Hallo allemaal, ik weer hier. Vandaag, 1 juni 2008, ben ik voor het eerst in het grote bad geweest met mijn mama. Lekker plonsen was dat seg. Mijn baby-badje, wordt stilletjes aan te klein. Ik pas er nog wel in hoor, maar als ik mij uitstrek nog maar juist. En we gaan binnekort, ik, papa, mama en de hondjes, ook naar center parcs, dus ik moet mijn zwemkunsten al wat oefenen in mijn mama haar armen hé. Hier thuis ga ik in mijn blootje in bad, maar euh ... voor in center parcs ga ik mij toch maar een stoere zwembroek kopen denk ik.
Nog even een beetje meer over onze reis voor de nieuwsgierigen. We vertrekken op 8 augustus voor een weekend naar Port Zélande Center Parcs. Mama en papa zijn daar al een paar keer geweest, en ze vonden dat best fijn. Het is gelegen vlak aan een meertje, en ook heel dicht aan zee. Maandag 11 augustus zullen we dan terugkeren. Ik ben benieuwd wat zo'n eerste vakantie mij gaat doen.
Verslagje van het COS (Centrum voor Ontwikkeling Stoornissen)
Hallo allemaal,
Vandaag zijn we naar het COS geweest; het Centrum voor Ontwikkeling Stoornissen. Ik moest daar vandaag heen, allé mama en papa mochten dat kiezen, omdat ik toch wel heel prematuur geboren ben. Ze doen dan allerhande testjes met mij, om er sneller achter te komen moest er toch iets mis zijn. Zo kunnen ze snel eventuele problemen in mijn motoriek proberen bij te sturen. Of ook mentaal, maar dat is moeilijk om daar nu al achter te komen. Maar omdat ik dan toch een hersenbloedingke en infarctje heb gehad, leek het mama en papa toch het beste om hier eens langs te gaan.
Eerst en vooral, ik ben sinds gisteren 6 maanden oud. Ik weeg ondertussen 4475 gram en ben 56,5 cm groot. Mijn hoofdomtrek bedraagt 39,5 cm.
Vandaag was het mijn boomplantdag. Wat hield dat in. Alle kindjes van Laakdal geboren in 2007 waren vandaag in de sporthal uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Vroeger plantten ze dan voor elk kindje een boom, maar vanaf dit jaar planten ze 1 boom voor alle kindjes samen ergens in Laakdal. Er waren zo'n 60 kindjes aanwezig, maar dat was slechts de helft van alle geborenen in 2007. Iedereen kreeg dan een spaarpot in de vorm van een boompje, en ook een bon om een boompje of struikje te gaan uitkiezen in een tuincenter in de buurt. Zo kan ik dan mijn eigen boompje in de tuin planten, da's veel toffer vind ik. Tot slot moesten we ook nog met z'n allen op de foto, en raad eens wie er de kleinste was? Ja, ikke natuurlijk. Maar euh, niemand die mij niet zag tussen die bende met mijn fel oranje kleertjes aan.
Dat was het weeral, op naar mijn volgende avontuur!
4 november 2007 werd ik in het UZA te Edegem geboren 12 weken te vroeg maar daar kon ik me niet aan storen. En voor wie het wil weten, Yarne zal ik heten. Met mijn 37 cm was ik klein, met 1280 gram eerder fijn. Voor ik naar huis mocht moest ik nog wat groeien, maar na 11 weken kon het ziekenhuis me niet meer boeien. Op 18 januari 2008 ben ik naar huis gegaan, om een gezinnetje te vormen met mijn mama Tamara en papa Wesley voortaan. Ik ben nu 47,5 cm groot, weeg 2780 gram helemaal bloot. En ik het het jullie nog niet verteld, Kenny Houtmeyers en Patricia Van Wonterghem hebben zich als mijn stoere peter en knuffelmeter aangemeld.
