Inhoud blog
  • De bevalling... een moeilijke strijd??
  • Gipsbuik, monitoring en familiale pronostiek...
  • De laatste medische updates!
  • De mooiste momenten van de afgelopen negen maanden...
  • Wie is het verst?
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Babyblog Yassira Habiba
    Mijn eerste kleine schat!
    09-09-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een korte (lange?) update - 09 september 2009

    Hallo allemaal,

    Het is nu al een lange tijd geleden dat ik nog iets aan deze blog heb aangepast, maar in die tijd is er heel veel gebeurd. Wil je meer weten? Lees dan zeker verder!

    In de week van 20 tot 24 april moest ik stage doen in het eerste leerjaar in de Mozaïek in Maasmechelen. Ik had me voorgenomen om in de stageschool nog niets te zeggen over de zwangerschap, enkel tegen mijn mentor. Maar dat is me helaas niet gelukt!

    Het laatste lesuur van mijn eerste stagedag, ben ik met de kinderen naar buiten gegaan om spelletjes te spelen. We speelden Chinese voetbal, de jongens tegen de meisjes. Ik speelde met de jongens mee omdat ze met minder waren. Na een tijdje spelen, waren de jongens in de meerderheid. Ik besloot om niet meer mee te spelen en toe te kijken. Eén van de leerlingen vroeg 'Juf, waarom doe je niet meer mee?' Ik antwoordde haar dat ik wat buikpijn en hoofdpijn had  gekregen van het ondersteboven hangen en dat ik dus liever wilde kijken dan meedoen. Waarop een andere leerling reageerde 'Neen, dat is niet waar! De juf heeft een baby in haar buik en daarom heeft ze pijn als ze zich moet bukken. De baby zit in de weg!' Ik wist niet wat ik hoorde. Hij had gelijk, maar hoe wist hij dat? Ik betwistte zijn antwoord en gaf hem ongelijk, toch bleef hij volhouden.

    De hele volgende week bleven de leerlingen vragen stellen over de zwangerschap. Was het nu waar of niet? Uiteindelijk heb ik het maar toegegeven. Nu ja, als de leerlingen het weten, dan zal het niet lang duren voor de andere leerkrachten of de directie het weet, daarom heb ik dus maar besloten om het op school te vermelden.

    Dinsdag, 19 mei 2009 (ongeveer 10 weken)
    Vandaag ben ik op controle geweest bij de huisarts. Ze heeft een gynaecologisch onderzoek gedaan en mijn bloedafname nagekeken.
    Hieruit bleek dat alles in orde was. Het enige wat ze vermeldde was dat de baarmoeder lichtjes achterover gekanteld lag, maar dat dit normaal gezien vanzelf wel zou veranderen. Hierdoor was er minder kans om het hartje nu al te horen. Toch probeerde ze het, maar zonder resultaat. Enerzijds vond ik het jammer dat we het hartje van de kleine nog niet konden horen, maar anderzijds vond ik het niet zo erg omdat Rudi er niet bij kon zijn en hij dit eerste spannende moment dan miste.

    Vrijdag, 12 juni 2009 (ongeveer 13 weken)
    Vandaag was het een super heerlijke dag, een dag waar ik lang naar heb uitgekeken: de eerste echografie!
    Omdat Rudi morgenpost had, is mama met me mee gegaan naar het ziekenhuis te Bree.

    Eerst moest ik bij de verpleegster komen, daar werd ik gewogen en werd mijn urine gecontroleerd. Tot nu toe ben ik nog maar 2 kilootjes bijgekomen. Dat valt goed mee he! Daarna mochten we bij de dokter komen. Hij heeft me eerst enkele vragen gesteld in verband met mijn medische verleden, medicatie die ik neem,... Vervolgens was het tijd voor de echo zelf. Ik gaf de dokter een dvd en vroeg hem of hij de echo erop kon zetten en... ja hoor. Ik heb de eerste beelden van ons schatje op film.   Nadat hij de plakkerige gel op mijn buik had gesmeerd, begon hij met de echo. De dokter meette de lengte van kruin tot stuit en kwam uit op 5,76 cm. Erg klein voor 13 weken zwangerschap (de normale lengte is zo'n 8 à 9 cm)! Maar dat is geen probleem, hij of zij zou haar scheut nog wel krijgen. Verder heeft hij ook de nekplooi gemeten. Als deze meer dan 0,30 cm of 3 mm bedraagt, is er een verhoogd risico op een chromosoomafwijking. Maar het resultaat was 0,15 cm. Dik in orde dus! Ook de hartslag hebben we deze keer gehoord: heel regelmatig en supersnel. Maar dat is normaal...
    Tenslotte heeft hij me doorgestuurd naar de spoedafdeling. Daar werd nogmaals bloed getrokken om de tripletest uit te voeren. Met deze test kan men eventuele andere afwijkingen opsporen. Maar ook hier alles dik OK!

