|
Er waren
eens
drie meisjes. Vol goeie moed droomden ze van honderden Afrikaanse koddige
kinderen die aan hun lippen hingen als ze iets vertelden. Enthousiast deden
alle kinderen wat van hen verlangd werd. Oh wat was het in het sprookje leuk om
les te geven in een Gambiaanse school. En ze leefden nog lang en gelukkig.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Er waren
eens
drie meisjes. Vol goeie moed begonnen ze aan hun eerste stageweek in de
Swallow. Honderd kinderen, zoals in het sprookje, waren het gelukkig niet,
eerder zon dertig kinderen. Piece of cake dus! Think again...
Dertig
kinderen die vanaf het moment dat hun eigen leerkracht het klaslokaal verliet,
geluid maakten voor DUIZEND kinderen. Door elkaar begonnen ze te zingen,
begonnen ze te vechten, begonnen ze te roepen, begonnen ze ons uit te lachen
als ze aan de kant moesten staan, maakten ze van ons brullende, gefrustreerde
en vooral hulploze juffen.
Het was
nipt, maar we hebben het overleefd.
Ons
geschreeuw werd over heel de school gehoord. Een plaatselijke juf zei in de
klas tegen onze medestudenten Yeah, thats good, thats the way you have to do
it. Of dit echt de manier is hoe we de twee maanden willen doorkomen, is een
andere vraag.
Maarrr ze
krijgen ons niet klein, we willen en zullen deze kinderen onder controle
krijgen! J
(Heb zeker
niet té veel medelijden met ons, dit was op een dag dat de leerkrachten niet in
de klas waren, als ze er wel bij zijn, loopt alles veel vlotter!!)
Gelukkig
krijgen we binnenkort van een nieuw-gemaakte-vriend kung-fu lessen. Dus als het
ons echt te veel wordt, kunnen we ons wel verdedigen tegen deze kleine zwarte
monsters. (Grapje hoor
)
Enkele
dingen dat we ook deze keer met jullie willen delen, dit maal rond het algemene
thema food:
Oh,
pindakaas met rijstwafel, zou dat gaan? Oh, pindakaas met yoghurt, zou dat
gaan? Oh pindakaas met cornflakes, zou dat gaan? En het antwoord is telkens
volmondig ooh lekker. Hanne eet hier dus werkelijk A L L E S graag J
Eén van haar
tot nu toe ergste nachtmerries:
Ja, we
konden niet vertrekken met ons vliegtuig, het was erger dan een faillissement,
het was iets dat het vliegtuig geen eten kon schenken. (ok, ik heb het een
klein beetje uit zijn context gehaald, maar daar kwam het echt wel op neer!)
Ook Isabel
heeft een plaatselijke nachtmerrie. Ze mijdt sinds kort zo veel mogelijk haar
klasmentor. Ze moest een snoepje bijhouden dat de juf had afgepakt van een
kindje. Na een tijdje dacht ze goh, ik ga dat opeten. Even
later.. Isabel, do you still have the candy? I want to give it back. Oepssss
Voor de moment wordt de
uitvlucht oh I forgot it in the Kadjendo (ons huis) gebruikt, en ondertussen
wordt er een heuse zoektocht in de plaatselijke supermarkten georganiseerd naar
dat ene speciale snoepje
Moesten jullie een platte, lange groene kauwgom
verpakt in een grijs folietje tegenkomen, denk dan eens aan haar
En Margots
snoepje-voor-elke-dag-van-haar-liefje, zijn helaas ook al lang verdwenen in de
twee magen van bovenstaande personen
Sorrry J
Tot zover
onze foodverhalen.
Misschien
snel nog eentje over Margot nu ze toch niet in onze buurt is :D (bezoek van de
mama, papa en boyfriend à de boyfriend die door alle plaatselijke leerkrachten geliefd
wordt, ook al hebben ze hem nog niet gezien, ze kunnen er niet over zwijgen!
When is your TjoekeTjoe coming?)
Dus: onze
lieftallige Mabintu krijgt af en toe hysterische aanvallen als er zand of
kruimels in haar bed liggen. E L K E D A G dus ;) Ze vindt dat echt zooo
ranzig. But we love you! J
Nog een
rijmpje van de dag: aight aight aight, pleassse be QUIET!!
|
