Hier zijn we weer met een verslagje van de afgelopen dagen
Donderdag morgen zijn we (ik, Jolien en Linda) samen met Thalia (onze Antwerpse juf) naar Segou vertrokken. Om half 7 stonden we op onze bus te wachten aan de weg nadat we afscheid hadden genomen van de zusters in het klooster.
Opweg naar de weg kwam Wassa de vroedvrouw van ons dorp nog afscheid nemen van ons, met een short en handschoenen aan kwam ze uit het dispensarium gelopen (er was dus ondertussen iemand aan het bevallen, maar ze kwam toch snel iets zeggen, zo gaat dat hier ;-) ).
Toen we aan de weg stonden kwamen Sanne en jasmien (de ergos) en Ine en Valerie (de vroedvrouwen) ook nog afscheid nemen, en voor we het wisten, helemaal niet naar afrikaanse norm stond daar binnen het half uur een bus die ons mee kon nemen naar Segou.
De rit naar Segou is vlot verlopen, enkel een platte band onderweg, maar dat was toch nog redelijk snel gefixt!
Om half 11 zaten we in de auberge te wachten op onze kamer. De rest van die dag hebben we het rustig gehouden. We hebben gewandeld in Segou doorheen de winkelstraaten (en ons nog laten verleiden tot wat souveniertjes), en ons pad wat verbreed door Jolien die in haar reisgids vanalles had gevonden over een pottenbakkersmarktje kort aan de Niger (waar je goedkope koopjes kon doen), en verder wat geplonst aan het zwembad (de afkoeling konden we gebruiken want het is goed te voelen dat de temperatuur hier stijgt!)
Vrijdag zijn we naar een stoffenfabriek geweest. Het was echt heel mooi daar, je kon zien hoe ze van het begin tot het einde stoffen maken en verven. Op het einde was het dan ook aan onszelf om een stuk stof te beschilderen.
Ieder moest een patroon kiezen, erna kreeg je de uitleg wat jou gekozen patroon wilde zeggen. Ik en Linda hadden een patroon over een Konining in Segou, dit stond teken voor kracht, Jolien haar patroon stond symbool voor huwelijk (??? Ik probeer dat nog te verklaren waarom het lot besliste dat juist dat patroontje in haar handen terechtkwam ) en ons Thalia haar patroon had een verband met dansen, en gelijk die kan shaken snapte ik dat verband dan weer net héél goed
Zaterdag kregen we extra gezelschap in Segou, onze lieve vroedvrouwen zijn ons nagereisd naar Segou om hier samen nog het laatste weekend door te brengen. Om 11 uur waren ze hier, we hebben samen even geplonst in het zwembad en even iets gegeten.
Om 3 uur zijn ik, Jolien, Linda en Thalia dan vertrokken naar onze tocht met de pirogue (een klein kanobootje), om een tocht op de Niger te maken. Het was leuk, we hadden een mooi uitzicht en een beetje wind op de boot deed ons goed!
We gingen een pottenbakkersdorp bezoeken maar er was niet zo heel veel te zien, of laat het ons anders zeggen, onze gids heeft ons nietveel laten zien. Hij ging overal met de mensen praten, ging 2 keer bij dezelfde mensen binnen en kon niet veel over de dingen van het dorp vertellen. Hij had ook een gekke uitleg ervoor, hij zij dat het moeilijk was omdat hij niet zo goed Frans kon, wat we niet snapten voor een gids, dus vroeg Jolien in welke taal hij het anders dan deed (dat bleek toch Frans te zijn :s niet te snappen!) dus besloot Jolien maar eens een examen af te nemen om zijn kennis over het pottenbakkersdorp te testen. Helaas, hij was wel wat gebuisd, hij wist weinig vragen te beantwoorden. Ook in het dorp zij hij steeds dat we moesten zeggen wat we er wilde zien (moeilijk als je ergens nog nooit geweest bent).
Maargoed, de boottocht was wel een leuke ervaring en dan hebben we daar maar dubbel van genoten.
Jolien en Linda hebben hun gewaagd aan het aanraken van de Niger, maar ik besloot wijselijk mijn handen in de boot te houden want ik heb hier horen waaien dat er krokodillen in het water kunnen zitten (die volgens ons Thalia dan weer niets doen bij toeristen, alleen maar een beetje kijken als je niet te kort komt!). Maar als Mozes niet naar de berg gaat, gaat de berg naar Mozes (of hoe zeggen ze dat), in mijn geval was het: als Kirsten de Niger niet raakt, raakt de Niger Kirsten wel met de hulp van Jolien welliswaar die mij besprenkelde met Niger water waardoor ik het toch heb gevoeld :p
Op de terugweg hebben ik, Linda en Thalia ons volledig overgeven aan Jolien die het besturen van de boot had overgenomen van de Malinees, ze deed het heel goed! Maar zoals meestal loopt er bij ons iets mis, en opeens viel de boot stil in het midden van de Niger!