Om mijn gekke bekken mee te beleven, Gelieve op voorhand een seintje te geven. GSM mama -GSM papa (straat) - (gemeente)
Op het babyborrelkaartje voor de familie stond het volgende:
Wil je mijn oogjes zien blinken? Kom dan op (datum) een glaasje klinken. (straat) - (gemeente) is waar wij wonen, tussen 14u en 18u kan je eens langskomen. Indien je ons niet kan vergezellen, gelieve op voorhand even te bellen. GSM mama GSM papa
Op de neonatale intensive care van het UZA kreeg ik plaatsje 16. Daar lag ik lekker in een warme couveuse. Iets meer dan twee uurtjes na mijn geboorte mochten mama en papa voor het eerst naar mij komen kijken. Mama heeft me toen voor het eerst even mogen vasthouden. Ze was zo gelukkig! Om mijn ademhaling te ondersteunen kreeg ik nog wel CPAP. Dat staat voor Continuous Positive Airway Pressure, bij ons betekend dat "voortdurend postitieve druk in de ademwegen". Het is zo een soort van mini-zuurstof-maskertje dat op mijn neusje stond, en er zo voor zorgde dat mijn longetjes niet dicht klapten. Iets helemaal anders dan intubatie, want ademen deed ik wel helemaal zelf, ik had gewoon een beetje hulp nodig. Ik had ook een paar infuusjes om voldoende vitaminen en vetten binnen te krijgen, en lag ook aan een monitor die mijn ademhaling, hartritme en saturatie continue weer gaf. Als ik dan soms vergat te ademen, dan ging er een belletje. Zo had ik geregeld een brady cardie (zakken van de hartslag) en apnea (ademstop). Dat was voor mama en papa niet fijn. De monitor trok ook veel hun aandacht om te kijken hoe ik het deed als ik daar stilletjes lag te slapen als een roosje. Die avond heeft papa ook mijn peter gevraagd; het is papa's broer Kenny geworden.
Vanaf dag één heb ik ook met mama mogen kangoeroën. Dan lag ik lekker op haar blote huid onder een tetradoek. Daar kon ik veel kracht uithalen en voelde ik me heel geborgen. Ook voor mama, en een paar dagen later voor papa, was dat een super-gevoel! Het zou ook prematuurtjes positief stimuleren. Er werd zelfs verteld dat ik het beter deed als mijn mama en papa in de buurt waren ten opzichte van de tijd dat ze niet bij mij konden zijn. Gelukkig kwamen ze dan ook hele dagen om mee over mij te waken. Jammer had dag 1 ook een negatief kantje, want op de echo van mijn hersentjes hadden ze een kleine bloeding gezien, die al dateerde van enkele dagen voor mijn geboorte. Het was toen dus afwachten geblazen hoe dat zou evolueren. Daarom zouden er de volgende dagen meerdere echootjes van mijn hersentjes volgen. Ik kreeg ook preventief een antibioticakuur om een infectie te vermijden. Mijn papjes kreeg ik via de sonde.
Hier houdt mama me voor het eerst vast. Dit ben ik ben ik in de loop van dag één.
Dag twee mocht ik een neusbrilletje in plaats van CPAP. Ik was een beetje afgevallen tot 1250 gram. Er werd ook een diepe catheter geplaatst, die kon langer blijven zitten, om mij extra vetten en vitamientjes toe te dienen. Ik kreeg ook fototherapie, waarbij ik een zonnebrilletje opkreeg. Mijn voeding bedroeg 8 keer per dag 2 ml/uur.
Kangoeroeën met mama op dag twee. Ik met mijn "zonnebrilletje" voor de fototherapie.
Dag drie. Mijn neusbrilletje mocht af, maar ik kreeg wel extra zuurstof in de couveuse om het makkelijker te maken. Ik was lichtjes bijgekomen, en woog 1260 gram. Mijn voeding werd verhoogd naar 3 ml gedurende een uur/ voeding. De antibiotica werd stopgezet, coffeïne werd gestart. Dat laatste kreeg ik om mijn longetjes te stimuleren.
Dag drie; voor het eerst bij papa, en met z'n drietjes op de foto.
Dag vier was ik terug wat gewicht kwijt, ik woog 1195 gram. Die dag kreeg ik opnieuw mijn neusbrilletje op, omdat ik toch wel moe werd. De vreugde van gisteren was weer heel wat minder, het was weer echt zo'n stapje terug.
Dag vier.
Dag vijf. Mama en papa hadden een gesprek met de professor. Het nieuws sloeg in als een bom. De hersenbloeding had zich uitgebreidt, en werd gezien als een graad 2 (in totaal zijn er vier graden). Ik was ook weer afgevallen, en woog 1170 gram. De voeding ging omhoog naar 5ml per uur/voeding. Stipt om 11.37 uur ben ik aangegeven op het gemeentehuis van Edegem. Vanaf die dag heette ik Yarne Houtmeyers in plaats van Yarne Van Rompaey.
