevan Press Club, die me een uur lang heeft getrakteerd op een enorm boeiende en kritische analyse van de relatie tussen de Armeense civil society, de overheid en internationale organisaties. Iets minder een hoogtepunt was de heer Sargsyan van de overheidsdienst voor ambtenaren, die me zeer vriendelijk maar kordaat snel weer de deur uitzette –met daarbij wel de mededeling dat ik àltijd nog eens langs mocht komen-. De prijs van meest dankbare gesprekspartner gaat naar de goedlachse voorzitster van een ngo, die me uitvoerig bedankte voor het stellen van de geweldig boeiende vragen. J

Naast het feit dat ze enorm interessant waren, hadden die interviews ook nog het voordeel dat ze me opzadelden met een hele hoop springuren tussen de afspraken door. En aangezien deze week de lente hier definitief lijkt door te breken (na een kleine terugval vorige week) levert dat heel aangename terrasuurtjes op. Na een ijskoude winter, zijn die Jerevanen immers allemaal supercontent dat het stilaan terug wat warmer is, en overal in de stad verschijnen nu de terrasjes. Naast de al eerder besproken drabkoffie, blijkt men hier op al die terrasjes ook heerlijke cake, slaatjes en ander lekkers te kunnen bestellen. En omdat dit nu eenmaal Armenië is, is dat ook allemaal een pak goedkoper dan in eender welke West-Europese stad…

Hetzelfde geldt bovendien ook voor het betere restaurant hier. Zo ben ik donderdag gaan eten met een Nederlands stel dat ik ken van op het Spaanse feestje van vorige week. Van de foto’s aan de muur was af te leiden dat dit zowat de uitvalsbasis is van meneer Kocharian, de uittredende president, die hier wel eens met Jacques Chirac komt tafelen. De kwaliteit van het eten was navenant (heel lekker), de prijs niet (zo’n 5 euro)…

Achteraf zijn we ook nog naar een benefietoptreden gegaan voor het Rode Kruis. In wat één van de grootste clubs van de stad zou moeten zijn, stond een groepje tieners een allegaartje van niet bij elkaar passende covers te verpesten. Gek ook dat zeer matig zingende zangers er hier mee wegkomen om na een nummer heel hard ‘Hayastan!’ (Armeens voor Armenië) te beginnen schreeuwen... Wél zeer sfeervol, waarop de matig zingende zanger resoluut op de schouders werd geheven!

Het bandje dat volgde straalde –los van het feit dat ze Metallica stonden te coveren- gelukkig iets meer maturiteit uit… J

Zoals steeds wordt een werkweek gevolgd door een cultureel verantwoord toeristisch weekend. Vandaag is dat ingezet met een bezoek aan het museum van Sergej Parajanov. Een zeer boeiend figuur, die naast zijn hoofdwerkzaamheden als regisseur een hele reeks prettig gestoorde collages heeft achtergelaten. Wie op meer uitgebreide of verantwoorde kunstkritieken is gesteld, moet die mens maar eens goegelen…

Morgen trek ik normaal naar het Geghard-klooster en de tempel van Garni. Twee UNESCO-beschermde monumenten, die ik deze zomer jammerlijk heb gemist, omdat ik die dag niet veel meer heb gezien dan mijn bed...

Hadioch!

Robin

Hallo daar allemaal,

Ik merk dat het een volle zeven dagen geleden is dat ik nog iets van me heb laten horen. Hoogtijd dus om mijn aanwezigheid op deze aardkluit nog eens onomstotelijk te bewijzen door mijn blog te updaten.

Vandaag werken we in thema’s...

Thema 1: Robin beklimt een heuvel en ziet een berg

Zoals het ieder goed mens in het buitenland betaamt, werk ook ik hier de toeristische trekpleisters af. En voordat jullie nu in een collectieve lachstuip schieten: Armenië heeft écht wel wat te bieden! Het is niet omdat er geen Trotter van Armenië bestaat, dat er hier niets te zien zou zijn… Na het prachtig Armeens gelabeled Nationaal Historisch Museum van twee weekends geleden, heb ik me vorige week op het Genocide Memorial met bijhorend museum gestort. En zoals de titel van dit thema 1 al doet vermoeden, heb ik op de weg ernaartoe moeten vaststellen dat Jerevan niet zo vlak is als je zou denken bij een snelle blik op de kaart. Wat op papier een lieflijk parkje lijkt, durft namelijk wel eens een behoorlijk diepe kloof te zijn wat me op een fikse omweg/wandeling/klauterpartij is komen te staan.

Soit, na heel wat omzwervingen langs een kindertreintje, een voetbalstadion en een openluchtklerenmarkt, ben ik uiteindelijk toch boven geraakt op de heuvel met het Genocide Memorial . De obelisk-achtige piek en de eeuwige vlam ernaast zijn in de jaren zestig op een heuvel naast Jerevan neergepoot ter herdenking van de Armeense genocide. Voor wie nood heeft aan een kleine geheugensteun: in 1915 zouden, als onderdeel van een nationale uitroeiingspolitiek, zo’n 1,5 miljoen Armeniërs in Turkije zijn uitgemoord en verhongerd door het Turkse leger en Koerdische groepen. ‘Zouden’, want de Turken ontkennen alles vakkundig tot op de dag van vandaag, ondanks toch wel vrij overtuigend bewijsmateriaal. Die ontkenning leidt op haar beurt dan weer tot de nodige spanningen, gaande van een gesloten grens tussen Turkije en Armenië tot een sporadische rel in ons eigen Brussel…

Wat je er ook van mag denken, het monument zelf is behoorlijk indrukwekkend, vooral door de schitterende (en symbolische) ligging. Vanop de heuvel heb je namelijk een enorm uitzicht over de uitgestrekte Araksvallei, met daarachter, als vanuit het niets, de Ararat die zijn kop boven de wolken uitsteekt. De grote frustratie van de Armeniërs over het verliezen van ‘hun’ Ararat wordt heel wat begrijpelijker als je die zowat heilige berg daar binnen handbereik ziet liggen, terwijl het voor een Armeniër zo goed als onmogelijk is om er ooit naar toe te gaan.

Los van alle mythiek die er rond hangt (ja hoor, die Ark ligt er écht!), is het ook op zijn minst gezegd een bijzondere berg. Jerevan zelf ligt in de Araksvallei, een vrij grote vlakte op zo'n 1000 meter hoogte. Daarachter, net over de grens met Turkije, gaat het dan plots steil omhoog tot de top van de Ararat met zijn 5165 meter. Heel anders dan bijvoorbeeld de Alpen, waar de kracht van zo één berg veel minder sterk is doordat ernaast nog zo’n twintig gelijkaardige dingen staan… (Wat ook mooi is natuurlijk, maar op een heel andere manier)

Maar goed, tot zover mijn Araratobsessie. Ik beloof het er niet meer over te hebben... 
 

Thema 2: Robin neemt de bus en gaat naar de mis

Op zondag ben ik helemaal de toeristische zwier op gegaan en heb ik de masjroetka genomen richting Etsjmiadzin. Zo’n masjroetka is een enorm vermakelijk ding, dat wij waarschijnlijk een busje zouden noemen. Het verschil met onze bussen is dat een masjroetka koppig blijft staan tot hij helemaal vol zit. Als hij dan na lang wachten vertrekt (als de motor wilt aanslaan toch), trekt hij stevig op, om vijftig meter verder nog eens tien mensen bij op te laden, tien meter verder nog eens vijf, nog wat verder weer zeven. Zo blijft dat een hele poos doorgaan door tot men zich dus een spreekwoordelijke sardine waant. Dit ganse totaalspektakel krijgt men bovendien voor de zeer democratische prijs van zo’n 40 eurocent voor een rit van meer dan een half uur. Hoera voor de masjroetka!

