Na de relatie... Ik was op zoek naar een lotgenote, iemand op het net die mij vertelde wat zijn/haar bevinding waren, hoe die persoon reageerde op het einde van een relatie. Buiten foute sites die alles wetenschappelijk benaderen heb ik niets gevonden, dus wou ik het zelf eens proberen. Oordeel niet, mijn verstand staat op nul. Ik laat mijn vingers over het toetsenbord glijden, niet wetende wat er volgt.
09-08-2008
Tussendoor
Ik wou alles chronologisch en geordend doen. Lukt mij niet. Er zijn dingen die ik kwijt wil, dingen die in geen enkele rubriek of bij geen enkel onderwerp thuis horen. Ik heb jullie al verteld dat ik bij mijn beste vriend thuis logeer. Er zijn mensen hier, collega's van hem. Leuke mensen. Ik ben weggeglipt kon er niet bij zitten, hun woorden maken me kwaad. Hun geluk maakt mij woedend. Door mijn hoofd razen de woorden 'ik kan dit niet' 'ik wil dit niet'. Niemand die luistert. Misschien is dit het grote nadeel, een groot nadeel aan iets dat al volledig verkeerd is, je kan met niemand praten. Je kan praten maar er is geen mens die doordringt. Niemand die je begrijpt, je staat er alleen voor. Dat gevoel wordt nog eens versterkt door het ontbreken van die ene. Die ene waar je op wacht, die je mist, waar je naar verlangt en waar je nog omgeeft. Die ene die alles goed kan maken. Of toch de pijn kan verzachten. Want goed maken lukt niet meer, de wonde blijft. De pijn en de onzekerheid blijven terugkomen.
Schuldgevoel, om wat er gebeurt is. BIj mij vooral omdat ik de mensen die mij graat zien pijn doe. Net omdat ik ook pijn heb. Kwaad zijn omdat je weet dat degene verantwoordelijk voor dit alles niet alleen jou leven beïnvloed maar ook dat van de mensen rondom jou. Kwaad omdat die persoon niet doet wat je wil. HIj blijft net.
Het zou moeten duidelijk zijn. Afwijzing. Waarom leer ik niet sneller?
Ik ben een 19 jarige studente uit het Gentse. Momenteel bevind ik mij voor mijn computer in het huis van mijn beste vriend. Rode ogen kenmerken mij. We zijn een half jaar samen. Maar het doet pijn. Vooroordelen doen me niets. Een week, een jaar of een heel leven. Het maakt niets uit. Een gebroken hart is een gebroken hart. Ik heb ergens gehoord, een oude wijsheid of domheid, het is hoe je het bekijkt, dat je een derde van de tijd moet nemen. Een derde van de tijd, de tijd die je in je relatie hebt gestoken. Na het beleven van deze magische 1/3 zou het moeten beter zijn. Twee maanden. Twee maanden lijkt een eeuwigheid.
