"Silver brengt jou veilig terug in de tijd, hij gaat samen met jou naar zee." De meeuwen schreeuwen door mijn hoofd, een zachte bries gaat door mijn haren en ik krijg het weldoend warm. Graag zou ik daar voor eeuwig blijven, voor eeuwig omhuld door ontspanning. Ik wil niet meer terug. Nooit meer...
Hier zit ik dan weer. Mijn verhaal te doen aan mezelf maar ook aan zovele anderen. Me afvragend waarom ik dit eigenlijk doe. Misschien wel omdat ik mijn gevoelens dan voor een stuk kan loslaten door ze letter voor letter uit mijn vingers te typen. Al mijn energie op het scherm afvurend, zodat ik straks alles kan achterlaten terwijl ik het scherm van mijn laptop toeklap. Hopend dat alles wat zo aan me knaagt, voor één keer in mijn laptop wil wachten tot ik me terug wat sterker voel en de confrontaties beter het hoofd kan bieden. Het is moeilijk om me te concentreren op de meest banale dingen, om dingen te onthouden die ik nog allemaal moet doen. Dit terwijl ik mij op de gekste en meest ongepaste momenten kleine onbenulligheden voor de geest kan halen uit dat verleden dat me achtervolgt en dat me stilletjes aan begint in te halen. Beetje bij beetje knabbelt het kleine stukjes van de afstand tussen ons beiden. Ik kan het voelen dat ik deze strijd stilletjes aan het verliezen ben. Soms zoek ik zelf de confrontatie op met dingen die moeilijk liggen, in de hoop dat ze wat minder overdonderend worden. Dat die muziek in mijn hoofd wat naar de achtergrond verdwijnt en dat de lach van mijn kinderen weer beter hoorbaar wordt.
Soms heb ik het gevoel dat ik al zovele levens geleefd heb tijdens dit leven. Ze zijn een aaneenschakeling van sterke gevoelens, diepe pijn, intens verdriet, soms wat geluk maar vooral heel veel gemis. Mijn broertje dat overleden is, mijn grote liefde die me in de steek heeft gelaten op de dag van mijn bevalling, mijn papa die hertrouwd is en die niet echt een wezenlijk deel uitmaakt van mijn leven,... . Het draagt er elke dag weer toe bij dat ik het moeilijk heb om overeind te blijven, om te blijven vechten, om door te gaan. Ik ga naar de dokter om me daarbij te laten begeleiden maar het knaagt, het holt me helemaal uit vanbinnen. Soms is een geurtje, een klank, een melodie, een gebaar, een blik al voldoende om weer terug te gaan in de tijd. Telkens weer herbeleef ik alle dingen die ik koester alsof ze elk moment kunnen barsten waardoor ik weer terug in het heden sta, verteerd door het grote gevoel van gemis.
