Er zijn nu 6 maanden voorbij. Ik voel mij rot door deze collocatie. Ik kan maar niet begrijpen dat mensen zich het recht toeëigenen om over mensen te beslissen zonder deze te kennen. Het geeft alleen maar weer wat voor emotioneel arme wezens ze zijn. Ik kan alleen maar neerkijken op mensen die anderen colloceren! Zij laten toe dat er een wettelijke verantwoorde vernedering plaatsvind! Voor de gecolloceerde geeft dit een druk. Je stuit op onbegrip door de omgeving. Velen willen niet verder zien dan hun neus lang is! Je hebt het allemaal zelf gezocht maar wat de aanleiding is daar hebben ze geen oor voor. De omgeving durft nog te reageren van je hebt het zelf gezocht, er zijn er zoveel die gecolloceerd worden, verdiende straf, je had toch vrijheid, ...... Zolang er geen openheid bestaat zullen nog vele mensen de dupe worden van dit machtsmisbruik! Iets anders is het niet. Als gecolloceerde ben je niet in staat om nog een normaal leven te leiden en vooral niet met diegene die je dat heeft aangedaan. Een huisdokter die je vertelt dat het tijd wordt dat je verder gaat met je leven en hulp moet zoeken. Die hulp die je moet zoeken is door hun onverantwoorden handelswijze en hun blindheid want als je vraagt of het iets heeft uitgehaald zal deze niet toegeven. Ah neen, dat is gezichtsverlies, toegeven dat je erger toegekadeld bent dat kan niet maar door hun onmenselijke bijdrage moet jij veel geld uit geven. Onmenselijk omdat ze je als mens opzij schuiven en vinden dat het beroepsgeheim zelfs niet meer moet gerespecteerd worden. Ook begrijpelijk want de arts wil geen klanten verliezen en praat in, want mondig genoeg is deze, op die die de collocatie is vraag stellen zodanig dat de gevolgen ervan niet worden gezien en erkend! Het is vreselijk zo te moeten leven, beschaamd en een enorme innerlijke pijn dat je als een zwakzinnige bent behandeld. Je denkt dan dat dit stopt maar neen, ze blijven zich veroorloven dat er achter je rug mag bepaald worden hoe je verder moet, en dat het tijd wordt je erover te zetten. Maar niemand heeft mij tot nu toe gevraagd hoe ik het ervaren heb, hoe ik leef nu. Je staat er mee op en je gaat ermee slapen. Alleen sta je er, ,niemand die durft onder ogen zien welke innerlijke schade is toegebracht. Hoe kunnen zulke mensen denken dat collocatie een noodzaak is en een hulp, hoe durven ze denken dat de gecolloceerde dit zomaar opzij zet en de mens bedankt en dan nog respect hebben voor zulke individuen. Mijn leven is niet wat het moet zijn gewoon omdat ik mij niet meer als mens een gelijke voel; Je bent uit het normale leven uitgerukt, niemand betrekt je nog ergens bij je weet niet wat er in je gezin gebeurt, bezoek van eigen kinderen wordt ontzegd en dan moet jij nog met die personen verder leven !!!!! Dit vergeef je hen nooit!! zij hebben dat RECHT niet om de menselijke waarde af te nemen!!!!! Hoe zij nog met opgeheven hoofd durven rondlopen, het is schandelijk!!!!!
