Onze "tweede" relatie kan ik gemakkelijk samenvatten. We waren ALTIJD samen, letterlijk altijd. Ik heb ook altijd gedacht dat dat eens fout zou aflopen, maar je weet nooit wanneer, dus neem je de zaken zoals ze komen. Ik sliep nooit meer op mijn kot, ging er enkel nog naartoe om kleren te halen, in de zomervakantie moesten we beide terug werken en zagen we elkaar bijgevolg niet zo vaak, maar dat was niet erg. In augustus hadden we dan beide herexamens, dus konden we samen studeren ook, hoewel dat geen zo'n slim plan was. Ik was er door voor alles, hij niet. Hij is geen zo'n studiewonder, je kan het ook niet allemaal willen hebben he. In september zijn we samen op reis geweest, ik dacht dat dat misschien niet zo slim was, een ganse week samen zijn, maar dat ging perfect. We maakten geen enkele keer ruzie. En dat werd zo een maatstaf voor onze relatie. Tuurlijk hadden wij wel eens een meningsverschil maar we hoefden slechts naar elkaar te kijken en we begonnen al te lachen. Vanaf september vorig jaar tot deze september kan ik niet veel meer vertellen dan dat onze relatie zalig was. Als ik 's morgens aankwam met de trein stond hij me op te wachten en ik kreeg dan zo'n grote glimlach op mijn gezicht. Hij deed alles voor mij ... En we waren veel samen maar dat werkte goed, zo zijn wij, wij moeten vaak samen zijn, we vullen elkaar aan.
Waarom het nu uit is ... Geen idee. Ik merkte iets anders aan zijn gedrag en heb hem dat ook gezegd maar hij wou me er nooit op antwoorden en dus dacht ik van, ik laat hem gewoon gerust. Hij begon ook heel vaak met een vriend af te spreken, niet bepaald de beste invloed, maar ik zei er niets op, van daar af aan is het slecht beginnen gaan.
Iedereen die het hoorde dat het uit was dacht meteen : dit komt terug goed. En instinctief heb ik ook dat gevoel, hij en ik zijn zo speciaal. Ik kan het zelfs niet verwoorden. Volgens mij weet hij dat ook wel, maar moet hij even afstand nemen. In dat opzicht is het goed dat het uit is tussen ons. De vraag is maar, wanneer komt het nog goed én komt het wel nog goed ... ? Ik ben absoluut niet de persoon om met een jongen in mijn gedachten te blijven zitten maar ondanks het feit dat hij niet perfect is, is hij wel diegene van wie ik het meest hou . Er zullen nog mensen komen voor mij en ook voor hem, maar wat wij hadden of hebben, dat is once in a lifetime. In sprookjes geloof ik niet, so why do i believe in this fairytale ... ??
Het heeft tijd nodig. De vraag is, hoelang is tijd ? We zijn ondertussen twee weken uit elkaar en ik dacht dat we elkaar vanaf moment 1 beter gerust zouden laten. Maar hij begon dan op MSN terug te praten tegen mij en tegenstelde signalen te sturen. Dus hebben we nog een week wat zitten praten op msn. Dat vind ik zoo leuk, ik hou ervan te praten met hem. Maar dan kwam hij zaterdag op het feestje waar ik was en we hebben gekust. Hij zei me dat het meer van mijn kant kwam, dat kan misschien goed zijn maar why did he kiss me back ... ? Dat was waarschijnlijk geen goed idee, maar iets zegt me dat hij wel wilde. Het kan goed zijn dat ik hier dingen sta te vertellen die geen waar zijn maar ik ken hem beter dan hij zichzelf kent en mijn gevoel slaat heel zelden de bal mis. De dag erna heb ik hem gezegd dat ik geen contact meer wilde even en hij zei, ok das goed, en erna zien we wel.. Je kan niet eerst zeggen dat het definitief is en dan zeggen dat we wel zien erna... Deze week had ik dan ook nog een aanvaring met hem, dus we staan terug van waar we komen. Ik heb hem de laatste keer donderdag gehoord, hopelijk kunnen we elkaar toch op zijn minst een week gerust laten. Maybe it's all we need. Het zou goed kunnen zijn dat we elkaar zullen zien op het feestje van een gezamelijke vriendin. Ik denk eerlijk gezegd niet dat hij zal komen, maar wat als hij dat wel doet ... We zullen beide knikkende knieën krijgen als we elkaar zien. Hij hoeft mij niet te zeggen dat hij mij ziet als vriendin om dat te weten. Misschien flakkert de liefde terug op, misschien zijn we dan beide zeker dat er niets meer is. Maar ik zeg het jullie, ik ben zo zeker van ons, ik kan er niet aan doen . Nochtans, ik ben niet de persoon om te zitten wachten of te hopen of te verlangen, op dat vlak ben ik eerder negatief ingesteld. En ik hoop nu niet dat het goed komt, ik weet dat gewoon. Het is een sterk gevoel in mijn onderbuik en dat volstaat voorlopig. En hoogstwaarschijnlijk wordt dat elke dag een beetje minder maar het zal niet weggaan. Nooit. Het zal pas weggaan als hij en ik beide weten dat niet meer geschikt zijn voor elkaar. Ik weet dat hij me mist, ik voel dat, ik voel hem. Kzou zelfs niet liever willen dan zeggen dat het volkomen gedaan is tussen ons, dat er geen vonkje meer is .. Maar zolang 1 van beide het nog voelt, is dat genoeg . En om één of andere stomme reden, weet ik dat hij ook nog iets voelt voor mij, ook al is het heel miniem. Mocht dit niet zo zijn, ik zou het niet zeggen, ik ben de laatste persoon om veronderstellingen te maken die er niet zijn en mocht het werkelijk uit zijn tussen ons, ik zou er geen dag om gehuild hebben. Hij had de vorige keer het gevoel dat alles goed zal komen, dat heb ik nu. It's my turn now. Hij wil niet dat ik valse hoop heb, dat heb ik niet, maar hij weet diep vanbinnen wel dat wij terug samen komen. Anders had hij het zo bruusk niet uitgemaakt. Ik ben er zeker van dat hij ook in de knoop ligt met zichzelf nu. Dat probeert hij nu te verhelpen door veel uit te gaan en evenveel te drinken. Maar dat blijft maar zo lang duren ....En als dat uiteindelijk toch niet gebeurt, dan wil dat zeggen dat het niet voorbestemd is.
Toch ben ik kwaad op hem, hij heeft mij zoveel pijn gedaan. Dit vervelend gevoel is eindelijk weg. Met momenten krijg ik soms een paniekreactie maar ik voel me echt goed. En ik mis hem niet. Mocht hij terug willen komen, ik zou het hem zelfs niet gemakkelijk maken. Niets voor niets he
Het doet mij vooral deugd dat zovele mensen me steunen in mijn manier van denken en dat is al een hele opluchting, dat ik geen dingen zie die er eigenlijk niet of niet meer zijn. For now that's ok ...