    De beelden heb ik achteraf thuis aan Rudi en de rest van de familie laten zien. Gewoonweg geweldig om te zien hoe iedereen aan het genieten was het beweeglijke kleintje bezig te zien. In de bijlage heb ik enkele foto's van de echo toegevoegd, zodat ook jullie mee kunnen genieten.

    Vrijdag, 26 juni 2009 (ongeveer 15 weken)
    Vanavond moest ik nogmaals op controle bij de huisarts. Eerst werd ik gewogen en daarna volgde er weer een gynaecologisch onderzoek.
    Ik was amper 1 kilootje bijgekomen in de laatste twee weken en ook met het kleintje was alles in orde. We hebben het hartje gehoord en dat is een zalig gevoel! Verder is er niets speciaals meer gebeurd...

    Vrijdag, 21 augustus 2009 (ongeveer 23 weken)
    De tweede echografie
    hebben we vandaag gekregen. En ook nu heb ik alle beelden op dvd laten zetten. Rudi kon helaas alweer niet mee omdat hij morgenpost had. Daarom zijn mama en Davina meegegaan. Davina was heel blij dat ze die eer kreeg als toekomstige meter.

    Ook nu weer werd ik gewogen... en ik ben 4 kilo bijgekomen in de laatste 8 weken. Valt best wel mee, maar toch begint het wat lastig te worden voor mijn rug. Ik kan sommige nachten niet goed slapen van de pijn in mijn rug en de krampen in mijn kuiten, maar dat hoort erbij zeker, die kwaaltjes. Nu ja, van Davina heb ik een yogaspringbal gekregen en geloof me, dat is een echte noodzaak in je zwangerschap. Iedere avond en ochtend 10 minuutjes oefenen op je bal en de pijn word al een stuk minder. Ik ben Davientje dus heel erg dankbaar!

    Eerst overliep de dokter de resultaten van de bloedtest. Ik heb te weinig ijzer in mijn bloed en daar moet ik dus extra vitaminepilletjes voor nemen. Voor de krampen in mijn kuiten, kreeg ik magnesium voorgeschreven. Verder waren alle testen OK. Ik mag 'vreemde baby's verluieren' en moet mijn groenten en fruit extra goed wassen voor ik ze eet. In de buurt van katten mag ik helemaal niet komen, maar ja dat wisten we al he!

    Daarna volgde de echografie. Deze was supermooi! We kregen regelmatig een 4D beeld van het gezichtje erbij, waarop volgens sommigen duidelijk is te zien dat de kleine op Rudi lijkt. De dokter deelde mee dat de baby zo'n 25 cm groot is en ongeveer 350 gram weegt. Nog steeds klein en fijn voor de leeftijd van 23 weken. Even later vroeg hij of ik het geslacht had gezien op de echo, maar ja... zo professioneel kijk ik er niet naar dat ik dat al kan zien. Waarop hij vroeg of ik het wilde weten. Natuurlijk wilde ik dat super graag. 'Maar.. mogen die twee daarachter (mama en Davina) dat ook weten?' stelde hij de vraag. Ik stemde toe dat ook zij het mochten horen.
    'PROFICIAT, U KRIJGT EEN DOCHTERTJE!' zei hij even later met een glimlach op het gezich. De tranen van geluk sprongen me in de ogen. En ook mama en Davina waren superblij! Wat zouden papa en Rudi hiervan zeggen? Hoe zouden zij reageren? Dat waren de eerste vragen die in me opkwamen.

    's Middags ben ik met mama op zoek gegaan naar een cadeautje voor Rudi om het geslacht van de baby aan hem te melden. We vonden schattige, roze slofje met daarop de tekst 'Mama's little girl'.

    Toen Rudi thuis kwam, vroeg hij onmiddellijk of het een meisje of jongen werd. Ik vertelde dat de baby met de beentjes toe lag en de dokter het niet kon zijn. De teleurstelling kon je zo op zijn gezicht aflezen, ocharme! Even later liet ik hem de dvd zien. Hij keek er vol bewondering naar. Op het moment dat hij het gezichtje in 4D zag, zei hij 'de kleine lijkt helemaal op mij!' en hij was zo fier als een gieter. Na afloop van de dvd, gaf ik hem het cadeautje. Hierdoor wist hij dat het een meisje was. Ongelooflijk wat een reactie erop volgde: 'Oei, wat moet ik met een meisje?'
    Hij had zich al in zijn hoofd geprent dat het een jongetje zou worden en was dus totaal verrast. Maar ja, dat heeft niet lang geduurd, want een dag later had hij al roze kleedjes gekocht voor 'zijn prinsesje'. Hij is nu dolgelukkig!
    Foto's van de echo in bijlage!

