Inleiding

Je hoort het de laatste tijd overal en het is niet echt een probleem van deze tijd maar we worden er ons nu wel meer en meer bewust van : ‘We gooien met z’n allen veel te veel eten weg’.

Mensen van mijn generatie (°1959) zijn grootgebracht met het gegeven ‘dat er niets werd weggegooid’.

Hoe dikwijls kregen we niet te horen als we ons bord niet leeg aten ‘er zijn zoveel kindjes (er werd toen een ander woord gebruikt maar ‘dat’ nu schrijven valt onder de noemer ‘racisme’, times ther are a changing) die niets te eten hebben’.

Bij-de-hand-zijnde tieners durfden dan wel eens te antwoorden ‘zal ik dan mijn restje opsturen ?’

Ik heb dat antwoord ook ooit 1-maal gegeven, dat was mijn slechtste antwoord ooit …..

Mijn mama was een ‘restjesverwerker’, zij had immers de oorlog meegemaakt.

Telkens wanneer er spruitjes op het menu stonden konden we er donder op zeggen dat we de volgende dag groentesoep hadden met groene, drijvende kometen.

Ik snapte het nooit…. Na al de moeite die ze gedaan had om de soepgroenten in brunoise te snijden ruïneerde ze de soep met de in boter gestoofde spruiten toe te voegen, die dan in al hun lompe, vieze groene elegantie lagen te schitteren in de soep.

Zoals het soms gaat in de verstandhouding tussen moeders en dochters beloofde ik mezelf om nooit maar dan ook nooit iets met restjes te doen.

Mijn argument was jarenlang als iemand (meestal de echtgenoot) een opmerking maakte : ‘als jullie alles hadden opgegeten was het ook weg geweest, zoals nu’, bij dat laatste kiepte ik dan heel demonstratief het overschotje in de vuilbak.

Maar toen was toen en nu is nu, bij het ouder worden ben ik ook slimmer (dat gezegde klopt dus echt) geworden en hoe meer ik me bekwaamde in het koken hoe meer ik het belang van zo weinig mogelijk weggooien inzag.

DE kentering is gekomen in de laten jaren ’90.

Op een terras aan de Schelde waren we vrienden tegengekomen, van het één kwam het ander en we besloten die avond samen te koken en te eten. De echtgenoot pikte thuis ons avondmaal dat al klaarstond op (fricandon met kriekjes) en ik hielp de vriendin haar geplande koude schotel met aardappelsla klaar te maken. Voor de aardappelsla had ik een halve ui nodig en toen de vriendin zag dat ik de andere helft wou weggooien hield ze me tegen, deed het diepvriesvak open en gaf me een plastiek zakje met de melding dat ik de halve ui daarin moest doen bij de rest van de reeds diepgevroren uien.

Ik herinner me dat ik toen wat onnozel lacherig heb geantwoord : ‘Maar allez L voor een halve ui’.

L keek me toen een beetje boos, verdrietig aan en antwoordde : ‘Het is duidelijk dat jij het nooit een hele week hebt moeten doen met 750 BF (€ 18,59) voor jezelf en je 2 kinderen, geloof me dan knoop je op alle mogelijke manieren de eindjes aan elkaar’.

Wellicht één van de weinige ogenblikken dat ik met schaamrood op mijn wangen en mijn mond vol tanden stond… het was een ommekeer in mijn leven !

Ik kan nu nooit meer spruitjes en halve uien verwerken zonder aan Mama en L te denken, ik hoop dat ze een beetje trots op mij is.

Deze Blog is dan ook aan Mama en Vriendin L. opgedragen.