Er zijn nu 6 maanden voorbij. Ik voel mij rot door deze collocatie. Ik kan maar niet begrijpen dat mensen zich het recht toeëigenen om over mensen te beslissen zonder deze te kennen. Het geeft alleen maar weer wat voor emotioneel arme wezens ze zijn. Ik kan alleen maar neerkijken op mensen die anderen colloceren! Zij laten toe dat er een wettelijke verantwoorde vernedering plaatsvind! Voor de gecolloceerde geeft dit een druk. Je stuit op onbegrip door de omgeving. Velen willen niet verder zien dan hun neus lang is! Je hebt het allemaal zelf gezocht maar wat de aanleiding is daar hebben ze geen oor voor. De omgeving durft nog te reageren van je hebt het zelf gezocht, er zijn er zoveel die gecolloceerd worden, verdiende straf, je had toch vrijheid, ...... Zolang er geen openheid bestaat zullen nog vele mensen de dupe worden van dit machtsmisbruik! Iets anders is het niet. Als gecolloceerde ben je niet in staat om nog een normaal leven te leiden en vooral niet met diegene die je dat heeft aangedaan. Een huisdokter die je vertelt dat het tijd wordt dat je verder gaat met je leven en hulp moet zoeken. Die hulp die je moet zoeken is door hun onverantwoorden handelswijze en hun blindheid want als je vraagt of het iets heeft uitgehaald zal deze niet toegeven. Ah neen, dat is gezichtsverlies, toegeven dat je erger toegekadeld bent dat kan niet maar door hun onmenselijke bijdrage moet jij veel geld uit geven. Onmenselijk omdat ze je als mens opzij schuiven en vinden dat het beroepsgeheim zelfs niet meer moet gerespecteerd worden. Ook begrijpelijk want de arts wil geen klanten verliezen en praat in, want mondig genoeg is deze, op die die de collocatie is vraag stellen zodanig dat de gevolgen ervan niet worden gezien en erkend! Het is vreselijk zo te moeten leven, beschaamd en een enorme innerlijke pijn dat je als een zwakzinnige bent behandeld. Je denkt dan dat dit stopt maar neen, ze blijven zich veroorloven dat er achter je rug mag bepaald worden hoe je verder moet, en dat het tijd wordt je erover te zetten. Maar niemand heeft mij tot nu toe gevraagd hoe ik het ervaren heb, hoe ik leef nu. Je staat er mee op en je gaat ermee slapen. Alleen sta je er, ,niemand die durft onder ogen zien welke innerlijke schade is toegebracht. Hoe kunnen zulke mensen denken dat collocatie een noodzaak is en een hulp, hoe durven ze denken dat de gecolloceerde dit zomaar opzij zet en de mens bedankt en dan nog respect hebben voor zulke individuen. Mijn leven is niet wat het moet zijn gewoon omdat ik mij niet meer als mens een gelijke voel; Je bent uit het normale leven uitgerukt, niemand betrekt je nog ergens bij je weet niet wat er in je gezin gebeurt, bezoek van eigen kinderen wordt ontzegd en dan moet jij nog met die personen verder leven !!!!! Dit vergeef je hen nooit!! zij hebben dat RECHT niet om de menselijke waarde af te nemen!!!!! Hoe zij nog met opgeheven hoofd durven rondlopen, het is schandelijk!!!!!
ik werd door beslissen van familie gecolloceerd door schulden die kwamen omdat ik was opgelicht.
Het was ook mijn schuld moest ik steeds aanhoren en nog steeds.
Nu ben ik mijn rechten en vrijheid ontnomen.
mag enkel ademen dromen en werken.
leef in eigen huis als gevangene mag mij verplaatsen enkel tussen werk en huis.
Verder en andere doeleinden niet mogelijk daar ik financieel heel kort zit enkel genoeg om wat kleine inkopen te doen en wat brandstof om op werk te raken.
Voel mij nog erger gestraft als syrie strijders die terugkomen en of moordenaars,overvallers enz.
Leer er maar eens mee leven met zo vonnis.
mijn collega s op het werk zijn mijn enige vorm van sociaal contact en gelukkig heb ik huisdieren zodat ik niet alleen ben.
Op cafe gaan doe ik niet ik drink niet en daar is geen geld voor en iemand leren kennen heeft gn zin met al die regels en wie wil nu iemand die geen geld op zak heeft en gecolloceerd is en niet mag samen wonen geen kind mag herkennen en niet mag trouwen en niet mag verhuizen enz.......
Ben levend wezen ( gezonde mens) met gevoelens verlangens enz maar leef in eigen prive gevangenis tussen mijn muren.
Het werk dat is mijn dagelijkse uitstap zoals gevangenen op koer mogen wandelen.
Ik lees zonet jouw ervaring omtrent een collocatie en zie dat dit reeds enkele jaren geleden gebeurde. Mijn broer staat op het punt hetzelfde mee te maken, dinsdag beslist de vrederechter wat er zal gebeuren met hem.. In zijn belang hoop ik op een collocatie, maar als ik jouw ervaring hierover lees heb ik zo mijn twijfels bij het nut ervan. Hoe gaat het met jou, jaren na datum? Hoe sta je nu in het leven? Maar vooral, hoe is de band met jouw kind(eren)? Heb je de draad van je leven terug kunnen opnemen zoals je dat zelf wou?
Mvg,
Karo
01-03-2015 om 13:23
geschreven door Karo
11-07-2010
waar geen wettelijke oplossing mogelijk is?
Stel je voor dat iemand in een situatie terechtkomt waarbij de persoon in kwestie totaal ongeloofwaardig gemaakt is en dat niemand deze meer gelooft, vooraleer deze de psychiater gaat bezoeken na een "vrijwillige opname" enkele weken voordien die ineens omsloeg in een gedwongen opname. Deze heeft dan carte blanche om te doen met zijn "patient, persoon met wie hij of zij natuurlijk het beste voorheeft" wat hij of zij wil. Zelfs zodanig dat, terwijl men al denkt aan de andere zaken die men die dag heeft gepland, men niet inziet dat men in een val gelopen is. Een gedwongen opname is het beste vindt de psychiater na het bekijken van het voorgaande verslag enkele weken eerder en een korte bespreking met een andere psychiater. Bij protest is de isolatiekamer en een kalmeringsspuitje natuurlijk de enige oplossing (na het ontdoen van de kleren in het bijzijn van een omvangrijke groep dokters, verplegers en studenten), en dit met behulp van de verpleging die al post heeft gevat aan de deur voor je vast te nemen en erheen te leiden. Dit terwijl men denkt hoe het mogelijk is dat men dit voor een tweede maal wordt aangedaan. Je rechten worden je opnieuw afgenomen!!! Protest tot gedwongen opname is een teken van labiel te zijn in de ogen van de alwetenden. Deze persoon is dan zogezegd psychotisch of is dit een manier om een straf op te leggen die volgens sommigen gerechtvaardigd is, maar niet op een openbare manier kan uitgevoerd worden omdat de wet dit niet toelaat. En als deze persoon tijdens deze "periode van observatie!" dan ook nog eens zijn primair recht, met name het recht op verzorging indien ernstige fysische problemen aanwezig zijn, verliest? Is er dan nog sprake van enige vorm van gerechtigheid? Ik geloof dat hier ernstig moet op ingegaan worden en dat daarbij grote weerstand boven zal komen aangezien dit toch maar een dubieuze tak van de geneeskunde is en een oplossing voor de verwijdering van de eigenzinnigen. Blijkbaar zijn er toch velen die zich bedreigd voelen na kritiek op deze tak van de geneeskunde. Ondanks het feit dat het misschien wel zijn nut heeft voor sommigen (de groep bij wie de diagnose van "andermans gedachten" juist is) , zijn er te veel mensen die er in verzeild geraken en die helemaal geen baat hebben bij de gedwongen opname. Voor diegenen die hun verstand erbij houden en inzien dat men eigenlijk niks meer kan doen dan te volgen wat de psychiaters en andere medewerkers hun opleggen, maar toch hun eigen gedachten kunnen behouden, laat het enkel een grote ontgoocheling in de maatschappy na bij het verlaten van deze opnamecentra. Er zijn toch wel betere manieren om iemand te helpen. Zeker als de persoon in kwestie hulp verwacht op fysisch vlak bij een vrijwillige opname in een ziekenhuis en deze bijna helemaal ontzegd wordt. Behandelingen hebben namelijk een vervelende nasleep van documenten. Het is te eenvoudig om onze rechten af te pakken en dat dit achter gesloten deuren gebeurt is een schande. De mensen moeten op de hoogte gebracht worden van het te frequente gebruik/misbruik van collocatie en de negatieve gevolgen ervan. Het kan iedereen te gemakkelijk overkomen en men ziet het niet op zich afkomen. Wees voorbereid op de onrechtvaardigheid die om de hoek ligt!!! En indien je in zulk een situatie terechtkomt, geloof in jezelf en wie je bent en laat niemand met je gedachten spelen. Je eigen mening over zulk een plek opmaken en het naar de buitenwereld brengen. Laat de angst voor een nieuwe opname omwille van vrije meningsuiting je hier niet van weerhouden!!!
