|
Een collocatie heeft een enorme inpact op uw leven, je moet verder met dit etiket op u gekleefd en het geeft je een schaamtegevoel. Je hebt geen beslissingsrecht meer en de familie ook niet. Ouders, zusters, kinderen niemand!!! De huisarts en mijn man hebben deze beslissing genomen zonder mijn famillie erbij te betrekken!!!!!!!!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Je wordt onmondig gemaakt!
Je wordt achter slot en grendel gezet voor zeven dagen zonder inspraak. Als patient word je niet gehoord. Er wordt geen rekening met uw mening, gevoelens gehouden. Na zeven of tien dagen moet je voor het vredegerecht verschijnen. Er zit de rechter, zijn griffier en dan een arts die je niet kent met een dossier over je waarvan je niet weet hoe hij dit heeft samengesteld of waar hij zijn informatie haalt. Deze beslissen dan, op de voor jou ongekende gegevens, tot verplichte opname beginngend van veertig dagen.
Je benteen bedreiging voor jezelf en niet in staat om kinderen op te voeden en een normaal leven te leiden in de maatschappij. (Het ergste is dat ik het slachtoffer ben en wordt opgesloten en dat diegene die mee verantwoordelijk is voor deze situatie vrijuit gaat. Hij voelt zich in zijn gelijk gesteld door arts, wet en zelfs advokaat wat hem natuurlijk een gevoel geeft dat hij juist gehandeld heeft.)
Voor je de instelling in of uit gaat moet je twee gesloten deuren passeren. Rondom de buitentuin staat een hekken, er is een binnenplaats waar je op de muren moet zien, de ramen die je kon openzetten zijn dertig centimer breed, als je wat nodig hebt moet je als een klein kind kloppen, wachten tot ze tijd hebben en met een schijnheilige aub vragen wat je nodig hebt en dan is er nog de vernedering van de schoolgaande jeugd die voorbij fietst en roept :hier zitten de zotten. Het is normaal dat een mens uit dit gebouw wil ontsnappen. Al je vrijheid (zowel op mentaal vlak als op gaan en staan waar je wil) wordt u afgenomen.
Wanneer er dan toch een gecolloceerde ontsnapt dan wordt je gezocht door politie en geboeid teruggebracht.
Het is ook niet verwonderlijk dat een persoon uiteindelijk toch voor de zelfmoord kiest want de juiste hulp is er niet en je voelt je verloren. Geen fabeltje waar gebeurd.
De medepatiënten waren allemaal met uiteenlopende problemen : autisme (met kans een kopstoot te krijgen) alcoholisten waarvan het zenuwstelsel is aangetast, verwarden die niet meer wisten wat ze uitkraamden, mensen die geen hygiëne kennen, anderen die u afdreigden tot verkrachting, één die messen uit de keuken stal, mensen met hoogmoedwaanzin en godsdienstwaanzin. Daar zit je dan tussen met een depressie. Zelfs werden er jongeren van 17 en 19 jaar geplaatst tussen zulk een samengestelde groep.
Enkelen zaten er helemaal niet op hun plaats. Een opmerking over zelfmoord, een uitbarsting bij de politie was genoeg om hen in de instelling te plaatsen met een dreiging van collocatie boven hun hoofd. Tien dagen een normaal persoon om mee te spreken want gelukkig voor hen beslist het gerecht om niet over te gaan tot een verplicht verblijf van veertig dagen.
Wanneer je niet aan de regels houdt, dan wordt je de isolatiecel in gestoken. Dit is een kamer met een bed. Afhankelijk van wat je deed (personeel beslist) werd je aan bed vastgebonden. Dit ter bescherming van jezelf niet stilstaan hoe vernederend dit werkt. Om het uur kwamen ze dan kijken en je lag daar als een dier in de dierentuin. Geen mogelijkheid om naar het toilet te gaan : niet vastgebonden in een potje, vastgebonden laat maar lopen en dan lig je in je eigen vuil! Eten heb ik daar niet gezien en hoe lang deze eenzame opsluiting duurt hangt weer af van anderen of anders gezegd tot je gekalmeerd bent of je braaf bent.
