De wereld viel in een gat. Niemand heeft hem nog teruggezien.
27-02-2008
Four Easy Pieces: Arme Joe
Woensdag 12 april. Zuidwestelijke hoek van het Centraal Station. Als je links begint te tellen, zit ik op de derde bank, met een boek. Uit de luidsprekers schalt informatie aangaande het treinverkeer richting alle uithoeken van het land. In minstens drie talen. Het kost moeite om ze te vinden, die luidsprekers. Ze zijn strategisch weggemoffeld in hoeken van het station en ze worden geregeld aan het oog onttrokken door kapsels en hoofddeksels van gehaaste passanten.
In de opdracht van mijn boek vraagt Oedipus aan Creon waaruit de zuiverheidsrite bestaat. Het antwoord: verbanning, of het uitwissen van bloed met bloed. Enkele bladzijden verder word ik er aan herinnerd dat de Trojaanse Oorlog ontstond door een ruzie om een vrouw. Zinloos geweld is van alle tijden. Hoewel we het verafschuwen, is onze literatuur erop gebaseerd. De tirannie van Achilles penis heeft duizenden meesterwerken voortgebracht. Waar wij de wetenschap hebben om de dingen te helpen verklaren, hadden de Grieken hun mythen. Ik vraag me af wie er het meest geholpen is. Mijn filosofische beschouwing wordt gebruuskeerd door de mededeling dat de Zug met destination Antwerpen vertraging heeft. Blijkbaar gaat die informatie mij alleen aan, want ze verandert niets aan het ritme van de schuifelende voetstappen.
Naast de luidspreker hangt een bewakingscamera. Hij registreert onbewogen de honderden zwarte, witte en grijze figuurtjes die chaotisch door elkaar wriemelen. Het station is uitgerust met ogen en een mond, maar voor een fractie van een seconde ontsnapt één figuurtje aan zijn aandacht. Het witte mensje staat verkrampt, met gestrekte vingers en opengesperde oogleden. De camera kan niet zien dat de pupillen van het figuurtje verwijden, het kan niet registreren dat het hart van het mensje sneller begint te kloppen door de adrenaline. Hij kan niet zien dat deze symptomen het gevolg zijn van een vreemd object dat zich een weg baant door het vlees van die witte gestalte. Arme Joe. Je laatste gelaatsuitdrukking werd niet geregistreerd: een mengeling van verrassing en pijn toen het koude staal je lichaam binnendrong.
Arme Joe. Ik wilde dat ik je had gekend. We hadden naast elkaar kunnen zitten als twee reizigers temidden van passanten. Jij op de tweede bank van links, ik op de derde. Ik had je kunnen vertellen over horrelvoeten en Achilleshielen. We hadden kunnen praten over de dwaasheid der dingen, over de vrouwen en de liefde. Helaas moest het zo zijn, dat enkel het station ogen en een mond had die dag. Want terwijl jij ligt dood te bloeden, braakt een trein zijn passagiers uit, draait de wereld verder en verandert er niets aan het ritme van de schuifelende voetstappen. Ik sluit mijn boek en ga naar perron vier. Er staat een trein richting Antwerpen op me te wachten.
Ik kan niet met zekerheid zeggen of het aan de prille lente ligt of aan een postpuberale hormonenopstoot, maar Julia heeft me ferm bij de lurven gehad. Reeds enige tijd heb ik het geloof in sprookjes en andere grote verhalen opgegeven, maar als er een IJskoningin heeft bestaan of bestaat, je weet nooit met sprookjesfiguren- dan is Julia geschapen naar het evenbeeld van die kille vorstin. Ze woont namelijk in een ver land waar het naar mijn weten ontiegelijk koud kan zijn, ze zit in de politiek én ze is gezegend met een onschuldig ogende schoonheid die arglistig haar staalharde karakter verbergt.
Julia kwam langs de boulevard van mijn gedachten geflaneerd middels een foto in de krant. Achteloos loerde ze binnen in de etalages van mijn fantasie. Onbewogen gluurde ze naar de pikante lingerie, compact verpakte billen, vers geklopte slagroom en andere even stille als veelzeggendegetuigen van het testosteron die haar papieren vehikel door mijn adersdeed stuwen. Geen blos op haar blanke huid te bekennen, maar in haar grote donkere ogen meende ik het vuur te ontwaren dat ze angstvallig verborgen houdt achter koude, breekbare gordijnen. Mijn god. Die huid te mogen beroeren, dat lichaam te mogen verkennen; sidderend genot zou ons deel zijn.
En zo lokte Julia me steeds verder op de golven van vervoering.Te ver, zo bleek, want plots bevond ik me in het klaslokaal waar ik tien jaar eerder dezelfde mystieke ervaringen beleefde. Het was de tijd waarin ik grote delen van de dag besteedde aan het fantaseren over mezelf en vergelijkbaar onbereikbare dames, waarmee ik in gedachten allerlei ontuchtige handelingen bedreef. Tijdens dit fantaseren was het toegestaan om gedurende het liefdesspel de wetten van de zwaartekracht te tarten en mijn partner alle hoeken van mijn slaapkamertje te laten zien. Dat was een van mijn strategieën om de saaiste lessen uit te zitten zonder in slaap te vallen.