11-07-2010 om 19:40
geschreven door ikaai
17-05-2009
Collocatie is soms nodig!
Hey,
Mijn zus is autistisch, heeft een karakterstornis en borderline, niet echt een makkelijk persoon. Maar bij een kleine opmerking begint ze agressief te worden. Over het laatst smeet ze een stoel naar mijn hoofd, terwijl ik haar eigen kind van toen 6maand in m'n handen had. Als je dan vraagt waarom ze dat deed is het " Je verdiende het". Ook smijt ze af en toe eens een mes naar je hoofd, als je dan vraagt waarom, "ge moest maar niet in mijn buurt zijn". Je moet altijd op je hoeden zijn. Gister begon ze een handdoek op te rollen en m'n moeder ermee te slaan in het bijzijn van haar kind, daarna komt ze bij mij om me even in mekaar te slaan, waarom? Omdat ik aan het telefoneren was en ze daarom de mixer niet kon gebruiken. Ik laat me niet meer doen. Ik probeerde haar tegen te houden, maar toch slaagt ze je verrot. Ga je naar de politie met die wonden krijg je een antwoord van, Sorry we kunnen niets doen, doordat ze autisme heeft kunnen we haar niet opsluiten in de gevangenis, we mogen zelf niet; wat ik uitmaak van zo'n antwoord is dat ze ons mag slaan zoveel ze wil. Naar mijn menig is zo iemand een misdadiger.
Is een collocatie niet de beste oplossing als je leven ervan afhangt en dat van een kind?
17-05-2009 om 16:45
geschreven door kat
07-04-2009
2
Ik wil graag nog toevoegen dat ik hem al minstens 2 jaar aan het SMEKEN ben om hulp te zoeken. Dat hij niet opgenomen wil worden, oké, maar hij wil ook geen therapie of enige andere vorm van hulp aannemen.
Ik ben bezig met het regelen van een andere woonplaats voor mij, omdat ik zelf (dat geef ik graag toe) niet stabiel genoeg ben om dit aan te kunnen. En geloof mij, ik probeer. Ik neem zelf therapie in een poging sterk genoeg te zijn om er te staan voor hem, maar hij blijft mij afwijzen en vervallen in zelfdestructief gedrag.
Hoe moet het dan met mijn menselijkheid?
Mvg,
Mathilda
07-04-2009 om 02:41
geschreven door Mathilda
Collocatie
Beste,
Ik woon samen met mijn vader, moeder en broer(20). Zelf ben ik overigens 18 jaar. Mijn broer drinkt, en valt ons vervolgens aan. Hij is mijn vader al meerdere keren aangevlogen, en heeft mijn pols al 2 keer omgewrongen (dat het nog een maand blauw ziet). Hij drinkt zo'n 3-4 keer per week 1 tot anderhalve fles whisky. Dan komt hij thuis, wankelend, roepend, huilend en aggressief. Wij leven in angst, als hij bv. naar school is (hij studeert aan de universiteit), of hij thuiskomt, hoe laat, en hoe. Als ik op mijn kamer zit en ik hoor een deur dichtslaan trek ik meteen schoenen en een jas aan en ga ik naar beneden, omdat ik weet dat de kans bestaat dat hij het is en dat hij boos wegloopt om dan of meer drank te halen, of zichzelf iets aan te doen. Ik slaap niet tot mijn ouders in bed liggen, omdat ik hen wil kunnen beschermen als hij zat thuiskomt.