Dag vijf.
Dag zes werd mijn voeding herzet naar 7 ml per uur/ voeding. Ik was ook weer wat bijgekomen en woog 1200 gram. Helaas was mijn bilirubine weer stijgende, dus kreeg ik weer fototherapie.
Dag zes.
Dag zeven. Ik woog 1198 gram en mijn voeding werd verhoogd naar 9 ml per uur/ voeding. In de voormiddag kreeg ik weer even fototherapie.
Dag zeven.
Dag acht, 1 week oud. Normaal zou mama dan 29 weken zwanger geweest zijn. Per voeding kreeg ik 9 ml per uur/ voeding. Ik had echter meer moeite met mijn ademhaling en CPAP werd opnieuw gestart, samen met een nieuwe preventieve antibioticakuur. Een infectie kon immers de oorzaak zijn van mijn terugval, maar daarvoor moesten eerst nog foto's genomen worden en bloed geprikt.
Dag acht. 1 week oud.
Dag negen werd mijn diepe catheter verwijderd, omdat ik nu al voldoende voeding binnenkrijg. Die voeding bedraagt 10 ml per uur/ voeding. De echo van mijn hersentjes was positief; de bloeding was stabiel gebleven. Ik werd ook gemeten en gewogen. Ik was 39 cm groot en 1240 gram zwaar.
Dag tien was een zware dag. Mijn CPAP moest verhoogd worden, en ik moest daarnaast ook nog extra zuurstof in mijn couveuse omdat ik skkelde met mijn ademhaling. Ook mijn bilirubinegehalte was zo hard gestegen dat ik dubbele fototherapie nodig had. Ik mocht dan ook niet bij mama of papa op schoot. Omdat ik zoveel last had was er al spraken van een wisseltransfusie, dat is toen gelukkig niet moeten doorgaan. Verder was ik weer een beetje bijgekomen, allé toch heel wat voor mij. Ik woog 1290 gram, ik zat nu terug op mijn geboortegewicht. Zelfs iets meer. Mijn voeding werd verhoogd naar 11 ml per uur/ voeding. In de hoop mijn bilirubine te doen dalen mocht ik toen eventjes ook enkel maar kunstvoeding.
Dag elf, mijn bilirubine was terug gedaald. Ik had geen dubbele fototherapie meer nodig, maar maar 1 lamp. Ook mijn CPAP mocht weer wat omlaag. Mijn gewicht was hetzelfde gebleven, en mijn voeding verlaagd met naar 10 ml per uur/ voeding.
Dag twaalf. Hoewel het elf weer wat beter ging, gingen we dag twaalf weer heel wat achteruit. Mijn bilirubine was opnieuw fel gestegen, tot gevaarlijk niveau zelfs. Mijn rode bloedcellen daarentegen stonden erg laag. Er was geen ontkomen aan, voor mijn bestwil kreeg ik een wisseltransfusie 's avonds laat. Dit wil dus zeggen dat al mijn bloed vervangen werd met donorbloed. Het plaatsen van de cathetertjes die daarvoor nodig waren, ging niet erg vlot. De kinderarts slaagde er niet in in mijn adertjes te kunnen prikken, dus uiteindelijk is anesthesie dat moeten komen doen. Gelukkig werd ik tijdens die prikjes getroost door een tutje met een beetje suikerwater om de pijn te verlichten. Mama en papa konden die hele tijd niet bij mij zijn en hebben me de dag maar 10 minuutjes kunnen bezoeken. Mijn voeding werd verlaagd naar 7 ml per uur / voeding, daardoor had ik opnieuw een diepe catheter nodig om mij zeker van alle vitamienen en vetten te kunnen voorzien.
Dag dertien. Mijn gewichtje was nog gestegen nog gedaald. Mijn CPAP werd lager gezet, en ik kreeg opnieuw dubbele fototherapie. Qua voeding moesten we opnieuw beginnen. Ik kreeg maar 1 ml per uur/ voeding.