Etsjmiadzin is een stadje dat geldt als het Vaticaan van de Armeens Apostolische Kerk en dus wel degelijk een echte toeristische attractie is: naast een massa Armeniërs, heb ik er ook zeker tien toeristen gezien! Bovendien was ik er dus op palmzondag, wat leuke taferelen oplevert. Rondom de kathedraal ontvouwt zich daar dan namelijk een spontane markt met kroontjes en bloemenkransen, die massaal door al wat Armeens is gekocht en opgezet worden (gaande van schattige twaalfjarige meisjes tot louche uitziende 35-jarige kleerkasten).
De mis is op zich ook een vrij boeiend gebeuren. Om te beginnen duurt dat behoorlijk lang: ze waren al een tijdje bezig toen ik aankwam rond 11u en zijn pas gestopt rond half 2 denk ik. Maar wat het helemaal leuk boeiend maakt zijn de geur en de rook van honderden kaarsen die aan de lopende band verkocht en aangestoken worden, de gezangen en vooral de priesters die een soort pinnemutsgewaden dragen en op geregelde tijdstippen verschijnen wanneer in volle theaterstijl het doek voor het altaar geopend wordt. Veel mystieker dan de missen die wij kennen.

En voor wie nu denkt dat ik daar een paar uur vast heb gezeten in die mis: niets is minder waar. Iedereen loopt daar namelijk aan de lopende band binnen en buiten, wat voor de nodige opstoppingen zorgt aan het veel te kleine deurtje. Dat men bovendien verondersteld wordt een Armeense kerk achteruit te verlaten maakt heel dit proces er niet bepaald gemakkelijker op. (wel uiterst vermakelijk)

Thema 3: Robin steekt de straat over (en onder)

Als ik dus niet de toerist uithang, maar als een volleerd Jerevaan door het straatbeeld snel, gaat het oversteken van de straat ongeveer in tien stappen:

1. Men komt aan de straat.

2. Men ziet dat het licht net op rood is gesprongen.

3. Men ziet dat er een kudde lada’s en mercedessen aan komt gestoven.

4. Men bedenkt dat blijven staan toch echt wel een beetje onnozel is, want mits enige snelheid, behendigheid en doodsverachting kan je die kudde lada’s écht wel te snel af zijn.

5. Spurten, en vooral doen alsof die kudde absolùùt niet angstaanjagend is.

6. Plots weer remmen! We zijn immers in het midden van de straat, en daar blijkt een soortgelijke massa auto’s de andere kant uit te racen.

7. Je plukt doodgemoedereerd een stofje van je jas terwijl langs twee kanten de lada’s toeterend aan de hoogst mogelijke snelheid voorbijstuiven.

8. Hé, het licht springt op groen.

9. Kijk eens aan, de lada’s staan stil…

10. Hopla! Je bent er en zet je weg weer verder tot de volgende straat.

Uiteraard zijn er ook een paar boulevards waar bovenstaand scenario toch een beetje lastig is. Dan steken we de straat onder. Hier zijn namelijk tunnels gemaakt voor voetgangers, die in de loop der tijden zijn omgetuned tot ondergrondse supermarkt, waar je zowat alles kan kopen wat een voetganger/21-eeuwse-consument nodig heeft. Telefoonkaarten, halfrauw vlees, een voetbal, een gekopiëerde cd van Amy Winehouse, een broek, een schaakbord…

Thema 4: Robin thesist

Mijn actieveld heeft zich ondertussen verlegt van het OVSE Bureau naar internationale organisaties, Armeense ngo’s en parlementariërs. Deze week ben ik dus voornamelijk bezig geweest met een hele serie interviews vast te leggen. Inderdaad, uiteindelijk toch maar traag op gang gekomen, ondanks alle goede voornemens... Het gevolg is dat volgende week nu wel stampvol staat met interviews met een hele hoop mensen van uiteenlopend allooi, af te nemen in plaatsen gaande van Government Building nr. 3 tot Café de Paris. Deze week ook een stuk of vier interviews gedaan, waarvan het leukste deze middag met de voorzitster van een ngo die maandelijks een bijlage over ‘Vrouwen en Politiek’ publiceert in de belangrijkste kranten. Heel boeiende vrouw (wat men dan noemt 'een straffe madam'), die helaas niet echt Engels spreekt. Maar dat werd dus opgelost door een medewerkster van haar die als tolk heeft gefungeerd, wat tot mijn verbazing eigenlijk zeer goed werkte en best leuk was. Volgende week ongetwijfeld meer interviewnieuws…

