16 augustus, zomervakantie. Zomer. What’s in a name dichtte ene William Shakespeare zo’n 415 jaar geleden. Gelijk had hij wel onze poëtische vriend. De regen valt met hele sloten uit de lucht, het eindeloze waterreservoir van de hemel vertoont opnieuw ontelbare lekken. De dikke regendruppels kletteren snoeihard tegen de daken om zich vervolgens al gutsend een weg te banen naar de begane grond. Verzuipen. De poreuze grond is niet bestand tegen een watermassa van deze omvang, met glimmende straten en blanke velden tot gevolg. Hier binnen is het donker. Het enige waarneembare licht is afkomstig van de grote flatscreentelevisie die de wereld laat meegenieten van het leed van menig festivalganger die zijn tent voor zijn beschonken neus ziet voorbijdrijven. En alsof Satan zelf er mee gemoeid is vertikt ook de zon al dagen maar enige blijk van aanwezigheid te vertonen. Toch heerlijk die zomer. Weerman zijn is een klotenjob. In België alleszins. Frank, Sabine, alsook andere aan het klimaat verslingerde knappe koppen verdienen een zee van respect. Deze boodschappers van het slechte nieuws slagen er dag op dag in, met een hagelwitte en warme glimlach, zijn medemens op de hoogte te brengen van de deprimerende waarheid: ook morgen zal het regenen. Net als de woordvoerder van British Petroleum weten zij maar al te goed dat ze ook morgen met onverhoopt nieuws zullen moeten opdraven. Ook morgen, zullen zij opnieuw duizenden mensen moeten teleurstellen. Het gat in de pijpleiding is dan toch nog niet gesloten, de gaten waarlangs de regen ons minieme landje bereikt zijn alsnog niet gevonden. In een mistroostig land als België beroven iedere dag zeven landgenoten zich succesvol van het kostbare leven. Beste Frank, Beste Sabine, Beste andere aan het klimaat verslingerde knappe koppen, dat dit cijfer niet verdubbelt is louter te danken aan jullie vriendelijkheid, nuchterheid, menselijkheid en vooral jullie dagelijkse tederheid. Dikke merci, voor alles.