Op de eerste dag van mijn opname in het ziekenhuis wegens zware psychose, hadden zeker 5 leden van het medisch personeel zich in mijn kamer verzameld na dat ik er juist mijn intrek had genomen.
Ik weet nog dat ik via mijn gedrag, de mensen rond mij wou duidelijk maken dat ik met rust wou gelaten worden maar ik zei geen woord.
Toen ze me niet direct begrepen werd ik kwaad, en ik wou iets zeggen maar ik kon het niet direct uitbrengen. Ik moest echt zoeken naar mijn woorden, mijn gedachten structureren, een andere mens zegt gewoon iets maar op die moment moest ik zoeken naar mijn vermogen om te spreken en dan na enkele seconden kwam het eruit: "LAAT MIJ GERUST".
Nu enkele jaren later heb ik nog altijd een probleem om een deftig gesprek te voeren en met anderen bv in groep om te gaan.
Ik was eens op een sollicitatiegesprek en men stelde mij vragen die eigenlijk simpel waren, en ik moest zo ver zoeken om ze te beantwoorden.
Luisteren is eveneens een probleem, niet altijd soms kan ik me beter concentreren maar als het zich voordoet dan heb ik ieder woord gehoord dat een persoon zegt maar ik begrijp de zinnen niet ook al richt ik mij tot die persoon en probeer me echt te concentreren. Voor mijn opname had ik dit bij het lezen maar dit lijkt zich nu volledig verschoven te hebben naar het luisteren. Ik kon een tekst lezen, woord voor woord en als de alinea stopte dan wist ik uiteindelijk niet wat er in stond. Dit is nu compleet veranderd, ik durf zelfs te stellen dat ik een speedreader ben geworden. Schrijven is nooit een probleem geweest.
Met de antipsychotica (medicatie) gaan uw gedachten ook trager, wat het eveneens nog moeilijker maakt om een gesprek te voeren. Ik begrijp eigenlijk niet hoe dat die medicatie onderscheid kan maken tussen goede normale gedachten en psychotische gedachten. Het is dan ook zo dat er soms geen gedacht in mij opkomt, wat het voor me totaal onmogelijk maakt om een gesprek te voeren. Ik zit er dan stil en apatisch bij en anderen merken dat.
Een psychose kan achterliggend tot 5 jaar na het voorval nog aanwezig zijn. Ik moet eerlijk toegeven dat ik na 5 jaar gestopt ben met de antipsychotica omdat ik omwille van mijn werksituatie, snel moet kunnen reageren en denken om snel resultaat op te leveren. Voordien was ik ook al eens gestopt en ik kreeg toen opnieuw een psychose. Maar mensen rondom merken het aan mij als ik stop met de medicatie, ik ben minder terughoudend, assertiever, extravert, ik kan een gesprek voeren. Met medicatie krop ik alles op en ben ik meer introvert. Dat is dan ook de voornaamste reden dat ik gestopt ben. Maar ik moet op mijn hoede zijn, mijn directe omgeving (ouders, vrienden, enz) weten dat ik nu vatbaarder ben voor stress met een psychose tot gevolg en zullen zeker aan de alarmbel trekken. Ik heb dan ook een voorraad aan antipsychotica liggen die ik zeker en vast zal nemen bij het optreden van symptomen die een aankomende psychose voorspellen. Eén ervan is slapeloosheid als je merkt dat je bijna niet meer slaapt begin ze dan maar te nemen. Ik slaap vrij goed nu, meestal 8 uur per dag en in het weekend durf ik wel in de dag een uur te slapen (middagdutje, siësta in de zetel of zo). Genoeg slaap vermindert stress en is bijzonder belangrijk. Ook een voldoende opname van de dagelijkse hoeveelheid magnesium maakt je stress bestendig en natuurlijk sporten, gevolgd door een warme douche of zo, en wie een partner heeft kan natuurlijk nog beter voor lichamelijke ontspanning zorgen. In het psychiatrisch ziekenhuis ging ik bv wel slaapmedicatie vragen rond 20u of zo, niet omdat ik niet kon slapen maar het voelde daar echt aan als een gevang en ik wou daar zoveel mogelijk de tijd doden door weg te zijn. Het was een beetje mijn vrijheid, ik wou niet op die plaats zijn. Mijn opname was gedwongen en ik kan u verzekeren dat een jaar opname voelt alsof het 3 jaren zijn. Het ziekenhuis is een open omgeving, je kan er zo buitenwandelen maar bij gedwongen opname komt de politie u zoeken. Dan staat daar een poort open en toch ben je niet vrij als je er buitenwandeld.
Ik denk eerlijk gezegd dat het goed zou zijn als psychiaters het zouden toelaten van begeleid even te pauzeren met de antipsychotica en de ziekte te evalueren. Persoonlijk beschouw ik een psychose als iets dat een onderliggend probleem verbergt, zoals een trauma, een moeilijk te verwerken situatie. De lange periode dat ik de medicatie nam was ik me zelfs niet bewust dat ik met iets zat. Tot ik op een dag besloot van te stoppen en toen kwamen dingen naar boven die ik geleidelijk aan wist te plaatsen in mijn leven en mee om te gaan. Wat later kreeg ik dan een psychose die anders was dan de eerste. Ik begon de medicatie terug te nemen en de psychose werd onderdrukt maar nu was ik bewust van de achterliggende problemen waar ik mee zat, welke mij uiteindelijk ziek gemaakt hadden en ik wist dat ik deze moest zien te verwerken. Er waren gebeurtenissen in het verleden die mijn aandacht vroegen.
Medicatie afbouwen doe je niet van dag op dag want dat is gevaarlijk
maar geleidelijk aan door de dosis te verminderen op een periode van 6
weken. Mijn 2de psychose kreeg ik 5 maanden na het stoppen met
medicatie. 5 maanden is geen regel je kan evengoed de dag er na
hervallen.
Nu is het zo (2010) dat ze willen dat je die medicatie, antipsychotica levenslang neemt. Hersenen zijn een continue veranderend orgaan en kunnen zich herstellen. Hoe ga je dit te weten komen als je mensen hun heel leven lang vol medicatie pompt? Wat ik merk is dat ik niet bewust ben 's morgens dat ik gedroomd heb als ik de medicatie neem, zonder medicatie weet ik 's morgen van: vannacht heb ik over dit gedroomd. Dromen zijn een middel van de hersenen om gebeurtenissen te verwerken. Wat wordt er verwerkt als je niet droomt? Ik denk zelfs dat niet dromen omwille van medicatie, herstel van de hersenen in de weg staat. Dit is zeker een onderzoek waard in wetenschappelijke kringen en ik hoop dan ook dat hier in de toekomst werk van word gemaakt. Maar het is dikwijls zo dat technieken en therapieën pas jaren, zelfs eeuwen later als achterhaald worden bestempeld. We weten er immers nu nog niet genoeg van, hersenen zijn immers zo complex. Wie weet dat we binnen 100 jaar, mensen levenslang vol pillen stoppen na een psychose net zo een onnodige praktijk vinden als de aderlatingen in de middeleeuwen.