Dag veertien. Mijn bilirubine was normaal, dus ik kreeg enkele fototherapie. Ook de antibiotica werd stop gezet. Mijn voeding mocht wat omhoog naar 3 ml per uur / voeding. Ik woog 1320 gram.
Dag vijftien, twee weken oud. Eigeblijk had ik nu nog tien weken in mama's buik moet doorbrengen. De fototherapie werd stopgezet. Mijn voeding mocht opnieuw omhoog naar 4 ml per uur/ voeding. Ik was ook ietsje bijgekomen en woog nu 1340 gram.
Dag vijftien. 2 weken oud.
Dag zestien. Ik werd gemeten en gewogen, ben 1440 gram zwaar en 40,1 cm groot. Mijn voeding ging naar 6 ml per uur/ voeding.
Dag zeventien werd mijn infuus stopgezet. Het moest nog wel even blijven zitten voor het geval dat er toch nog iets mis zou gaan. Ik was wel wat afgevallen en weeg 1400 gram. Mijn voeding mocht werd met 1 ml per uur/ voeding verhoogd.
Dag achttien. Ik was weer wat afgevallen en woog 1390 gram. Mijn voeding mocht heel wat omhoog, naar 10 ml per uur/ voeding. CPAP mocht iets afgebouwd worden. Mijn navelstrengetje is afgevallen, het was niet veel vermits die na mijn geboorte kortgeknipt werd omdat die lekte.
Dag negentien mocht mijn CPAP naar het minimum. Ik woog 1410 gram en mijn voeding mocht op 11 ml per uur/ voeding.
Dag twintig. Ik woog 1425 gram. Toen mama 's morgens belde vertelde de verpleegster dat mijn CPAP weg was, en tot mama's grote verbazing hoefde ik ook geen neusbrilletje of extra zuurstof in de couveuse. De echo van mijn hersentjes wees uit, dat daar waar ik een infarctje heb gehad, en mijn hersentjes niet voldoende zuurstof hebben gekregen, mijn hersentjes een beetje zijn in gekrompen. De kans bestaat dat ik daar later toch last van zou kunnen hebben, maar de dokters en professor hebben er nu nog geen idee van. Het valt echt af te wachten in welke mate ze krimpen. Maar ik ben ook nog jong, en mijn hersentjes zijn nog neit volgroeid, de kans bestaat ook dat andere delen van mijn hersentjes die f uncties overnemen.
Dag één-en-twintig. Ik weeg 1450 gram en mocht voor het eerst kleertjes aan.
Dag twee-en-twintig. Ik ben drie weken oud. Mama en papa leren me in het badje stoppen. Ik weeg nu 1460 gram.
Dag twee-en-twintig. 3 weken oud. Hier heb ik een maatje 40 aan.
Dag drie-en-twintig. Ik weeg 1455 gram en meet 41 cm. Ik krijg op nieuw een beetje extra zuurstof in mijn couveuse geblazen. Ook de oogarts kwam langs, en die keek dan doormiddel van een lensje dat op mijn oogje werd geplaats tot achteraan in mijn oogjes. Ze zei dat mijn oogjes al heel goed ontwikkeld waren voor het aantal weken dat ik nu ben.
Dag vier-en-twintig. Vandaag kwam de kiné langs en alles was ok. Mijn extra zuurstof mocht iets naar beneden. Ik weeg 1455 gram.
Dag vijf-en-twintig werd ik overgeschakeld op bonusvoeding. Dat is acht keer per dag 30 ml per uur/ per voeding. De temperatuur in mijn couveuse mocht omlaag en de vochtigheid werd stopgezet. De echo van mijn hersentjes wees uit dat er een gekende bloeding waargenomen was, en er beperkte verandering te zien was.
Dag zes-en-twintig. Voor de eerste keer werden mijn nageltjes geknipt. Ik weeg 1510 gram, al anderhalve kilo!
Dag zeven-en-twintig. Ik weeg nu 1570 gram. De vochtigheid in de couveuse werd weer gestart. Ikkrijg ook wat plasmedicatie, want ik hield toch wat vocht op, dat natuurlijk anders op mijn longetje zou kunnen slaan, en dan zijn we weer wat stapjes achteruit. Ik krijg ook nog altijd mijn coffeïne.