Hij heeft al op treinsporen gelegen (gedronken, gewankeld en gevallen), waar hij een enorm litteken op zijn gezicht aan heeft overgehouden. Hij heeft zijn hand op verschillende plaatsen gebroken, zonder zich te herinneren hoe. Hij heeft al meerdere auto's kapot gereden, en er is nog een lijst van dingen die hij zichzelf en anderen heeft aangedaan door te drinken.
Noch ik, noch mijn vader kunnen de permanente angst aan. Daarnaast willen we niet dat hij doodgaat of zijn leven verpest, dus wij willen hem laten colloceren (mijn moeder is hier overigens tegen). Ik ben zelf enkele jaren geleden opgenomen geweest (ivm eetproblematiek) (wel vrijwillig, maar hij beweert, na 5 jaar van dit, dat hij geen hulp nodig heeft, dat hij het zelf kan oplossen, dus vrijwillige opname zit er niet in bij hem). Ik heb enorm veel vooruitgang geboekt in mijn opname, en wil voor hem hetzelfde. Is dat dan zo egoïstisch? Denkt u dat ik hem wil schaden op deze manier? En vind u dat hij rechtvaardig is tegenover mij en mijn ouders?
Ik vraag mij af wat u hiervan denkt, ik zou graag iets van u horen.
(ik vraag mij overigens ook af hoe het mogelijk is dat een onderwezen geest zoals de arts die voor mij reageerde taalfouten maakt, maar dat terzijde.)
Met vriendelijke groet,
Mathilda
07-04-2009 om 02:32
geschreven door Mathilda
16-12-2008
collocatie
Fre, Je hebt geen enkel idee of inlevingsvermogen welke gevolgen een collocatie inhoudt!!!!! Niemand verdient dat een ander zijn leven beknot en bestempeld!!!!! Je wordt behandeld als misdadiger, je wordt niet beschermd of geholpen maar vernederd en daarmee moet je dan verder! mooi van de geneeskunde om de vrijheid van mensen af te nemen en achter tralies te zetten! Jullie MENEN zonder de persoon in kwestie te kennen en rekening te houden met zijn gevoelens en de gevolgen ervan, rechtvaardig te handelen en een mens te laten opsluiten! Weet jij wel hoe negatief een opsluiting werkt aan de donkere gedachten. Het geeft weer dat je niet meer waard bent dan een beest, je wordt behandeld als een incompetent iemand!!!!! Heb jij de omstandigheden wel eens goed bekeken????? Ga er zelf eens zitten dan pas kun je over de HULP oordelen! Het is een pure schande!!!!
16-12-2008 om 20:18
geschreven door gig
04-12-2008
Collocatie niet nodig?
Ik geef toe dat collocatie iets drastisch is en de opvang beter zou moeten zijn voor mensen die gedwongen moeten opgenomen worden. Ik ben zelf arts en heb het gelukkig zelf nog niet moeten doen. Maar ik kan de nood wel begrijpen. Er zijn in se ook maar 2 gouden regels voor collocatie: 1. Een gevaar zijn voor zichzelf of voor anderen. 2. Behandeling weigeren. Moeten we dit nu afschaffen? Ok, maar wat doen we dan met de vrouw van een patiënt die manisch-depressief is en die bergen schulden aan het maken is die zij ook mag gaan betalen? Of wat met de patiënt die in je consultatieruimte zegt: "Die kerel heeft mij dat aangedaan. Ik ga hem kapotmaken." Dan moet je kalm blijven zitten en zeggen: "Ik kan niks doen, ik ben machteloos. Want ik moet die personen in hun Menselijkheid respecteren." Wel er is 1 gouden regel: "Jou eigen vrijheid gaat tot waar je die van een ander schaadt." Wat moeten we dan volgens jullie in hoger genoemde gevallen doen... niks? Want dan hebben ze toch tenminste hun "menselijkheid" he
