Het was 16 juni, Sinksenfoor Antwerpen. Het café noem ik niet bij naam, want daar kom ik nog steeds en de herinneringen zijn te mooi.
Ik verkies toch om enkele zaken privé te houden. Zoals zijn naam - ik noem hem D. - en de scènes waarin we samen terechtkwamen...
Die avond gingen ik en een vriendin naar Antwerpen, midden in de week maar we hadden er zin in! Het was al bijna 12uur toen we aankwamen, ik had honger maar na een tijdje rondgewandeld te hebben bleek alles al dicht te zijn, dus geen eten meer voor mijn hongerige maag!
Ik besloot ze toen maar te vullen met whisky cola, tot daar plots D. op me afstapte. Hij was heel vlot en sociaal, was afkomstig van dezelfde stad als mijn geboorteplaats en gaf al snel aan dat hij me al langer in het vizier had.
Hij moet blijkbaar gedacht hebben dat ik hem al een hele tijd in't oog hield - ik had hem nog niet eens opgemerkt, ik ben van nature een 'gaper' en hij was op de koop toe bij een lawaaierige bende, iets wat ik hoe dan ook niet viseer omdat het zo storend is! - want dat was eerst de enige reden waarom hij me aansprak. Of dat dacht ik alleszins toch... Hij nam prompt een vriend uit die lawaaierige bende en zette hem aan de andere kant van de tafel om de persoon die bij me was 'bezig te houden' zal ik maar zeggen. Djeezes, 't was me een zagevent, die jongen kon niets anders dan zeveren tegen haar. Maar ondertussen palmde D. me helemaal in, want charmeren kon hij wel. (Dat zijn m'n woorden van toen, nu zou ik het eerder omschrijven als: 'alles uit de kast halen om die vrouw toch maar te krijgen') Hij kon het zó mooi uitleggen...
Hij vroeg me naderhand om van mijn kruk op te staan en ging er vrijwel meteen zelf op zitten. Kort nadien nam hij me vast, op de manier waarop ik het zó leuk vind... Met z'n armen rond m'n zij en z'n handen op m'n buik, zalig gewoon... Het duurde natuurlijk niet lang voordat de wereld rondom me verdween en ik enkel nog oog had voor hem. Ik wist dat die vriendin daar was en vroeg haar regelmatig of alles nog oké was.
Maar zo'n prachtige vriendin als zij gunde me mijn geluk en loog me voor dat die jongen echt interessant was! (Prachtig, toch?)
Ik was nog steeds weg van de wereld, eigenlijk waren al zijn lieve woorden - ik ga hierin niet detailleren - me naar het hoofd gestegen...
Het ging allemaal nogal snel, vanaf de eerste adem in mijn nek tot al z'n kussen op diezelfde plaats. Het waren maar enkele seconden later toen ik me uiteindelijk draaide en met hem net hetzelfde deed. - Al begrijp ik soms niet waarom ik me heb laten verleiden, ik ben er het type niet naar -
We stonden al zo dicht bij elkaar en zijn lippen kwamen zo dicht tot tegen m'n oor dat hij me elk lief woord dat hij kende kon influisteren.
De muziek in dat café stond zó luid, maar ik hoor nog steeds datzelfde zinnetje - ik ben echt blij dat ik u heb leren kennen! - en kort daarna hadden z'n lippen de mijne gevonden. Vraag me niet of hij mij vond of ik hem - ik weet het gewoon niet meer - maar 't was een fantastisch gevoel om dat na al die tijd nog eens meegemaakt te hebben. Een man vinden die je leuk vindt en die niet is weggelopen toen ik hem grof antwoorde dat ik niet de nacht met hem zou doorbrengen. Nee, op dat gebied was D. echt een droom van een man en tegelijkertijd was hij ook de enige die me op één avond tijd heeft kunnen verleiden. - WAUW - Hij is de enige ooit die me heeft kunnen verleiden op één avond! Ik zou die zin nog 100maal kunnen herschrijven, maar dat verandert niets aan het feit dat ik ook wel wat teveel whisky cola had gedronken...
Na enkele uren was het wel tijd om te vertrekken, het is die avond nochtans niet zo laat geworden... De minuten die ik spendeerde in zijn armen leken uren geworden. Hij vond het erg spijtig dat ik moest vertrekken, maar hij had mijn telefoonnummer gekregen en kon me dus op elk moment van de dag/nacht contacteren. Eigelijk had ik helemaal geen zin om te vertekken, maar ik wist zelf ook dat het hoog tijd begon te worden!
Ik moest de dag nadien tenslotte gewoon terug op de werkvloer verschijnen en ook mijn dochtertje heeft haar mama 's ochtends nodig...
Het stukje wandelen naar de auto was een moeilijk moment, het leek alsof ik moest kiezen tussen de auto of D., ik heb toch maar voor de auto gekozen en achteraf gezien bleek dat de beste keuze. Eens in de auto begon ze haar verhaal over die jongen en al zijn zielige onderwerpen.
Ze had zich echt doodverveeld en ik heb haar dan nog een hele tijd bij die irritante jongen laten zitten, ik had hem bezig weggestuurd!
En toen kwam natuurlijk het schuldgevoel... Ik ging samen met haar naar Antwerpen en dan hoor ik me niet bezig te houden met D. maar met haar. Toen ook D. in de auto nog herhaaldelijk veel berichten stuurde, werd het me helemaal teveel. Hij kwam veel te dicht bij mij, al van begin af aan was hij veel te serieus over alles aan het praten terwijl ik gewoon onbezorgd dit avontuur tegemoet wou gaan...
Toen kwam er echte spijt, maar dat wou ik hem niet via de telefoon vertellen. Dus we besloten de volgende dag terug te gaan...

16-06-2010 om 00:00 geschreven door Mij*