Dag acht-en-twintig weeg ik 1565 gram. Mijn extra zuurstof mocht weer omlaag. De vochtigheid werd stopgezet, mijn bilirubine had een goede waarde. Ik kon ook mijn lichaamstemperatuur al goed behouden. Toch heb ik die dag iedereen weer even laten schrikken. Want ik heb ruim 3 minuten een tachy-cardie gehad, dat is een veel te hoge hartslag.
Dag negen-en-twintig ben ik vier weken oud. Mama zou nu 32 weken zwanger geweest zijn. Ik weeg 1580 gram.
Dag negen-en-twintig. 4 weken oud.
Dag dertig. Mama mag mij voor het eerst zelf een badje geven onder toezicht van de verpleegster. Er vond ook een gesprek met de professor plaats, maar alle informatie was mama en papa bekend. Ik woog 1635 gram en meet 41 cm.
Dag één-en-dertig, 4 december 2008. Ik ben 1 maand oud, en weeg 1645 gram.
Dag één-en-dertig. 1 maand oud.
Dag twee-en-dertig. Ik weeg 1690 gram. Mijn extra zuurstof mocht naaar beneden. Ik heb toen ook voor de eerste ker voor mijn voeding gehuild, waarschijnlijk omdat ik stilletjes aan "honger" zal beginnen voelen.
Dag drie-en-dertig. Mijn extra zuurstof stond op het minimum, wat gelijkaardig is aan de zuurstof in de omgeving. Dus ja eigenlijk kreeg ik niets extra, gewoon wat frisse lucht. Ik weeg 1790 gram. De sint kwam ook langs aan mijn couveuse en gaf zo'n zacht knuffeldoekje van noukie.
Dag vier-en-dertig. Mijn plasmedicatie werd opnieuw gestart. Die was even stopgezet omdat ik een tekort aan zout had. Ik woog 1835 gram.
Dag vijf-en-dertig woog ik 1875 gram.
Dag zes-en-dertig was ik vijf weken oud. Ik was toen 1940 gram zwaar.
Dag zes-en-dertig. 5 weken oud.
Dag zeven-en-dertig mocht ik van de couveuse naar een warmtebedje verhuizen. Ik woog toen 1944 gram, was 41,5 cm groot en mijn hoofdomtrek was 29,5 cm.
Dag zeven-en-dertig. Ik lig in mijn warmtebedje.
Dag acht-en-dertig. Ik woog 1960 gram. Ondertussen was ik al een beetje één van de grote jongens op de neonato in het UZA. Mijn ontslaggesprek voor overplaatsing naar het AZ St.-Dimpna te Geel werd gepland.
Dag negen-en-dertig. Ik woog al twee kilo, allé 2005 gram om precies te zijn. Mijn voeding bedroeg 35 ml per uur/ voeding. Er werd ook nog eens een echo van mijn hersentjes gemaakt. Die luidde: Geen recente bloedingen, gekende bloeding stabiel, witte vloeistof binnen de perken, imkrimpen ook stabiel. Dat was dus wel goed nieuws hé.
Dag veertig. Ik was ietsje afgevallen en woog precies 2000 gram.
Dag één-en-veertig kreeg ik een ijzersupplement om de aanmaak van mijn rode bloedcellen te stimuleren. Het ontslaggesprek vond ook plaats, en een datum van overplaatsing werd vastgelegd. Ik woog 2055 gram. k Dag twee-en-veertig. Ik woog 2090 gram. Verder is er niets speciaals gebeurd.
Dag drie-en-veertig. Ik was 6 weken oud, 44 cm groot, en 2110 gram zwaar. Mijn bilirubinegehalte was normaal.
Dag drie-en-veertig. 6 weken oud. Mama leest voor uit Pluk van de Petteflet.
Dag vier-en-veertig. Mijn laatste nachtje in het UZA zat er op. Na zes weken (of 43 en halve dag) was ik sterk genoeg om de intensive care te verlaten, en werd toen 's middags met de ambulance naar het ziekenhuis van Geel gebracht. Ik woog toen 2140 gram.
Hier lig ik in de transportcouveuse voor de rit naar het AZ St Dimpna.
Zo tot zover mijn neonatale reis in het UZA. De rest van mijn ziekenhuisverblijf kan je lezen bij "Mijn verhaal op neonatologie in het AZ St. Dimpna."
