Ik kan hier blijven veronderstellingen maken. It won't work. Hij heeft de antwoorden. En hij heeft de sleutel. Tot een relatie of vriendschap ? Who knows. Op dit ogenblik weet ik niet wat te denken van ons. It's all about mixed signals. Meestal heb er ik vrede mee dat ik even moet wachten maar soms heb ik zo mijn momentjes. Het kan goed zijn dat ik morgen opsta en zeg, laissez faire, laissez passer, we'll see. Maar ik kan evengoed morgen terug smoorverliefd zijn op hem. Wat zou ik graag hem vanalles vertellen maar het kan niet. Ook al kan het goed zijn dat hij zich net zo voelt als mezelf, ik weet het niet en kan het nu ook niet weten. Misschien houdt hij zich tegenover iedereen sterk en houdt hij vol dat dit is wat hij wil maar is het niet zo of misschien is het net wel wat hij wil en sta ik hier maar te zeveren in het wilde weg. Who knows ....
Hier ben ik dan weer. Vandaag mijn "ex" geliefde tegengekomen op straat. We hebben vluchtig hallo gezegd en dan elk onze eigen weg gegaan. Hij zag er verdomd slecht uit en nochtans, ook al heeft hij een probleem, zie je dat niet aan hem. It means i'm winning my fight. Hij voelt er zich slecht over en maar goed ook. Mijn vriendin zei me vandaag dat ik zo niet mag denken en dat diegene die het uitmaakt zich ook slecht mag voelen. Daar ben ik het niet mee eens. Ik vind dat je je slecht mag voelen voor 1 dag, zo is het altijd bij mij gegaan. Als je je voor 100% zeker voelt over je beslissing mag je daar geen slechte gevoelens over hebben. Dit geldt nu wel niet voor mensen die getrouwd zijn en gaan scheiden, dat is uiteraard iets compleet anders. Maar als je 20 bent vind ik niet dat je het recht heb van je slecht te voelen als jij het hebt uitgemaakt. We zijn drie weken verder ondertussen, ik voel me goed terug, ik zie er ook goed uit. Ik had twee weken nodig om er terug bovenop te geraken. Zijn twee weken van fun zijn gepasseerd, nu is het zijn beurt om eens goed na te denken over ons en wat hij heeft gedaan. Het mag dan misschien uiterst gemeen zijn van mij om zo te denken, maar het doet mij zo'n deugd. Het betekent dat hij ook nog altijd met ons in zit en dat hij eigenlijk niet zeker is van zijn beslissing, het betekent dat, als ik aan hem denk en enkel en alleen maar in een positieve manier, dat er nog altijd iets is. Ik vind het helemaal niet meer erg om alleen te zijn en alleen te eten, ik hoef met niemand rekening te houden. Dat is wat hij wilde, dat is wat hij nu heeft maar is het dat wat hem nu gelukkig maakt ? I don't think so. Elke dag neem ik een beetje meer afstand en dat is maar goed ook. En elke dag wordt mijn gevoel dat het goed komt wat minder, niet dat ik er minder in geloof, maar ik denk er minder over na. I'm ok.