Thema 5: Robin en de noodtoestand

Sinds middernacht is de noodtoestand hier opgeheven. Het legertje dat tot gisteren de wacht hield aan de opera is nu vervangen door politie, en ook heel wat minder in getale. Deze namiddag waren het een stuk of tien vrij normaal uitziende politieagenten, nu vanavond is het toch weer een stuk of dertig man echte oproerpolitie compleet met schilden, helmen en matrakken. Maar goed, de geweren zijn weg, en ’t zou een beetje bizar zijn moesten ze dat plein van de ene op de andere dag volledig onbewaakt laten... Van de aangekondigde en vervolgens verboden manifestaties van de oppositie is hier tot nu toe in ieder geval niets te merken (hoewel het natuurlijk altijd kan zijn dat de andere kant van de stad in brand staat, maar dat is dan tot nu toe totaal aan mij voorbijgegaan).

Ik heb trouwens tijdens de noodtoestand een keer een poging gedaan me voor te doen als nietsvermoedende toerist die een foto wilde trekken van het Nationaal Museum. Kwestie van toch eens een foto te hebben van die militairen. Dat is me toen op een vrij genante scène komen te staan in het midden van het grootste plein van Armenië, met een militair die luid begon rond te roepen of er iemand was die mij in ‘t Engels kon uitleggen dat foto’s trekken niet echt geapprecieerd werd. Het is een beetje vergelijkbaar met hoe de Chinezen in Tibet alles van pers proberen buiten te houden, denk ik. Zo weinig mogelijk aan de wereld laten zien wat de regering doet, om zo alles op de oppositie te kunnen steken.

Soit, foto gewist dus, en verder wijselijk geen pogingen meer gedaan…

Zoals het er nu naar uitziet heeft de regering dus min of meer haar zin gekregen. Sarkisian wordt president, de oppositie is voorlopig klein gekregen, en de fraude wordt internationaal waarschijnlijk gauw wel weer vergeten…

Thema 6: Robin strekt de beentjes

Naast gewerkt en getoerist, heb ik ondertussen ook ontdekt dat Jerevan een (weliswaar zeer kleine) leuke internationale gemeenschap heeft. Via een hoop Spanjaarden die ik tijdens mijn toerist-spelen was tegengekomen, ben ik gisteravond terechtgekomen op een feestje van de internationale vrijwilligers en toevallig aangespoelde toeristen. Vrij grappig om plots een hoop jonge mensen uit Frankrijk, Nederland, Canada, Iran, Libanon, Litouwen,... volledig uit de bol te zien gaan in een leegstaand huisje in een wat vervallen buitenwijk van Jerevan. Net wanneer ik er stilaan van overtuigd was dat er hier, afgezien dan van het legertje diplomaten en andere gekostumeerde mensen, helemaal niets internationaal rondliep. Best leuk dus allemaal, en het is eens wat anders dan Larry King op CNN call-girls te zien interviewen over de slippertjes van die New Yorkse gouverneur...

Thema 7: Robin beseft dat hij er ditmaal écht wel overgaat en wenst zich daarvoor te excuseren

Dit weekend ga ik Pasen vieren met de gehandicapten in Spitak (mét fuif, zo is me beloofd!) en bezoekjes brengen aan Suzanne, Anush, Karine, Narine en Marine en al de rest. Verslag volgt! En ik neem me dus bij deze al voor het dan toch iets beknopter te houden… Kwestie dat niet enkel mijn mama nog de moeite doet dit alles door te lezen ;-)

Tot de volgende briefing!

