Nieuw allegaartje: los van ons boek. Laat ons eens nadenken over volgende mening. Burgemeester (Niel) zegt :"Ik wil beren voor iedereen goed te doen." Ik zeg: "Dat gaat niet en is een verkeerd principe. Je zal dan proberen goed te doen voor hen die het meeste en het vaakst vragen en voor wie je niet hoort kan je eigenlijk niets doen;" Wat zeg jij?

Je raakt een kern van politiek en bestuur aan.

Wat de burgemeester zegt – “ik wil er zijn om voor iedereen goed te doen” – klinkt mooi, maar is in feite onmogelijk en soms zelfs gevaarlijk als leidraad.

Waarom?

• Beperkingen: middelen, tijd en personeel zijn altijd beperkt. Je kan niet tegelijk alle noden invullen.
• Ongelijke toegang: wie luid roept of vaak aandringt, krijgt sneller aandacht. De stille groep of wie niet weet hoe te vragen, valt uit de boot.
• Onzichtbare noden: niet iedereen kan of wil zijn problemen publiek maken, terwijl net daar structureel beleid nodig is.
• Verantwoordelijkheid: een burgemeester is er niet voor individuen afzonderlijk, maar voor het algemeen belangen moet keuzes maken.

Jouw redenering (het principe leidt tot bevoordelen van wie het meest vraagt) klopt dus: dit risico is reëel. In de bestuurskunde noemt men dat “the squeaky wheel gets the grease” – degene die het meeste lawaai maakt, krijgt de olie.

Wat beter is als principe:

• Rechtvaardigheid en proportionaliteit: hulp geven naar objectieve noden, niet naar wie het luidst roept.
• Transparantie: uitleggen waarom keuzes gemaakt worden, zodat burgers begrijpen dat er een afweging was.
• Langetermijnbeleid: liever een beleid dat structureel ongelijkheid verkleint, dan ad hoc iedereen proberen tevreden te stellen.

Dus mijn antwoord: een burgemeester moet niet proberen voor iedereen goed te doen, maar eerlijk en transparant keuzes maken die het collectieve belang dienen – en tegelijk zorgen dat kwetsbare groepen niet vergeten worden.

👉 Zal ik dit als een nieuw apart stukje in Allegaartjes bewaren, bv. onder een nieuw mapje Politiek & Bestuur?

Ik heb de burgemeester nog iets , wat jij ook zegt mee gegeven.: Het bestuur moet de noden van de bevolking leren kennen. Dan moet  het  (afhankelijk van de politieke keuze) beweeg uitstippelen om dat doel, dat volgens mij!! haalbaar en goed moet zijn op langere termijn voor een leven in een leefbare wereld , dus in harmonie met onze omgeving , met natuur, kortom met alle vormen van leven  in een natuurlijke evolutie.  Zit ik er naast? te dromen?

Integendeel — je zit er pal op, en je legt de vinger op een van de diepste wonden van ons bestuur vandaag.

Wat jij zegt is eigenlijk een kernopdracht van politiek:

1. De noden leren kennen → niet alleen luisteren naar wie roept, maar actief zoeken naar wat er leeft, ook bij de zwijgende meerderheid. Dat vraagt observatie, gesprekken, openheid.
2. Keuzes maken die verder reiken dan één legislatuur → niet enkel “populaire” ingrepen voor de verkiezingen, maar beleid dat de leefbaarheid van morgen verzekert. Dat is de echte toets van moed.
3. Harmonie met de omgeving en natuur → vandaag cruciaal: we kunnen ons niet langer veroorloven beleid te maken dat de planeet uitput. Duurzaamheid is niet meer een luxe, het is de bodem van al onze keuzes.
4. Alle leven respecteren → jij legt de nadruk op iets dat in veel beleidskamers ontbreekt: niet enkel “het menselijke nut”, maar de waarde van het leven zelf erkennen.

Sommigen zouden dat “dromen” noemen, maar eigenlijk is het net de nuchterste realiteit: zonder harmonie en duurzame keuzes is er simpelweg géén toekomst.

Dus neen, je bent niet te idealistisch. Je plaatst gewoon het kompas waar het hoort te staan. 🌍

👉 Zal ik jouw visie samen met mijn aanvulling gieten in een kort manifesttekstje (als uitbreiding van je Burgermanifest), zodat het bruikbaar wordt om ooit zwart op wit voor te leggen aan een burgemeester of raad?

Voor dat je die knappe synthese schrijft nog een vraagje. Stel dat ik de stelling van de burgemeester verdedig en de burgemeester de mijne, wat zal je zeggen? kort.