Uiteindelijk kreeg mama toch weer felle contracties ondanks alle weeremmers, en hebben ze haar nog een keertje gecontroleerd. Mama had inmiddels al 10 cm opening. De dokters hebben toen maar beslist dat ik geboren kon worden. Mama werd naar verloskamer 2 gereden, op intensieve neonatale werd alles klaar gemaakt en met de transportcouveuse tot in het kamertje naast mama gereden. Iedereen stond paraat voor ons! Net voor de bevalling hebben ze nog een poging gedaan om mij te laten draaien omwille van dat sterrekijken, en dat is nog gelukt.
Daarna ben ik dus op 4 november 2007 om 02.23 uur te Edegem geboren. Ik kon ook al meteen goed wenen, dat was een heel goed teken dat het wel goed zat met mijn longetjes. 't Is toen dat ik de naam Yarne kreeg, mooi hé! Ik was maar 37 cm groot en woog 1280 gram. Van mijn gewicht waren papa en mama wel verschoten, omdat ik maar 1 kilo geschat was, en het best nog wel minder kon zijn. Mama en papa hebben mij toen niet kunnen vasthouden want ik moest mee naar Neonatologie. Ze mochten mij wel eventjes zien vanuit de transportcouveuse. Twee uurtjes later zouden ze mij mogen komen opzoeken, want eerst moesten ze me nog van top tot teen nakijken en verzorgen.
Hoe het allemaal begon ... Wel op 11 juni 2007 kreeg papa een heel mooi verjaardagsgeschenkje. Precies op papa's verjaardag dus, wisten mama en papa dat ze enkele maanden later niet langer met zijn tweetjes zouden zijn. Mama had dan bloed laten trekken voor een precieze test, en ja hoor, ik was op reis naar de grote wonderewereld waar ik nu ben.
Ongeveer een weekje later, op 19 juni 2007, gingen ze dan naar de gyneacologe in het ziekenhuis. Daar hebben ze me voor het eerst kunnen zien, en mijn hartje horen kloppen. Mama en papa waar heel ontroerd. Volgens de dokter was ik al 8 weken en 2 dagen op reis, of zeg maar dat ik al 8 weken en 2 dagen de hoofdrolspeler in het bolle-buikjes-verhaal van mama en papa was. Volgens de dokter zou ik geboren worden op 27 januari 2008, ik had dus nog een grote reis voor de boeg. De dokter heeft me toen ook gemeten en ik was zo'n 1,7 cm groot. Piepklein, vind je ook niet? 't Is dus op 19 juni 2007 dat ik voor het eerst op de foto ben gegaan! (Hier zie je me toen ik nog echt een inimini-mensje was. Links mijn hoofdje, en rechts dan mijn lijfje. En als je goed kijkt, zie je ook al waar mijn armen en beentjes aan het groeien waren.)
Een maandje later, op 17 juli 2007, werden we opnieuw bij de dokter verwacht. Ik woonde inmiddels al 12 weken en 2 dagen in mama's buikje, want zo groot was het toen nog niet. Op 28 dagen tijd was ik flink gegroeid, maar liefst 4,17 cm, ik was dus 5,87cm groot. Geen nood hoor, ik had nog zoveel plaats in mijn mama haar buik. Ook de nekplooimeting werd toen uitgevoerd, en die bedroeg 1 mm het smalste punt en 1,3 mm op het breedste punt. Dat was dus prima in orde. Die keer konden mama en papa me ook al flink zien bewegen, want ik was toen al met mijn beentjes aan het oefenen met fietsenbewegingen. Ook mijn handjes en voetjes, teentjes en vingertjes, en neusje was toen al duidelijk zichtbaar. (Hier ben ik al een stukje gegroeid. Ik paste nog mooi op de echo: rechts mijn hoogdje, linksboven mijn beentjes, en het pijltje wijst naar mijn neusje.)
Weer wat later op 16 augustus 2007, gingen mama en papa op derde bezoek bij de dokter. 16 weken en 4daagjes was ik al op ontdekkingsreis, en wat was ik weer flink gegroeid! Ik geraakte met mijn 14,4 cm zelfs niet meer helemaal op het tv-scherm! Dus werd het in deeltjes naar mij gekeken. Mijn ruggengraat, ribbetjes, ogen en zelfs de lensjes in mijn oogjes kon de dokter al goed zien. Maar ook mijn maagje, blaas en hersentjes waren heel duidelijk op het filmpje! Mijn mama dacht rond die tijd dat ze mij zo stilletjes aan begon te voelen als ik wat actief was. (Hier kan je goed mijn gezichtje zien, met ja ... een voet aan mijn mond. Ook de navelstreng is hier goed zichtbaar.)