Robin

PS: het fotomateriaal van mijn toeristische uitstapjes naar het Genocide Memorial en Etsjmiadzin staat al een tijdje te bewonderen op Facebook. Mooie berg hoor, die Ararat!

Gegroet daar in het winderige België! (CNN Armenia bericht hier al twee dagen lang over apocalyptische stormen in Engeland en 'the low countries')

Tijd om jullie nog eens op de hoogte te brengen van mijn avonturen hier in Armenië. De laatste dagen is er eigenlijk niet zoveel spannends gebeurd. Mijn wat halsoverkop bezoek aan het OVSE Bureau maandag had me doen inzien dat ik best eerst eens voor mezelf uitzocht waar ik naar toe wou met mijn interviews. En dat is dus een beetje mijn hoofdbezigheid geweest de voorbije dagen. Met vrucht bovendien!
Ik ben deze middag dus nog eens een keer langs Sven Zweed geweest, met een bijzonder boeiende babbel als gevolg. Verder heeft hij me ook voorgesteld aan zijn bevallige assistente Tsovinar, een echte Armeense die hier aan de American University heeft gestudeerd (waar ik volgende vrijdag een afspraak heb). Het was allemaal wel weer wat halsoverkop -Sven is niet zo'n held in zijn agenda bijhouden blijkbaar, en moest na een half uur plots weer door-, maar ik ben nu wel vertrokken voor een reeks interviews met mensen van de OVSE, ngo's, de overheid, andere internationale organisaties, enz... Maandagnamiddag word ik in ieder geval al terug verwacht op het OVSE Bureau, waar het best een gezellige bedoening is en Tsovinar gaat me voorzien van een hoop documenten over hun projecten en massa’s contactadressen!

Wat het niet-thesiswerk betreft houd ik me bezig met het doorkruisen van Jerevan in alle mogelijke richtingen, om telkens weer te ontdekken dat het eigenlijk echt wel een aangename stad is. Het straatbeeld is hier veel minder somber dan in onze Belgische steden. Hier en daar zie je wel een wat vervallen krot, maar na een tijd valt dat niet meer op. En dan blijkt Jerevan hele leuke straten te hebben, met massaal veel parkjes en bomen. Zowat elke straat is hier versierd met twee mooie rijen bomen (kijk maar op de foto van ’t zicht uit mijn kamer). De Jerevanen (Jerevaniërs, Jerevanezen, soit, Armeniërs…) zijn trouwens een behoorlijk fier volkje. Zeker de vrouwen zorgen er voor dat ze er permanent op hun paasbest bijlopen. Ik denk trouwens niet ik al ooit zoveel (nep)Dolce&Gabbana spullen voorbij heb zien defileren. De straten zijn hier trouwens ook bijzonder levendig. In al die parkjes staan bankjes, en die bankjes zitten ook permanent vol. Is het de beginnende lente na een paar maanden -20? Is het omdat ze door de noodtoestand niet meer op Liberty Square mogen zitten? Feit is dat de Armeniërs er allemaal goedgemutst bijlopen en met plezier buitenkomen.

Ik ben deze week ook langs de Yerevan State University gelopen en er iets gaan drinken met Artem (voor de Bouwordemensen: de priester/doctoraatsstudent van deze zomer in Haghpat). Best een boeiende ervaring. Enerzijds loopt het daar vol hippe moderne jeugd en krijg je echt de indruk dat het met Armenië volop de goede kant uitgaat. Anderzijds geven de gebouwen een soort verlopen semi-sovjet gevoel, zijn de wc’s de goorste die ik hier al heb gezien en is er geen kat die Engels spreekt (tot de mensen aan de Information Desk toe). In de sovjettijd was de YSU een van de beste univ’en van de Sovjet-Unie. Helaas zijn sovjetonderwijsmethoden niet direct het neusje van de zalm als het op innovatie aankomt: het fenomeen dinosaurusprof blijkt ook hier te bestaan. Hier betekent dat helaas een hoop oude sovjetgewoonten en –boeken... De nieuwe generatie zou wat dynamischer zijn, maar de overgang vraagt hier blijkbaar nog altijd wel wat tijd.