    Maandag, 31 augsustus 2009
    Vandaag ben ik voor de eerste keer op consultatie geweest bij de vroedvrouw An. Zij zal er bij zijn tijdens de bevalling.
    Eerst hebben we kort kennis gemaakt, het is best wel een toffe madam hoor! Daarna heeft ze me een prikje gegeven om het suiker in mijn bloed te controleren. Dat was 135 en in orde dus. Hierna moest ik een bitter, oranje drankje drinken. Een uur later meette ze weer de suiker. Nu was het resultaat 121. Lager dan voordien en dus had ik weinig tot geen kans op zwangerschapsdiabetes. Deze test noemen ze de challengetest.

    In het uurtje tussen de twee prikjes, heeft ze me de volledige uitleg gegeven rond borstvoeding. Wat zijn de voordelen voor de moeder en het kind? Hoe werkt het systeem in de borstkanaaltjes? Welke is de juiste techniek voor het aanleggen? ENZ... een hele brok theorie in één keer dus! Aan het einde van de sessie, kreeg ik nog de 'happy-mamabox' mee naar huis. Hierin zaten allerlei kortingsbonnen voor zwangerschapskleding en babyspullen en zaten informatiebrochures rond borstvoeding.
    Tenslotte heeft ze nog kort uitleg gegeven over de kraamperiode in het ziekenhuis en wat mee te nemen als je komt bevallen.

    Het was best plezant, de voormiddag,en al mijn vragen en twijfels over borstvoeding zijn beantwoord.

    Dinsdag, 01 september 2009
    Lachen en grappen, dat is wat we vanavond hebben gedaan! Met een hele groep zwangere vrouwen, hebben we vandaag de eerste prenatale les gehad, met kinesiste Myriam Vrolickx als begeleidster. De eerste twee lessen gaan over de bekkenbodemspieren. Hoe we deze best kunnen ontspannen en opspannen en hoe we er bewust van worden dat we deze hebben. Best wel grappig hoor! Vooral als ze heel onverwachts komt voelen of je je plasbuisje goed kan dichtknijpen. Het is echt wel lachen! De meesten doen deze lessen niet speciaal voor de oefeningen, maar eerder voor de sfeer en om ervaringen met elkaar uit te wisselen over de zwangerschap. Er wordt gebabbeld over de naamkeuzes, de echo's, de bevallingen, borstvoeding,... alles wat je je maar kan inbeelden. Gewoonweg plezant om eens mee te maken, een echte aanrader voor zwangere vrouwen!

    Zo, dat waren de laatste updates in het kort. Als je wil reageren, doe dat dan gerust.

    Groetjes en tot binnenkort

    Bianca en Rudi



     

    Bijlagen:
    Echo 1 foto 1.jpg (17 KB)   
    Echo 1 foto 2.jpg (21 KB)   
    Echo 1 foto 3.jpg (19.6 KB)   
    Echo 1 foto 4.jpg (20.8 KB)   
    Echo 1 foto 5.jpg (22.9 KB)   
    Echo 2 foto 1.jpg (18.5 KB)   
    Echo 2 foto 2.jpg (22.3 KB)   
    Echo 2 foto 3.jpg (6.8 KB)   
    Echo 2 foto 4.jpg (21.8 KB)   
    Echo 2 foto 5.jpg (12.5 KB)   

    09-09-2009 om 13:50 geschreven door Yassira  


    12-06-2009
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het begin...

    16 april 2009... 'Het begin!'

    Vandaag zijn we naar de huisarts geweest. Ik was een beetje ongerust omdat mijn regels uitbleven en vroeg me af : "Ligt dit aan de blaasontsteking die ik pas heb gehad, of ben ik zwanger?"

    Eerst heeft de dokter  een controletest uitgevoerd van mijn urine... de niersteentjes van enkele weken geleden  waren verdwenen. Dat zag er dus goed uit! Daarna heeft ze een zwangerschapstest uitgevoerd. Terwijl we aan het wachten waren op het resultaat hiervan, heeft ze bloed getrokken en mijn luchtwegen gecontroleerd (ik heb nl. astma). Ik kon mijn ogen niet van het testje afhouden, zou er een plusje verschijnen of niet? Even later was het zover... het plusje verscheen! De dokter wenste mij proficiat en gaf me een knuffel. Ik begon spontaan te wenen... en rilde op mijn benen. Ik kon het niet geloven. Ondertussen kwam Rudi het kamertje binnen. Hij had de dokter 'Proficiat' horen zeggen en wist dat er goed nieuws was. Ook hij begon te wenen en wist niet goed hoe hij moest reageren. We namen elkaar vast en bleven zo even staan... een intens moment van geluk!

    Een ommekeer in ons leven was begonnen...

    12-06-2009 om 18:02 geschreven door Yassira  




    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs