|
Het is al even geleden dat jullie iets van ons gehoord
hebben! Maar natuurlijk zaten we niet stil. (of toch niet heel de tijd J )
Vorige week maakten we tijd om plaatselijke uitstapjes te
maken met de familie van Margot.
We gaan niet te uitgebreid vertellen, maar we zagen, voelden, roken, proefden en hoorden vissen, dood
of levend, plaatselijke dorpjes van door een bushtaxiruit, plaatselijke
marktjes met bijhorende verkopers, vele muzikanten met toffe
muziekinstrumenten, krokodillen die besloten te bewegen net toen Isabel ze wou
aanraken (grappige foto op facebook), een salamander in onze kamer, die
trouwens heel netjes is, en heel veel zon en blauwe lucht (het wordt een beetje
te warm), enzovoort enzovoort.(Wie ontdekt de leugen?)
Isabel heeft sinds kort een karrewiel (mama van Isabel: als
je het wil opzoeken, het is eigenlijk een katrienewiel) omdat ze te dicht bij
de hond kwam. Bijna werd ze volledig van ons geïsoleerd maar dit was
uiteindelijk gelukkig niet nodig. Een triestig voorval, maar zo zag ze ook eens het
plaatselijke ziekenhuis( mama van Isabel, geen paniek, ze is ok)
Heel toevallig ook eigenlijk,want volgende week vrijdag is
het net internationale dag van de karrewielen! Dikke party dus! Kleine reactie van mij, Isabel: je ziet hoe lief de twee
anderen voor me zijn! Ik voel me echt gesteund, een grote dankjewel!
Op donderdag mochten we mee naar een school om samen met de
mensen van Afrikaada aan tandpreventie te doen, dachten we. Hanne zei al
lachend hopelijk worden er tanden getrokken
. U vraagt, wij draaien: de ene
tand na de andere werd er uit gesleurd. Niet bepaald gezellig, maar het was wel
een interessante dag.
Wij werken nu verder spelletjes, liedjes, poppenspellen,
uit rond tandpreventie, de volgende keer is het dan aan ons.
Op woensdag tekenden we groen, wit, blauw en rode strepen op
ons gezicht. Wantt het was v o e t b a l! Als echte supporters maakten we ons
klaar om onze voetbalploeg te steunen in de strijd tegen Algerije
(kwalificatie voor de African cup, schijnt belangrijk te zijn? J ). Daar aangekomen waren we niet meer zo zeker of we wel tot dit
voetbalwereldje wilde behoren. De loketten waren supersuperklein en er stond
een massa mensen voor, achter, naast, op en onder elkaar te drummen om toch
maar dat ene ticket te bemachtigen. Het leger probeerde hen te temmen, met
matrakken, een manier dat wij niet echt konden appreciëren. Hanne besloot
wijselijk gewoon niet mee naar binnen te gaan. Margot en Isabel geloofden nog
even dat ze het wel gingen aan kunnen. Inderdaad geloofden. We stonden op 5
treden van de ingang, hand in hand, iedereen stak ons voorbij, klampte zich
vast aan ons, de Belgische studenten geraakten stap voor stap binnen en
wij
stonden erbij, keken ernaar
en gingen terug. Geen voetbalstadium voor ons, maar hé ze zijn toch verloren.
(3-1)
Ondertussen zit er weer een week stage in Nyodema op. Ondanks onze schrik, is het een hele toffe week geworden. De kinderen zijn super kodduh. (quote van Hanne). De kinderen verstaan amper Engels, maar gelukkig wordt er veel vertaald in het Wollof. We ontdekten al een paar dingen die keer op keer werken wanneer je een 30-tal Afrikaanse kinderen voor je hebt: speel het spelletje where is the dress, speel poppenspel met een zwarte handpop, speel een tikspel met aap en zing asaidaboemchickaboem.
Nog een rijmpje van de dag: eat, eat, eat, is het nu a
tooth of teeth?
Tot de volgende keer!
|