Het noodlot maakte op gruwelijke manier een einde aan mijn wandelingen door de tuin der vleselijke lusten. Op een dag viel mijn oog op het kruisbeeld dat boven het bord hing. Het leek me plots bijzonder ongepast om, onder het oog van de Verlosser en zijn kruis, mezelf te verliezen in de pikante scenarios die ik in gedachten ten uitvoer bracht. Een indringend besef van schuld en de daaraan verbonden straf sloeg me als een vuist in het gezicht.
Toen ik enige tijd later de gelegenheid kreeg om mijn fantasieën ten uitvoer te brengen, bleek meteen ook de tijd van boetedoening aangebroken. Groot was mijn ontnuchtering wanneer bleek dat tussen de conceptie en de toepassing van mijn minutieus geplande scenarios, jaren van intensieve fysieke training noodzakelijk waren geweest. Aangezien het toen allemaal niet snel genoeg kon gaan ontbrak het mij dan ook aan de benodigde spiermassa en uithoudingsvermogen, zodat ik vroegtijdig de bevuilde handdoek in de ring moest werpen. Onthutst dacht ik terug aan het kruis en stelde het volledig verantwoordelijk voor mijn teleurstellende eerste kennismaking met de binnenkant van het vrouwelijk geslacht.
Zo eindigde ook mijn korte affaire met Julia Timoshenko, de IJskoningin. Ze had me verleid, de hemel beloofd en in extase gebracht om me vervolgens te verraden en ijskoud te dumpen in dat duffe klaslokaal, waar mijn dromen van een overweldigende eerste keer brutaal gefnuikt werden.
Ik ben van mening dat je mensenlevens kan vergelijken met muziek. Als een kind geboren wordt, kan het met dat prille leven nog alle kanten uit. Is het B groot of C klein voor mevrouw? Prefereert meneer lento met prelude dan wel presto met een coda? Dat is namelijk belangrijk voor de maat van uw stuk. Net zoals er mensen zijn waar ik het heen en weer van krijg, is er muziek die ik liefst zo snel mogelijk het raam uit flikker. En zo is voor mij ieder individu te vergelijken met een muziekstuk. Voor elke noot is er een kraker.
Als u nu denkt dat ik mezelf ga vergelijken met een muziekstuk, zit u op de verkeerde golflengte. U moet maar akkoord gaan met deze twee woorden: valse triste. Ik wilde het hebben over orgelpunten. Onlangs kwam ik er eentje tegen in mijn leven. Mijn vijfentwintigste verjaardag. Het leek me een geschikt cijfer om even bij stil te staan en een balans op te maken. Er is namelijk een heleboel gebeurd in de kwarteeuw tussen mijn eerste vuile luier en het schrijven van deze woorden. Een greep uit het aanbod: ik heb diplomas behaald, vriendschappen gesmeed, mensen zien sterven, fouten gemaakt en harten massas, dat spreekt vanzelf- gebroken.
Op zich zijn al die dingen natuurlijk niet zo exclusief. De meeste mensen maken ze mee. Daarom heb ik me maar geconcentreerd op de kemels die ik heb geschoten. Ondergetekende is er namelijk van overtuigd dat wat wij ervaring noemen, weinig meer is dan fouten begaan en er uit leren. En als ik ook even de loftrompet over mezelf mag steken: er zijn makkelijker dingen dan je ego te confronteren met missers. Temeer omdat mij na enig ingetogen peinzen opviel, dat ik een schat aan potentiële ervaring bezit, netjes verpakt in joekels van fouten en secuur opgeslagen in de krochten van mijn geheugen. Ik ben niet de man om op zulke belangrijke momenten bij de pakken te blijven zitten en sloeg als een razende gek aan het raffineren. Uit elke gemaakte fout heb ik de ervaring gepuurd die erin zat. Met resultaat, want nu -twee weken later- voel ik me een stuk meer ervaren. Je merkt het aan kleine dingen. Ik haal nu bijvoorbeeld het lepeltje uit mijn koffie voordat ik drink. Het is een eenvoudige manier om te voorkomen dat het in je oog prikt, maar je moet er maar opkomen.
Nu ik weet hoe belangrijk en leerzaam orgelpunten zijn, kijk ik al uit naar het volgende. Ongetwijfeld zal het mijn vijftigste verjaardag zijn. Dan zal ik terugkijken op de voorbije vijfentwintig jaar en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kunnen zeggen dat ik minder fouten heb gemaakt dan tot mijn eerste orgelpunt. De toekomst lacht mij toe. Ik kan voortaan fluitenddoor het leven dartelen, in de geruststellende wetenschap dat wat ik ook doe, het nooit meer zo fout kan gaan als voorheen. En zo is mijn valse triste een samba geworden.
De onvoorstelbare belevenissen van Randolph het rendie
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