Het middageten werd op een kar in metalen potten binnengebracht. In de tijd van gezonde voeding : soep die lauw is en alle dagen hetzelfde aftreksel van groenten is, vlees op een hoop gesmeten (meestal gehakt op alle wijzen klaargemaakt die ze kennen, en als er dan eens een ander soort vlees is, is dit te hard gebakken) de aardappelpuree is een hoop in een metalen bak, de gekookte aardappelen en rijst worden uit een plastiek zak op uw bord geschud en de saus heeft altijd dezelfde smaak
Je mag je eten gaan halen aanschuivend in rij, zoals in de gevangenis en dan werd je eten op je bord gekwakt! Je bord zag er niet uit en over de smaak viel niet veel te zeggen.
Enkelen kenden geen tafelmanieren en daar zit je dan tussen (ongewassen mensen, onbetrouwbare en enkelen die het eten uit hun mond lieten vallen). De tafels zagen er niet uit na de maaltijd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er veel eten in de emmer ging.
De broodmaaltijd was al niet veel beter. Het brood lag in plastiek zakken op de kar. Je kan wel tijdens het ochtend gesprek kiezen tussen beleg maar als je dan gaat eten zie je er niet veel van. Verdwenen door anderen die eerst aankwamen. Dan was het maar confituur.
De plastiek zakken worden dan opengetrokken en er viel dan wel wat tegen de grond.
Koffie had wel de kleur maar de smaak? Al goed dat enkelen het idee hadden om oploskoffie te kopen.
Al uw vrijheid wordt afgenomen : 7 dagen mag je niet buiten, wel bezoek ontvangen: 1 uur, Deze moeten dan ook de gesloten deuren door en telkens gingen die terug op slot m.a.w. uw kinderen bezoeken hun ouder zoals in een gevangenis (aan een tafel recht tegenover elkaar)
Na die zeven eerste dagen beslist het team of het kan dat je de instelling even mag verlaten met of zonder begeleiding. En als het goed zit krijg je een uur uitgang. Één uur van half een tot half twee. Hoe neem je dit op je mag eens buiten. Wat heb je er aan? Thuis ga je en sta je waar je wil, daar beslissen ze of je vrij krijgt voor één uur. Je voelt je nog minder dan een kind. Als je op tijd binnen bent, want te laat betekent weer zeven opgesloten zitten ongeacht de reden, dan krijg je misschien twee uur en zo loopt dit ieder week op met een maximum van vier uur. Niet leuk je leeft met een klok en angst te laat binnen te komen want dan 7 dagen achter slot. .......
De therapie bestaat uit knutselen, sport, tafeldienst, groepsgesprekken, individuele en muziektherapie.
Wil je niet meedoen dan is dat ook ok. Therapeutische gesprekken waren zeldzaam. Het eerste gesprek met de psychiater was ergens in de loop van de tweede week na je opname, door tijdsgebrek, en dan pas start het echte werk. Je krijkt een IBO (individuele begeleider) die je volgt, een pscychologische opvolging. Dan moet je maar de pech hebben dat je IBO juist met vakantie14 dagen gaat en dat er geen vervanging is. Psychologische gesprekken konden ook niet veel plaatsvinden. Mijn psychologe is goed. Maar het ontbreekt haar de tijd om degelijk werk te leveren.
De psychiater was een assistent die er maar tijdelijk werkt, met geen levenservaring maar een enorme boekenwijsheid. Wanneer hij het niet meer wist kwam de latijnse kennis boven. Bij discussies viel hij uit zijn rol tot zelfs dreigen met hardere maatregelen ( gevangenisstraf).
Lichamelijk wordt je onderzocht : je hart en hersenen maar een resultaat krijg je niet ook niet bij navraag. Je weet van niets en alles draait eigenlijk om je.