Jerevan is eigenlijk voortdurend een mix van sovjet en modern. Enerzijds heb je op heel veel plaatsen wat verloederde gebouwen, anderzijds heb je daartussen ook heel wat moderne dingen, zoals het gezellige cafeetje onder het Armenian Business Center (en tóch gezellig!) waar ik mijn namiddagen doorbreng. Daartussen door heb je ook altijd een paar typisch Armeense elementen, zoals de Armeense drabkoffie (eigenlijk gewoon een soort Turkse, maar laat dat vooral niet gezegd zijn!). Die koffie vraagt de nodige drinkervaring. Eerst moet je hem een hele tijd gewoon laten staan, zodat de werkelijk walgelijke drab naar de bodem kan zakken. Na ongeveer een kwartier -al naargelang de dikte van de drap- kan je voorzichtig eens proberen of je koffie al min of meer drinkbaar is. Doe je dit te vroeg, hangt heel je tas vol met drab, en kan je weer van voor af aan beginnen met een mond die half toe kleeft. Doe je dit te laat, is -helaas- de koffie koud. Ik verwacht over een maand toch iets vaardiger te zijn in dit gevoelige proces. En ondertussen trakteer ik mezelf om de paar dagen eens op een, dubbel zo dure, American Coffee…

Wat de noodtoestand betreft verder niet echt nieuws. Hij is er nog steeds, dus van demonstraties geen sprake. Het leeft in ieder geval wel en mensen hebben ook niet bepaald schrik om erover te spreken. Artem begon er zelf over, en wou vooral weten wat ík ervan vond. Zelf vond hij dat regering én oppositie er allebei een beetje een potje van hadden gemaakt.

Op mijn appartementje ook nog alles goed. Mijn buren/verhuurders zijn trouwens heel sympathieke mensen, en hebben nu totaal ongevraagd ook voor een kabelinternetverbinding gezorgd. Hoera, nu kan ik zonder én met draad bloggen!

Het weer is ondertussen nogal wisselvallig geworden. Kleine verandering van de plannen dus: dit weekend niet naar Spitak, maar wat musea afhossen in Jerevan. Het genocide museum schijnt niet te missen te zijn en zou naar verluidt zelfs Engelse uitleg hebben! (In tegenstelling tot het historisch museum, waar zélfs een Rus geen letter wijzer wordt over de ongetwijfeld geweldig boeiende historie van ’t Armeense volk) Spitak wordt dus iets voor volgend weekend, in de hoop wat mooier weer te hebben en te kunnen genieten van ’t uitzicht op de Aragats vanuit de masjroetka. Heb vandaag al wel met één van de zusters gebeld die bijzonder enthousiast klonk, en eerder deze week heb ik zelfs Carlos zien rijden in Jerevan! Ik stond wat verdwaasd naar de weg te zoeken, toen er plots uit een wit camionnetje Genevieve en die Ierse(?) zuster enorm enthousiast begonnen te zwaaien en ‘How are you’ begonnen te roepen. Ik had nog net de tijd om ‘Fine, my friends!’ te roepen toen het weer groen werd en Carlos al weer vertrokken was J. Ben beniewd hoe het er daar momenteel aan toegaat. En Hanneke, ik beloof een goed woordje te doen bij de nieuwe hoofdzuster ;-)

Ik zit ondertussen weeral aan twee A4’tjes, en het is hier weer omzeggens etenstijd, dus ik verlos jullie uit jullie lijden, en hou verder mijn muil.

Nasvidenje!

Robin

Dag iedereen!

