|
Ken je dat gevoel: dit is echt super, maar zou het niet nog
beter kunnen? Critici zouden kunnen zeggen jaja, het gras is altijd groener
aan de overkant, wees nu eens tevreden met wat je hebt. Toch bleven we stiekem
met dit gevoel rondlopen.
Wat we meemaken, hier op school, hier in onze buurt, is
sowieso een ongelooflijke kans en ervaring. We zijn hier ook heel dankbaar
voor. Maar
toen we van Pat de kans kregen mee te gaan naar Noordbank, het
binnenland, maakte ons hart een sprongetje! Weg uit deze toch wel toeristische
kant van het land, op naar the real stuff!
Daar gingen we dan
Eerste belevenis: de ferry.
De ferry zat vol met koeien, ezels en bijhorende karren,
autos, volgepropte busjes en mensen, veel mensen. En de Marie louise gaat op en neer.
Aangekomen aan de overkant werden we opgepikt door de jeep
van Ousman (een witte Toyota, now you can feel like home).
En jaja, onderweg hadden we eindelijk ons Dit is Afrika
leeuwenkoning gevoel! Eén lange weg met links en rechts zand, bomen en af en
toe een dorp met HUTJES !
We kwamen aan in het dorp waar we zouden overnachten. We werden
o v e r w e l d i g d door een massa kinderen en volwassenen. De kinderen
bleven, toen nog, op een meter afstand, wat ons toch duidelijk maakte dat
toebabs hier niet zo vanzelfsprekend zijn.
We schudden handjes, placeerden een dansje, aten onze eerste
maaltijd ter plekke (en velen zouden volgen) en we kregen een ereplaats in de
kring zodat iédereen ons goed kon bekijken.
Al gauw werd duidelijk dat bijna niemand Engels kon. Wanneer
we probeerden te communiceren met de weinige woordjes wollof die we kennen,
kregen ze spontaan de slappe lach. (Naast het vele eten werd ook dit, de
slappe lach bij alles wat we doen, een constante.)
Iedereen kreeg een mama en gezin toegewezen. Dit was wel
extra spannend, want nu moesten we elk apart onze weg gaan. Er was ook helemaal
geen elektriciteit, dus in het donker gingen we op zoek naar onze compound, het
toilet (kama, handig om te weten!),
Gelukkig kan je ook daar je gsm gebruiken: hoor jij dat
geluid ook? Ga jij al opstaan?
In de ochtend werd er ons weer langs alle kanten eten
aangeboden. (bv eerst met je mama eten en daarna een volgende schotel met je
papa.) Ook hier weer couscous en chakri. Wie onze blog een beetje volgt, weet
dat we dit eigenlijk super graag eten, maar deze couscous en chakri smaakten
toch net iets anders dan anders. Het zag eruit als zand, en eerlijk waar, zo
smaakte het ook. (Dit zou wel eens echt kunnen geweest zijn, want een beetje
daarvoor hadden we de geiten van dezelfde pot couscous zien eten
)
Deze dag was er eentje van: genieten van de rust, de
gemoedelijkheid, de ezelkar, de vele toffe klapspelletjes, het rennen achter
een ballon, zelfgemaakt speelgoed uittesten, eten (jaja alweer), water uit de
waterput halen en vooral bekeken en betast worden. En niet vergeten: lachen met
de geweldig mooie vlechtjes van Hanne!
Toen vertrokken we uit het dorp, met toch wel spijt in ons
hart, maar wel dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken!
De twee volgende dagen waren dagen waarin we plaatselijke
projecten van De bevrijde wereld vanuit Belgie bezochten in naburige dorpen.
Dit ging vooral rond landbouw. Wij weten nu alles over ajuinen planten,
waterputten, bittere tomaten, dammen bouwen,
Wat we nog meer weten na onze trip: wij houden niet van de
mega springende én vliegende sprinkhanen die ze hier hebben!
Ondertussen hebben we ook afscheid genomen van onze twee
scholen. Die zijn er vroeg bij? Niet wij, maar de regering heeft hier zo over
beslist. Vrijdag kregen we te horen dat de paasvakantie een week vroeger dan gepland
start. Leve het organisatietalent van Gambia!
Samen met al de studenten staken we ter afscheid een groot
spel ineen voor de hele school. Een soort 1 tegen allen of fata morgana. Per
opdracht die ze volbrachten, kregen ze een ster. We begonnen hier met een klein
beetje schrik aan: hoe gingen we dit organisatorisch in godsnaam vlot laten
verlopen... Maar hé! De filmpjes en fotos bewijzen dat het een heel geslaagde
ochtend was. Een zwaluw werd uitgebeeld met alle kinderen, iedereen danste
loosah (dé hit hier), maakte piramides, een touwtrekwedstrijd tussen
Belgie-Gambia,
heel erg tof!
Na ons spel, kwam het echte afscheid. Lamin en Assi, twee
van de leerkrachten, gaven weer het beste van zichzelf: een liedje ter
bedanking, eentje voor de goeie terugweg,
De kinderen hadden voor ieder van
ons (Bieke en Greet vertrekken eind deze week al, slik) een boekje met
tekeningen gemaakt, een heel mooi aandenken. (de vele krokodillen met tandenborstels
die getekend werden, geven ons toch een beetje het gevoel dat ze iets van ons
tandenproject hebben opgestoken!)
Ook wij hadden iets voor de leerkrachten voorbereid. Voor
elk van hen vouwden we een papieren zwaluwtje met daarop enkele typerende
kernwoorden.
En dan was het afscheidsfeestje nog niet gedaan: ook Jana en
Evelien, de meisjes van Brussel die nog twee maand langer blijven, hadden voor
ons iets gemaakt! Een hele mooie kaart met persoonlijk gedichtje. Dankjewel!
Dit krijgt zeker een ereplaatsje op onze kamer.
Eén dezer dagen nodigen we de leerkrachten ook nog eens uit
bij ons thuis om samen met ons lekkere Belgische pannenkoeken te eten! Voor de
rest zullen we onze dagen vullen met de opslagplaats in de school te
herstructureren, muren te schilderen, nog een keer samen te komen met de
tandartstudenten om onze tandenkoffer over te dragen, de laatste souvenirs in
te slaan,
Het moment van gaan, komt akelig dicht
(tenzij er misschien nog
eens iets mis gaat met onze vliegmaatschappij? Pourqoi pas!)
Meer en meer beginnen we ons ook vragen te stellen. (Akse
quecktions, zoals ze hier wel eens in mooi Engels zeggen). Hoe gaat ons leven
verder gaan nadat we terug zijn, gaan we echt veranderd zijn? Gaan we het
moeilijk hebben met aanpassen? Keren we op een dag nog terug? Hoe loopt het
leven hier verder? Hebben we nu ergens een ieniemienie beetje verschil gemaakt?
Wat gaan we volgend jaar doen? (Margot wordt patissier! Laat dat
dessertenbuffet maar komen.)
Antwoorden die we binnen 9 dagen kunnen beginnen zoeken: tot
dan!
|