Met andere woorden je dagen kropen voorbij, je wordt levensmoe, niemand die luistert alleen krijg je een portie wijsheid mee over je negatieve eigenschappen waar je moet aan werken. Hoe? ik weet het niet. Alleen je voelt je als een slecht mens is er nog wat goed aub? Wat na die veertig dagen? Daar heeft niemand antwoord op want verdere begeleiding moet je zelf zoeken als je naar huis gaat. Na de veertig dagen, als je het geluk hebt geen verdere collocatie te moeten meemaken, stopt de begeleiding in het centrum.
Je wordt moe en verliest veel lichaamsgewicht. Mentaal ga je achteruit en naarmate de tijd voorbijgaat weet je het niet meer, je geraakt meer en meer verward, gefrustreerd. Je trots en fierheid die je had verdwijnt. Je krijgt een enorm gevoel van onmacht en woede. Woede die vooral gericht is naar de mensen die u dit hebben aangedaan.
Wanneer het team van mening is dat je absoluut geen vooruitgang boekt beslissen ze om over te gaan tot verdere collocatie. Deze is dan minimuum drie maanden tot maximum twee jaar. Niemand heeft inspraak zelfs de patient niet. Hoe alles verder verloopt wordt boven je hoofd beslist. Hierdoor voel je je als een nummer behandeld, niet als mens met goede en slechte kanten en recht op een menselijke behandeling.
Het personeel is onvoldoende ingelicht over de gang van zaken. Met resultaat dat je op verschillende manieren de gang van zaken krijgt uitgelegd waardoor de angst opkomt van wat wordt het nu?
Gelukkig is er dan toch één iemand die de moeite doet om, wanneer je er zelf naar vraagt, een uitleg geeft die betrouwbaar is.
Ik bedank diegenen die me dit hebben aangedaan met name mijn man en huisarts. Ik ben mentaal op en de toekomst lacht me niet toe. Het zou handig zijn, dat diegenen die van mening zijn dat een opname of collocatie de oplossing is, beter geïnformeerd zijn over de gang van zaken. Zowel de wettelijke als de menselijke kant. Of ga er zelf heen als patiënt dat is nog beter.
Het is een ervaring die je tekent.
Hoe zit het dan met je gezin. Je bent een bezoeker tijdens je vrije uren. Want veertig dagen zijn lang. Zeker wanneer je enorm veel alleen hebt gedaan. Het gemis van mijn kinderen is immens en dan mijn echtgenoot : hij heeft al die dagen veel gedaan voor hen. Veertig dagen en ik negen jaar. Ik deed uitstappen waar hij niet wou aan deelnemen, volgde de kinderen op met hun schoolwerk, hij als ik er eens niet was. Wel kon hij van uren wisselen voor anderen maar niet voor zijn gezin. Dat is zijn werk. Ook niet als de kinderen ziek waren liet hij zijn hobby niet dan moest ik met het zieke kind langskomen ook wanneer ons tweede kind geboren was moest hij de dag dat ik naar huis kon gaan voor zijn hobby wegen dat heeft hij dan ook gedaan. Tweede keizersnede, een kind van 22 maanden en een pasgeboren kind en daar zat ik alleen in een huis met de slaapkamers op de eerste verdieping. Ik had pijn maar moest het alleen af. Onder dwang van mij kon hij wel eens sociaal verlof nemen maar voor de rest regelde ik alles.
Er moest eerst een drama zijn vooraleer hij besefte dat het ook anders kan. Hij heeft tijdens die veertig dagen mij duidelijk gemaakt dat hij veel doet tijdens deze periode. Moet ik daar rekening mee houden na negen jaar bijna alles alleen gedaan te hebben?
Nu is voor hem alles achter de rug en zegt hij na enkele maanden ben ik deze gruwel vergeten. Neen dit vergeet je nooit!!! Het geeft je zodanig een gevoel dat je een misdadiger bent want de tralies en gesloten deuren blijf je zien en hij doet normaal omdat hij zich gesterkt voelt. Hij heeft, samen met anderen, juist gehandeld.
Bedankt ik ben een crimineel!
|