Sinds zaterdag zit ik voor de tweede keer in Armenië. Ditmaal met het leuke doel er een thesis over te schrijven. Toegegeven, een iets minder nobel doel dan het heropbouwen van halfingestorte huisjes, maar thesissen moeten ook geschreven worden...
Voor alle ongerusten die het zich afvragen: ik ben goed aangekomen
Mijn eerste nacht heb ik doorgebracht op een hotelkamertje in het State University Hostal. Een ietwat misleidende naam, want met de universiteit leek het me niets te maken te hebben, en het voltallige personeel sprak samen denk ik drie woorden engels (toevallig evenveel als er in de naam van het hotel voorkomen). Verder was dat allemaal wel in orde, maar ik ben toch wel tevreden dat ik me zondag een geweldig appartementje in het centrum heb gevonden. Ik heb nu tot mijn beschikking: een behoorlijk grote salon, met twee sofa's die uitklapbaar zijn tot dubbelbed, twee eenpersoonszetels, een aantal tafels, kasten en stoelen, een hypermoderne stereo, een tv met cnn, twee balkonnetjes, een keuken met gasvuur (hoera!), een badkamertje met een geweldige douche, een vrij goede internetverbinding en bovenal: een croque-monsieurmachien én een piano! Dat ze ons concept van kaas en brood niet kennen en ik dus nog niet echt heb ontdekt hoe mezelf alsnog een degelijke croque te fabriceren en het feit dat ik hoegenaamd géén piano kan spelen doen er nu even niet toe

Jerevan zelf is trouwens een behoorlijk aangename stad. Dat het de voorbije dagen voortdurend 15 graden was doen daar natuurlijk geen slecht aan (vandaag is er een eerste buitje gevallen, maar laat dat de pret niet bederven). Het is wel tof dat ik de stad al een klein beetje ken van deze zomer, wat maakt dat ik al geen last heb van oriëntatieproblemen. Maw: Bert, je bent bedankt voor je uitstekende gidswerk deze zomer. Ik kan bij deze bevestigen dat het een mooie rondleiding was! En als ik er nog andere Bouwordemensen jaloers mee kan maken: heb er al een eerste zonsondergang met zicht op de Ararat opzitten vanop de Cascade

Een beetje een onpraktisch element is wel dat de gemiddelde Armeniër absoluut geen andere talen spreekt dan Russisch of Armeens. In die mate dat mijn drie woorden Russisch die ik dit jaar heb geleerd, mij af en toe zelfs enig nut bewijzen, omdat het nog steeds evenveel is als wat mijn gesprekspartners kunnen in het Engels. Best vervelend trouwens gezien ze supermarkten hier niet kennen (of ik ze nog niet heb gevonden) en de ‘grootwarenhuizen’ hier gewoon bestaan uit een hele hoop toonbanken waar ze allerlei verschillende spulletjes verkopen die je dan moet vragen aan de verkoper. Nu ja, vragen… Eerder wijzen, uitbeelden, in 38 talen proberen te benoemen, wanhopig ze alles laten vastnemen en dan da of njet zeggen,… Het heeft een zekere charme, maar heb me gisteren dan toch maar een zakwoordenboekje russisch-engels aangeschaft voor de verbluffende prijs van 600 dram, wat zo’n 1 euro en 20 cent is! Voortaan kan ik dus gewapend naar de winkel

Voor zij die het Armeense nieuws zowat volgen: ja, het is hier inderdaad noodtoestand. Voor zij die het niet volgen even een kleine uitleg: nu drie weken geleden waren het hier presidentsverkiezingen. Die zijn in de eerste ronde gewonnen door de regeringskandidaat Sarkisian met 52,8 procent, maar zowat iedereen (internationale waarnemers inclusief) zijn ervan overtuigd dat het eigenlijk tot een tweede ronde had moeten komen, vanwege behoorlijk wat gesjoemel bij het stemmen tellen en intimidatie aan de stemkotjes. De oppositie (eigenlijk een antipartij olv Levon Ter-Petrossian, oud-president en toegegeven, zelf wsl niet helemaal zuiver op de graat) is dan beginnen betogen op het plein bij de opera met overdag 20000 mensen en ’s nachts zo’n 1000 in tenten. Je kan het wat vergelijken met wat in Oekraïne gebeurde bij de Oranjerevolutie. Vorige zaterdag heeft de regering dan ’s ochtends dat plein laten leegruimen door de politie, met het nodige machtsvertoon (en wsl geweld). Tegen de avond was de oppositie weer verzameld bij de Franse ambassade, denkende dat de regering hen daar voor het oog van de Fransen met rust zou laten. Het is daar echter tot grote rellen gekomen toen het leger op de betogers werd afgestuurd, waarbij uiteindelijk 8 doden en zo’n 160 gewonden zijn gevallen.