De bootman dacht dat de naft op was (daar zaten we mooi!) maar uiteindelijk bleek dat we in een vissernet waren gevaren, waardoor de motor verstrengeld was geraakt in het net. Na een tijdje prutsen eraan was alles los en kon de trip gewoon verder worden gezet. We hebben genoten van de mooie ondergaande zon!
Op onze laatse avond in Segou hebben we ook een feestmaal gegeten! Iets verderop hadden we 2 weken terug gezien dat je op zaterdag na half 8 je eigen pizza kon gaan samenstellen. We hebben dat dan ook meteen eens geprobeerd. En Heerlijk was het daar! En ook heel gezellig met ons allemaal (de vroedvrouwen, de juf , een Limburger die we in het internetcafé leerde kennen en wij).
Smorgens vroeg ging dan weer de wekker af want we hadden een bus om te halen. Gelukkig is opstaan met een melodietje als walking on sunshine altijd wel gezellig als je weet dat je een warme dag tegemoed gaat. Na het ontbijt was het afscheid nemen van de meisjes en hup de taxi in naar de bus. De bus viel super goed mee; er waren raampjes , geen platte banden en een tv waarop een film te zien was !!! zelfs dat is mogenlijk hier in mali.
Eenmaal aangekomen bij toungaTours was het snel naar toilet valiezen neer en eten. we vonden een restaurantje op aanraden van de andere studenten waar we meteen besloten van de komende dagen onze laatste cfas uit te geven. Dat laatste bleek misschien zelfs niet nodig want bij het brengen van onze fles water zei de ober dat er een meneer was die aanbood ons eten te betalen. We bedankten vriendelijk maar twijfelden naderhand toch eventjes toen we flessen champagne op de kaart zagen staan. Misschien maar goed dat we onze kans verkeken hadden want deze temperaturen en alcohol ? dan kreeg die meneer misschien nog wel eens waar hij op hoopte toen hij ons het aanbod gaf. Nu allemaal de douche in en vroeg ons bedje in want morgenvroeg gaan we Bamako ontdekken (en ontbijten bij amadine)
Hey iedereen ,
Tis alweer anderhalve week geleden dat we nog iets op onze blog konden zetten dus we hebben weer veel te vertellen !
Na ons weekendje segou bleek dat het maandag de doop van mohamed was ! we moesten dus niet werken (met uitzondering van eventuele spoedgevallen) dus besloten we om er een verlengd weekend van te maken! Linda had het even gehad met onze marktbezoekjes en kwam niet mee naar de markt van san maar verkiesde een gezellig onderonsje met de zustertjes ze deelden speculoosjes en dronken cola en op die cola waren wij toch wel een beetje jaloers ! wij willen ook cola krijgen maar het was een eenmalig aanbod en Linda was de enige aanwezig om erop in te gaan!
Wij (thalia (de schooljuf uit Antwerpen) , kisten en ik) besloten dat dit onze enige kans was om naar de marktdag van san te gaan en onze souvenierjacht verder te zetten (we kampen een beetje met een koop/afpingel verslaving en hebben het motto; shop till the money is op) we zijn maar een keer in mali eh ! we stonden om 8 uur langs de straat te wachten en de 4de auto die langskwam wou ons wel meenemen ! het was een sardienbusje waar al zon 30 man inzat maar we konden er nog bij! De nodige kindjes werden op de schoot genomen en we zaten krap maar gezellig (we hebben ook leuke fotos om het te bewijzen) dat krap maar gezellig bleek iets minder gezellig toen het kindje op mijn schoot (de schoot van jolien dus) begon te plassen en door de krapheid ik het niet kon verplaatsen of omhoog houden het gevolg was dus een natte broek en de dag was nog maar pas begonnen. Jammie ! gelukkig was er de zon om te helpen met drogen en onze dag kon gewoon verder gaan. We kochten weer heel wat en gingen ook eens bij de zusters van san langs voor een paar kg aardappelen en meel voor babypap! Ze waren super vriendelijk en we werden zelfs tot aan de bus geassisteerd omdat alles zo zwaar was. Eenmaal terug in koutenso hadden we (ale ik toch) een home sweet home gevoel en konden we weer wat genieten van de rust.
De week zelf ging zijn normale gangetje alleen hadden we een nieuwe zuster bij zr symphoroosa een vroedvrouw uit congo nam direct de leiding op de materniteit en hield een lijstje bij met dingen die ze wou veranderen. (dit wordt verder benadrukt door kirsten , wanneer ze klaar is met bellen naar haar schatje die ze toch wel heel hard mist) ;; (schrijf maar iets :D) Hier ben ik! Zr symforosa is een toffe zuster, het is nog een jonge en neemt toch wel een moederrol ten opzichte van ons aan. Maar in het dispensarium is het geen gelaten vrouw, ze neemt haar taak heel serieus op! Ik verwacht veel positieve verandering door haar (maar de matronen in het dispensarium leken vaak toch niet op hun gemak! Haar orders waren kort en krachtig, en voor alle veiligheid best ook snel en degelijk opgevolgd. Nu een frisse wind kan wonderen doen! Verandering is niet altijd slecht.