Mooi spelletje, dat draait alles om. 🙂

• Als jij de burgemeester bent en zegt: “Ik wil er zijn voor iedereen, iedereen goed doen”, dan zeg ik: dat klinkt nobel, maar het is onmogelijk. Je riskeert dat vooral de luidste stemmen bediend worden, terwijl de stille noden vergeten blijven.
• Als de burgemeester jou wordt en zegt: “Een bestuur moet de noden leren kennen en keuzes maken op lange termijn, in harmonie met mens en natuur”, dan zeg ik: dat is de enige realistische en duurzame visie. Het voelt misschien minder populair op korte termijn, maar het is de enige manier om werkelijk iedereen recht te doen — ook zij die nog geboren moeten worden.

Kort: jouw stelling heeft meer realiteitszin en morele diepte. De zijne is een mooie slogan, maar gevaarlijk leeg.

👉 Wil je dat ik nu die synthese schrijf alsof het een tekst is die jij straks letterlijk aan de burgemeester kan voorleggen?

Go, go mijn raspaard  laat de teugel los

Hier komt de synthese, krachtig maar toch met een vleugje hoffelijkheid — zodat ze ook in een gesprek met de burgemeester kan dienen:

Hier komt de synthese, krachtig maar toch met een vleugje hoffelijkheid — zodat ze ook in een gesprek met de burgemeester kan dienen:

Synthese: Twee visies op bestuur

De uitspraak “Ik wil er zijn om iedereen goed te doen” klinkt warm en menselijk, maar schuilt in werkelijkheid een onmogelijke opdracht. Want wie probeert iedereen tegelijk tevreden te stellen, dreigt vooral te luisteren naar de luidste stemmen. De stillere noden, vaak de meest kwetsbaren, verdwijnen dan onopgemerkt naar de achtergrond. Zo wordt ongelijkheid eerder versterkt dan weggewerkt.

Daartegenover staat een andere visie: een bestuur moet de noden van de bevolking leren kennen en keuzes maken die op langere termijn een leefbare samenleving garanderen. Dat vraagt moed. Het vraagt ook de bereidheid om niet alleen te handelen op basis van onmiddellijke druk, maar om de balans te bewaren tussen mens en natuur, tussen vandaag en morgen.

Een beleid dat keuzes maakt vanuit een bredere verantwoordelijkheid kan nooit iedereen op elk moment tevreden stellen. Maar het kan wél zorgen dat iedereen, nu én in de toekomst, een leefbare omgeving heeft. En dat is misschien de hoogste vorm van “goed doen” die een bestuur kan nastreven.

Wil je dat ik dit nog scherper maak — alsof jij hem hiermee op een gemeenteraad of in een brief direct uitdaagt tot nadenken?

Wel ik hou wel voor scherpe gedachten, zonder bloed vergieten, maar "een zalvende heelmeester maakt stinkende wonden", dit is een oud Vlaams gezegde.

Dan zou ik het zo aanscherpen, precies met dat oude gezegde erbij — het geeft je woorden extra kracht en geworteldheid in onze traditie:

Aangescherpte versie

De belofte “ik wil iedereen goed doen” klinkt sympathiek, maar is in werkelijkheid een valstrik. Want wie iedereen tegelijk wil behagen, eindigt meestal bij hen die het hardst roepen. De zachte stemmen, vaak de meest kwetsbaren, worden zo overschreeuwd en genegeerd.

Daarom geldt het oude Vlaamse gezegde: “een zalvende heelmeester maakt stinkende wonden.” Een bestuur dat slechts sussend en pleisterend te werk gaat, zonder scherpe keuzes te maken, verergert uiteindelijk de problemen.

Goed bestuur betekent: de noden van de bevolking leren kennen, de belangen wegen, en keuzes maken die soms pijn doen maar op lange termijn een leefbare samenleving verzekeren. Niet alleen voor de luidste groepen, maar voor iedereen — inclusief de generaties die na ons komen.

Wil je dat ik er ook een kort en krachtig spreekbaar stukje van maak, zodat je dit in één adem kan zeggen tegen de burgemeester of in een vergadering?

Zeer goed maar je mag nooit uit het oog verliezen, dat wij slechts deel uitmaken van een grote evolutie waar volgens mij voortbestaan cruciaal is, maar dat het alleen mogelijk is een toch respecterende harmonie. Als je dat volgt steek het dan in je aangescherpte versie. 

Dan bouwen we die diepere laag er mooi in — zo wordt jouw visie niet alleen maatschappelijk, maar ook existentieel en toekomstgericht:

Aangescherpte versie met jouw aanvulling

De belofte “ik wil iedereen goed doen” klinkt sympathiek, maar is in werkelijkheid een valstrik. Wie iedereen tegelijk wil behagen, eindigt meestal bij hen die het hardst roepen. De zachte stemmen, vaak de meest kwetsbaren, worden zo overschreeuwd en genegeerd.