Nu is het dus noodtoestand waarbij de regering alle verantwoordelijkheid in de voeten van de betogers schuift, de pers volledig monddood maakt door ze enkel de officiële regeringsverklaringen te laten verkondigen en alle belangrijke plaatsen in de stad laat bewaken door het leger. Op het plein van de opera wordt er nu niemand meer toegelaten en alles wat enigszins verdacht is wordt hard in de gaten gehouden. Zo was ik zondag op de plaats van de rellen met de acht doden waar een aantal mensen bloemen kwamen neerleggen. Op zo’n 100 meter daarvan stonden dan allemaal bewapende soldaten toe te kijken, klaar om elk moment in te grijpen. Behoorlijk bizar gevoel…

Verder is er in het dagelijkse leven niet veel van te merken. De mensen gaan gewoon naar hun werk, gaan gewoon shoppen, hangen rond op de rommelmarkt,... De regering lijkt er dus wel in geslaagd de oppositie voorlopig de kop in te drukken. Binnenshuis speelt het echter wel denk ik. Het is een beetje moeilijk om er achter te komen, gezien de gemiddelde Armeniër zoals gezegd niet direct een westerse-talen-polyglot is, maar de mensen met wie ik al wél heb kunnen spreken, hadden toch wel duidelijk hun mening over die “niet-legitieme president”.

Maar zoals ik dus al zei, als je de soldaten een beetje negeert, is er niet zo veel van te merken.

Komen we bij het thesiswerk. Ik ben gisteren langs het OVSE Bureau hier geweest, waar ik al uitermate boeiende babbels heb gehad met Carel Hofstra, een Nederlander, Sven, een Zweed en Silvia, een sympathieke Moldavische dame. Het wordt nog een beetje zoeken op welke elementen ik me hier ga focussen, want àlles uitspitten wordt een beetje moeilijk. Maar eens ik daar wat uit ben, kan ik via hen wel aan alle nodige contacten komen. Het is wel een beetje frappant hoe ze zelf nogal sceptisch over het effect dat hun werk hier eigenlijk heeft. De gebeurtenissen van vorige week hebben blijkbaar aangetoond dat ondanks al het werk van de OVSE de voorbije jaren, de overheid hier eigenlijk geen stap vooruit is gegaan qua democratie. Een heel boeiende moment om hier onderzoek te doen, vinden ze allemaal. Waarbij ze er volgens mij ook wel blij om zijn dat het maar om een simpele thesis gaat, en niet om één of andere prestigieuze publicatie ;-)

Verder ben ik nog niet echt in gang geschoten, maar dat is iets voor de komende dagen.

Soit, ik zal het hier maar bij laten. De moedigen die zich helemaal tot het einde van mijn relaas hebben geworsteld: proficiat, allemaal een bank vooruit! De anderen: ik begrijp jullie ten zeerste. Het is dan ook speciaal voor jullie dat ik de wat leukere ‘hoe is het leven hier’-dingetjes vanvoor heb gezet…

Hadioch!

Robin

Ps1: Gelukkige verjaardag, Oma!
Ps2: voor de Bouworde-mensen: heb al even met Hilde gebeld, en ben van plan daar één van de komende weekends langs te gaan om de foto’s af te leveren
Ps3: Voor foto's moeten jullie op facebook zijn. De bestanden zijn blijkbaar te groot voor deze blog :-s

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!