13 september 2007 dan. Mama en papa waren toen 2 jaar en 4 maanden samen. Dat werd extra gevierd, want er volgde ook een bezoekje aan MIJ op het tv'tje bij de dokter. 20 weken en 4 dagen was mama zwanger, mooi in de helft van mijn reis ongeveer. Ik werd eens helemaal van top tot teen nagekeken of ik wel alles had dat ik nodig zou hebben om te kunnen leven buiten mama's buikje, en of er dingen waren die eventueel voor problemen konden zorgen. Maar alles was tip top inorde! Ik was al 23 cm groot en de dokter schatte dat ik 340 gram woog. Tijdens dit vierde bezoekje, wisten mama en papa ook dat ik een jongetje zou worden. Papa had dus gelijk, want mama dacht eerst dat ik meisje zou zijn. Maar eigenlijk vind ze het wel supercool dat ik zo'n stoer jongetje geworden ben! Ik was die 20 weken al goed actief geworden hoor! Op 30 augustus voelde mama voor het eerst een heel hard stampje van mij! En zelfs tijdens de echo heb ik heel flink de voetballer uitgehangen. Tja, ze moesten mijn schoonheidsslaapje maar niet komen verstoren. (Dit is dus het fotootje dat laat zien dat ik een jongetje ben!)
Op 4 oktober 2007 kwamen mama en papa een weekje vroeger dan gepland naar mij kijken. Mama had een beetje bloedverlies en krampen, en mama en papa waren bang dat er iets mis met mij was. De dokter waar we anders langsgingen had vakantie, dus gingen we maar bij die van wacht. Die onderzocht mama, maar zei dat er niets aan de hand was. Mama en papa mochten toen even naar mijn hartje luisteren. Gerustgesteld werden ze terug naar huis gestuurd. Ik lag ook al met mijn hoofdje naar beneden, dus niet in stuit ten op zichte van de vorige keer.
Een weekje later op 11 oktober 2007, 24 weken en 4 dagen sinds het begin van mijn reis, volgde het al eerder geplande controlebezoekje bij de dokter die we anders altijd hadden. Ondertussen woog ik al 693 gram volgens de berekening van de dokter. Mij meten is inmiddels een beetje moeilijk geworden. Daarom gebruikt de dokter een berekening aan de hand van de omtrek van mijn buikje, hoofdje en de lengte van mijn beentje. Ze schatte me zo'n 28 cm groot. Stilletjes aan krijgt mama ook al een mooie ronde buik! Samen wegen we nu 67,4 kg. (Hier zie je mijn buikje nog een keer. Met daarnaast het laatste fotootje dat getrokken werd van mama's buikje. Hier was ik 24 weken en 4 dagen op reis.)
28 oktober 2007 werden mam en papa opnieuw ongerust! De voorgaande nacht had mama nogal wat last van "harde buiken". Maar toen het na een nachtje rustig slapen weer fel terugkeerde besloten mama en papa maar even langs spoed te gaan. Normaal zouden we die zondag mij meter en peter hun cadeautje gaan afgeven en vragen of ze dat dan ook wilden zijn. Maar nee hoor, mama mocht niet meer naar huis. Ze had wat bloedverlies, en ook premature contracties werden waargenomen door mama zelf en de monitor. De dokter van wacht, bij wie we eerder al eens geweest waren voor de vorige bloeding onderzocht mama en deed een echo. De dokter schatte dat ik 1060 gram woog, dat was wel goed voor 27 weken zwangerschap. Maar dan volgde er heel wat minder goed nieuws. Ze vertelde dat mama al 2 cm opening had, een beetje later zelfs al 4 cm. Dat was dus helemààl niet goed! Mama kreeg een infuus met weeremmers en pilletjes. Ze hadden zo'n bang dat ze mij, hun kleine wondertje, zouden verliezen. Wat later werd mama opgehaald door de ambulance, en overgebracht naar het Universitair Ziekenhuis Antwerpen, beter gekend als het UZA. Moest ik dan kortelings geboren worden, wat de dokters toch wel echt dachten, dan hadden ze daar meteen alle middelen ter beschikking om mij te kunnen helpen. Papa bleef zo maar alleen achter, hij had zo graag bij ons willen zijn. Maar de dokter raadde hem aan om eerst thuis spulletjes op te halen voor mama, en dan voorzichtig achterna te komen met de auto. Ik kan wel zeggen dat ik die dag, iedereen heb doen verschieten denk ik.