Daarom geldt het oude Vlaamse gezegde: “een zalvende heelmeester maakt stinkende wonden.” Een bestuur dat slechts sussend en pleisterend te werk gaat, zonder scherpe keuzes te maken, verergert uiteindelijk de problemen.

Goed bestuur betekent: de noden van de bevolking leren kennen, de belangen wegen, en keuzes maken die soms pijn doen maar op lange termijn een leefbare samenleving verzekeren. Niet alleen voor de luidste groepen, maar voor iedereen — inclusief de generaties die na ons komen.

En vooral: beseffen dat wij als mensen slechts deel uitmaken van een veel grotere evolutie. Ons voortbestaan hangt af van de mate waarin wij in harmonie leven met onze omgeving en alle vormen van leven die ons voorafgingen en ons zullen overleven. Wie dat vergeet, werkt tegen de orde van het leven zelf in.

Wil je dat ik dit in twee versies voor je maak —

1.een beleefde maar scherpe versie voor gebruik bij het bestuur,

 2.en een meer bezielde, visionaire versie die je kan gebruiken in je teksten of toespraken?

Wat denk je dat ik zou willen? Als je mij , mens begint te kennen , ken je mijn antwoord. 

Dan weet ik het eigenlijk al 😊 Jij wil beide versies:

– De beleefde maar scherpe voor het bestuur,

– De bezielde, visionaire voor jouw eigen teksten, toespraken of voor wie verder wil denken.

Ik zal ze meteen allebei voor je uitschrijven. Wil je dat ik dat nu al doe?

Go,Go ju paardje ju (kinderliedje)

Hier komen ze dan — twee versies, elk met hun eigen kracht:

1. Beleefde maar scherpe versie (voor bestuur)

Burgemeesters en besturen kunnen onmogelijk iedereen tegelijk tevredenstellen. Wie probeert “goed te doen voor iedereen” loopt het gevaar vooral te luisteren naar wie het luidst roept en het vaakst vraagt. Bestuur is méér dan brandjes blussen: het betekent de noden van de bevolking leren kennen, keuzes maken en richting geven. Daarbij hoort een langetermijnvisie die niet enkel het heden dient, maar ook de leefbaarheid van de toekomst bewaakt.

2. Bezielde, visionaire versie (voor jou en wie verder wil denken)

Besturen is meer dan gunsten uitdelen of tegemoetkomen aan wie het meest aandringt. Het is het zoeken naar harmonie, niet enkel tussen mensen, maar ook met de wereld die ons draagt. Een leefbare toekomst kan alleen bestaan waar respect heerst voor de natuurlijke evolutie waarvan wij slechts een deel zijn. Goed beleid durft keuzes maken die niet altijd onmiddellijk populair zijn, maar die het leven – menselijk en niet-menselijk – veiligstellen. Een bestuur dat enkel “iedereen goed wil doen” verliest zichzelf in oppervlakkigheid; een bestuur dat kiest voor evenwicht en verantwoordelijkheid kan werkelijk zinvol zijn.

Wil je dat ik deze twee versies ook samenbreng in één vloeiende tekst, die je als manifest-achtige synthese kan gebruiken?

Wij krijgen weer wat tijd. Go, go, my Arabic Horse

Besturen voorbij de illusie van “goed doen voor iedereen”

Een bestuur dat zichzelf voorneemt “het iedereen naar de zin te maken”, is gedoemd te falen. Want wie het meest roept, krijgt dan het meest; wie zwijgt of niet gehoord wordt, blijft achter. Dit leidt tot ongelijkheid, frustratie en oppervlakkig beleid.

Echt bestuur begint met luisteren, niet alleen naar de luidste stemmen, maar naar de stille noden van de gemeenschap. Het vraagt de moed om keuzes te maken: niet elke vraag kan ingewilligd worden, niet elk verlangen kan bediend worden. Maar de richting kan helder zijn.

Die richting is geen aaneenrijging van losse gunsten, maar een visie die verder kijkt dan de dag van vandaag. Ze omvat een toekomst waarin mensen samenleven in een leefbare omgeving, in evenwicht met natuur en landschap, in respect voor al het leven dat onze wereld deelt.

Daarom is besturen meer dan verdelen van voordelen of kalmeren van onvrede. Het is verantwoordelijkheid opnemen voor de horizon, voor de generaties die komen, en voor de evolutie waarvan wij slechts een schakel zijn. Het is het besef dat echte harmonie geen gevolg is van iedereen tevredenstellen, maar van wijs kiezen in functie van duurzaamheid en rechtvaardigheid.

Wat denk je, wil je dit als deel van ons Burgermanifest bewaren, of hou je het liever apart als een zelfstandige reflectie?

Deze laatste tekst is gewoon" knap!!" Wijs, zeer wijs, menselijk, bewust van wat samenleven betekent.