De borstklier ligt aan de voorzijde van de diepe fascia van de m. pectoralis major. De ruimte tussen de diepe subcutane laag en deze spierfascia is gekend als de Bursa retromammaria, zijnde een submammaire sereuze Bursa, deze zorgt ervoor dat de borst steeds beweeglijk kan glijden over dit vlak. Dit glijden zorgt ervoor dat de borst zich op deze voorwand steeds kan aanpassen aan alle romp- en armbewegingen.
De glandula mammaria wordt gevormd door 15 à 20 Lobi ( 20 x een lobus glandulae mammariae ). Deze zijn radiair gerangschikt en door bindweefselschotten (septa) en adipeus weefsel van elkaar gescheiden zodat we nu kunnen begrijpen dat deze organisatie mede het volume van een borst bepalen.
Elke Lobus bestaat uit 20 tot 40 Lobuli ( Lobulus ). Elke individuele lobulus bestaat uit 10 tot 100 alveoli of beter de specifieke tubulo saccolaire secretorische units genoemd, echter wanneer de borst nog geen melkproductie heeft gehad bij een zwangerschap worden ze tevens acini genoemd.
In de lobulus vinden we terminale ( doodlopende ) ductuli.
Deze terminale ductale lobulaire unit worden samengesteld uit een extralobulaire terminale ductus en de intralobulaire ductus. Het zijn specifieke gangenstelsels met de excretorische melkkanalen ( ductus lactiferi ) en deze leiden naar de terminale klier. Het vormt de basisch van de zogende borst bij zwangerschap. Het verschil tussen een niet zogende borst en een zogende kan snel worden gemaakt daar er stamcellen in het intralobulaire weefsel aanwezig zijn die een snelle celgroei kunnen bevorderen die nodig zal zijn bij de lactatieperiode van een borst.
Verschillende Lobuli vormen een Lobus en elke Lobus ( ongeveer 20 ) hebben een melkgang, een ductus lactiferi colligens. Juist onder de tepel, op het niveau van de tepelbasis, verwijden deze melkgangen tot ongeveer 1 à 2 mm. brede, klosvormige melkzakjes ( de sinus lactiferi ) , die in zeer fijne afvoergangetjes overgaan en in de papilla mammae ( tepel ) uitmonden. Deze melkgangen worden door myo-epitheelcellen omvat en onder invloed van het hormoon oxytocine gaan deze samentrekken en zo bijdrage tot de melkafgifte.
Ik weet dat deze terminologie in het begin moeilijk overkomt maar ik gebruik ze specifiek om twee reden:
- we vinden weinig correcte diepgaande informatie over de anatomie van de borst
- de wonderbaarlijke samenstelling van een borstklier leren kennen.
De borstklier en het vetweefsel worden door bindweefsel en septa ( vormen van de verschillende kamertjes ) omgeven.
In dit bindweefsel nemen we fasciculi van bindweefsel waar dat zeer specifiek is , deze dringen door tot aan de lobuli en ductuli lactiferi. Deze fasciculi zijn beter bekend als het ligamentum suspensoria mammaria of het ligament van Astley Paston Cooper.
Het vormt een coherente fibreuze structuur met een voorspelbare en regelmatige locatie. Zoals we zeker en vast weten is hier de ophanging van de borst mee gevormd vertrekkende van de fascia van de m. Pectoralis Major.
Het ligament is zeer ingenieus opgebouwd en vormt mede de specifieke kamertjes om het borstvolume mede te onderbouwen. Het meeste organisatie vinden we in het bovenste deel van de borst.
Ter hoogte van de 5de rib hebben ze een specifieke horizontale organisatie naar de tepel toe ( midden van de borst ) en dit om de neuro-vasculaire voorziening als draagvlak te nemen naar de tepelzone toe..
Langs de mediale en laterale wand gaat dit voornamelijk horizontale gerichte ligament ter hoogte van de 5de rib bovenwaarts afbuigen tot een verticaal gericht ligament. Het mediale deel is eerder zwak van structuur en gaat tot het borstbeen , het laterale sterke verticale ligament reikt terug tot de fascia pectoralis. Ze moduleren, dragen, en geven stevigheid.
De borst is geen logge kliermassa, ze wordt zeer ingenieus samengesteld om haar functie als orgaan goed te kunnen organiseren, zoveel is nu reeds duidelijk.