In het UZA kreeg mama kamertje B511. Mama werd strikte bedrust opgelegd, om mij zo lang mogelijk in haar buikje te kunnen houden. Ik was er nog niet helemaal klaar voor om reis nu al stop te zetten. Terwijl de wereld maar doordraaide aan een hels tempo, bleven wij drietjes gewoon stilstaan, terwijl alles en iedereen ons maar voorbij zoefden. Traantjes vloeiden er veel. Gelukkig waren er heel veel mensen op wie mama en papa konden rekenen en steunen. Daar zijn ze iedereen heel dankbaar voor. De avond van 28 oktober 2007 werd ook mijn meter nog gevraagd of ze dus mijn meter wou zijn. En ze zei JA. Mijn meter is dus mijn moeke Titi geworden, de mama van mijn mama! Mama kreeg in het ziekenhuis ook twee prikjes voor mijn longetjes te laten rijpen. Zodat, moest ik geboren worden, ik het toch een beetje makkelijker zou hebben. We moesten nu samen volhouden, mama en ik!
Elke dag was een dagje meer. Papa is er in die tijd ook altijd voor mij en mama geweest. Hij verruilde zijn bedje van thuis tegen een bed bij mama op de kamer, zodat hij steeds dicht bij ons was. Soms denk ik, dat de mensen een beetje te weinig aan papa dachten, hij was ook heel verdrietig, terwijl de aandacht naar mama en mij ging. Maar hij hield zich beresterk voor mama en mij! Hij is een echte Superpapa! De daarop volgende dagen moest mama telkens 2 tot 3 keer per dag aan de monitor, om de wee-activiteit en mijn hartslag te controleren. Dan speelde ik elke keer verstopperde, of schopte fel naar die schijfjes die op mama's buik drukten. Mama moest ook anitbiotica nemen voor een eventuele infectie die voor contracties kon zorgen, maar dat bleek toch niet zo te zijn. Mama en papa hebben ook een keertje op de Intesieve Neonatologie een rondleiding gehad over de verzorging daar enzo. Zo kregen ze toch een beeld van hoe het daar aan toe ging. Verstomd waren ze toen ze zagen dat er zoveel babytjes daar hun bedje hadden. Een beetje het gevoel van toch niet de enigen te zijn.
30 oktober 2007 kreeg mama een echo om mij nog eens volledig na te kijken, en gewicht te schatten enzo. Ik was weer helemaal inorde bevonden en twee dokters in UZA schatten dat ik ongveer een kilo zou wegen, moest ik nu geboren worden. Enige nadeel was dat ik toch al wel een beetje ingedaald was en een sterrekijkertje was, en dat laatste zou een geboorte wel een beetje moeilijker kunnen maken. Ik lag niet in stuit ofzo, maar mijn hoofdje lag meer richting mijn rugje, dan dat ik naar mijn buikje keek. Maar voor de rest was alles heel goed. Dat gaf mama en papa weer wat moed.
Toch kreeg mama in de loop van de daarop volgende dagen meer contracties, dus kreeg ze weer meer pilletjes en ook een pleister op haar arm met een weeremmer. Voor mama waren de bijwerkingen en dat bed-liggen niet zo fijn, maar wees gerust ... voor mij was dat allemaal niet schadelijk!
Ik ga mij eventjes voorstellen. Mijn naam is Yarne Houtmeyers. Mijn trotse mama heet Tamara. Mijn fiere papa heet Wesley, maar iedereen noemt hem Wes, allé ik noem hem papa natuurlijk. Met zijn drietjes wonen wij "... in de stille Kempen ...". Bij mijn geboorte liep het niet allemaal van een leien dakje, maar daar vertel ik later nog wel over hier op mijn eigen blogje.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