Linda en ik wouden allebij wel bij jean staan dus besloten we van een weekje half half te doen! Zei kreeg vooral de wondzorg dagen en ik de vaccinties dus ik denk dat we allebij wel content waren. Bij hugette was het werk saai maar de sfeer gezellig dus dat maakte ook al veel goed. Wel vreemd dat we die week veel mensen hebben gezien met 12 vingers en twaalf tenen ! eenmaal we erop begonnen te letten viel het ons echt op !
Op donderdag middag kwamen de vroedvrouwen aan. Iedereen was erg benieuwt en het bleken toch twee toffe madammen.. Met alleen vrouwen vertrokken we zaterdag ochtend met de auto naar het kleine paradijsje (volgens de mensen in het dorp met een auto die gewoon te vroeg bleek te zijn. Wijzelf waren maar een beetje te laat maar dat was gewoon omdat we het al zo gewoon zijn van op alles te moeten wachten. Het is een beetje onze tweede natuur geworden met de woorden van zr symphoroosa patience ! patience !
Terug naar teriya bougou; het paradijsje bleek een beetje een misvatting te zijn want we kregen een slaapkamer die stonk naar urine en waar er muizenstrontjes lagen en niet de lekkere die we kennen van op de boterham. Kirsten trok haar stoere/stoute schoenen aan een eiste een andere kamer voor dezelfde prijs, (ik werd wel gesteund door de andere studenten, maar vanwege de taal kreeg ik de taak om te discusieren, en met succes!!!) ! we moesten uiteindelijk 500 cfa per persoon meer betalen maar de kamer was een wereld van verschil ! omdat er in teriya bougou minder te doen was dan aanvankelijk gedacht hebben we onze dagen vooral doorgebracht met zwemmen , aquagym en bruinen ! de bijna laatste kans om aan ons kleurtje te werken ! we komen nog steeds terug als babu maar toch een beetje minder als jullie allemaal thuis. Kisten hoopt nog steeds op de bbq die ze komende woensdag krijgt terwijl de zon schijnt (maar volgens Joris zal het niets te zonnen worden) voor Linda is het allemaal een beetje hetzelfde en ik heb best nog wel zin in een beetje kou en winterkleren.
Op maandag begon de vaccinatie campagne dus was er werk genoeg is het dispensarium de consultaties waren overbezet omdat meer als de helft van de vpk instond voor de vaccinaties. De eerste dag waren er meer als 500 kindjes komen opdagen dus bij de vaccinaties was het ook druk en zr symphoroosa ging door met haar opruim/ schoonmaak missie op de materniteit. Dinsdag kreeg Linda dan eindelijk haar vlechtjes die ze toch wou uitproberen !! Het was een beetje het pipi langkous effect: voor fotos gelieve u tot ons te wenden na aankomst. Deze zijn er ondertussen al terug uit van deze avond, ze waren toch al wat los aan het komen. s Avonds heeft ze zich dan nog wat henna laten zetten op de voeten, eerst wou ze op de hand maar ze heeft gelukkig voor de voeten gekozen. Ze heeft in elk geval geen spijt van haar keuze. Het is een beetje alsof ze een schimmelinfectie op haar voeten heeft. En combinatie van bruin, groen, en zwart !!! Vanaf dinsdag namiddag begon de afscheidsronde maar de traantjes vielen pas woensdag het was de laatste keer voor alles en toen mau au revoir a demain riep was het dek helemaal van de dam. Kirsten had het vooral moeilijk met het personeel van het dispensarium ik vooral bij de kindjes van jozefien en jozefien zelfs die nog frietjes voor ons had gebakken en nog eens zei dat ze onze oma in mali was. Linda bleek de enige te zijn die sterk genoeg was om niet te wenen maar vaarwel koutienso was toch wel moeilijk voor ons alle drie denk ik. We werden donderdag ochtend uitgezwaaid door de andere studenten en toen werd nog eens een traantje gelaten. We hebben toch een goede indruk gemaakt denk ik. Onze laatste avond in koutienso was het ook nog boom bij adama maar dat viel een beetje tegen toen we bijna zat werden van de adem van sommige mannen. We hebben toch wat kunnen dansen en geluistert naar zatte praat en gekeken naar de sterren. We sloten de avond af met een gemengt gevoel . het was weer de laatste keer.
Nu zijn we in segou , hier hebben we al veel gewandeld , gezwommen , stoffen geverft maar daarover meer binnenkort
Groetjes en tot snel
De vrouwen van koutienso
