Deze manama notariaat is het laatste jaar dat ik volg vooraleer mijn beroepscarrière (eindelijk) aan te vangen. Dit betekent dat deze kerstexamens dan ook de laatste ooit zijn. Door de stage tijdens het jaar, de opdrachten (papers en statuten) en de gevulde lesdagen gedurende de rest van de week (maandag en dinsdag volledige dagen les, en de drie overige stagedagen), is de voorbereiding erop eigenlijk pas begonnen in de blokperiode zelf. Deze is dan nog eens extra kort, dankzij het feit dat we 7 examens hebben, en ze toch min of meer gespreid moesten zijn.
Ondanks alles durf ik te stellen dat we er goed voor staan; het is een manama, dus ook de professoren zullen vast minder streng zijn. Bovendien gaan er dit jaar 3 van op emeritaat, wat wellicht tot gevolg heeft dat ze milder zullen zijn in de beoordeling.
Verder is het ook een emotioneel moment daar ik nu zeven jaar op rij met zo'n kerstexamens heb gezeten, wat ik natuurlijk niet zal missen. Ik zal op deze blog ook verslag uitbrengen over het verloop van deze examens, beginnende met het mondelinge examen vennootschapsrecht van gisteren.
Ik had mijn wetboek mooi gemarkeerd, en zowaar post- its gebruikt (wat ik ofwel niet doe, ofwel in overdreven mate, maar hier per uitzondering niet). Bij mijn aankomst aan het lokaal vertelden enige medestudenten mij al dat de professor een uur later dan voorzien was aangekomen. Ik vreesde al dat ik een uur later binnen zou moeten, maar doordat niemand binnen wilde gaan om kwart voor twaalf (ik had examen om twaalf uur), ben ik dan maar binnengegaan.
De vragen vielen goed mee, en gelukkig was de professor de statuten (ie we tijdens het jaar moesten opstellen om er dan op het examen toelichting bij te geven) vergeten, wat maakte dat we er zelf wat over moesten vertellen, en dan kan je natuurlijk alles wat beter voorstellen dan het in werkelijkheid is, nietwaar?
Doordat het al middag was, ging het bij mij zo snel vooruit doordat ze mij telkens onderbrak en naar de volgende vraag doorstuurde dat ik er vrij snel vanaf was. Kortom: hier ben ik al vanaf!
Hoogtepunt van het kwisje? Na het examen zij de professor dat ik mijn voorbereiding mee mocht nemen; gezien niemand dat kon lezen. Een vleugje humor moet kunnen, nietwaar?
nu mei teneinde loopt, beginnen ook de laatste examens. Deze keer heb ik er slechts 4, wat betekent dat ik een heel rustige examenperiode beleef. Hierdoor heb ik tijd om ook meer in het algemeen terug te blikken op de voorbije 6 jaar, en ook al vooruit te kijken na het laatste examen (22 juni). Eén van de belangrijkste zaken die ik heb geleerd is dat creativiteit de belangrijkste voorwaarde is om degelijk te presteren. Gezien de masteropleiding zeer praktijkgericht is, door middel van casussen ed, leer je je plan te trekken, wat soms belangrijker kan zijn dan theoretische kennis. Ook het sociaal netwerk heeft een niet te miskennen belang: als je ooit advies nodig hebt, of een duwtje in de juiste richting, kan je hier steeds op terugvallen.
Verdere bedenkingen op dittopic volgen later nog. In deze bijdrage zou ik ook graag nog mijn dank betuigen aan 2 internet- items die ik vooral tijdens de blokperioden heb leren appreciëren: Youtube en Facebook. Dit laatste maakt het immers mogelijk om sociaal contact te houden met de buitenwereld in een periode van zeer groot isolement. Meer nog dan chat- instrumenten kan je een gevarieerd contact onderhouden: je kan inderdaad gesprekken voeren, maar ook wanneer je slechts weinig tijd hebt, is Facebook een mooi instrument. Zo kan je via "comments" en "groups" steeds iets nieuws ontdekken, en heel gespreid (en belangrijker: telkens met weinig tijdsverlies) toch een zeker sociaal contact blijven behouden.
Een ander instrument is Youtube. Hier tref je een enorme muziekbank aan, voor elk moment van de blok/examenperiode. Als je graag studeert met enige muziek, is dit een dankbare site. Het nadeel is echter wel dat je geen lijst kan opstellen waarbij de nummers elkaar automatisch opvolgen; elke keer moet je manueel verder gaan, wat niet ideaal is voor het concentratievermogen.
Met wat vul ik mijn tijd dan nog, vragen jullie je misschien af. Immers, als ik niet zoveel, en geen zware, examens heb, heb ik toch nog tijd over? Wel, we zitten volop in verkiezingsstrijd, wat betekent dat er vele borden geplakt, flders uitgedeeld, en mensen overtuigd moeten worden. Dat vraagt enige inspanning, zelfs als je, zoals ikzelf, niet persoonlijk opkomt. (Hierbij nog een kleine tip: stem CD&V! )
het is een tijdje stil gebleven op deze blog, om reden van een af te werken thesis. Twee weken geleden moesten we onze thesis indienen, en eergisteren (dinsdag om 13.40 u) mocht ik mijn werk mondeling verdedigen voor de promotor en assessor. Ik had me voorbereid op een grote show, maar dit sloeg tegen toen bleek dat ik het werkstuk in het claustrofobisch bureau'tje van de professor moest verdedigen. U kan het zich als volgt voorstellen: een behoorlijk gevuld bureau, waarop ik mijn laptop moest zetten, en deze vervolgens moest opstarten in een pijnlijke stilte waarin je niets kan zeggen, maar wat ook een vreemd effect heeft. Intussen deelde ik dan ook de hand- outs maar al uit, wat voor positief gevolg had dat de professor, een waardig man van 65 die dus geen moderne technieken kent, zeer verheugd was, en meteen een positieve commentaar gaf.
Nu moet u weten dat mijn thesis niet van erg hoogstaande kwaliteit was. Ik had er eerst niet veel tijd voor, en nadien (zijnde vanaf februari van dit jaar) geen zin. Aldus was dit het grootste punt van commentaar: het werk was nog in rudimentaire staat. Anderzijds was de promotor, zowel als de assessor, ten zeerste te spreken over de bonnenselectie. Ik had namelijkauteurs als Pothier, Beltjens en Laurent (allen 19° eeuwse auteurs) gebruikt. Ook had ik de costuimen van Parijs en Orléans aangewend, wat evenzeer in de smaak viel. Wat het rudimentaire betreft: ik ken mezelf, en had dit vorig jaar, bij de keuze van het onderwerp reeds voorzien. Ik heb aldus een zeer bewuste keuze gemaakt.
Het eindresultaat is dat het "voldoende" is. Dit betekent dus een 10/20, wat een ideaal resultaat is. De thesis heeft een grote periode van mijn masteropleiding bedekt, wat toch wel maakt dat hij een tijdperk op zich vormt. Het was me een genoegen eraan te werken, en ik bereid me nu voor op het afwerken van nog enkele opdrachten en op de naderende examens.
gisteren en vandaag mocht ik met enkele vrienden mijn eerste terrassen bezoeken. Een prachtige hemel, een zacht windje, en een fris drankje mochten ons deel zijn; de sfeer zat er goed in!
Als het een zomer wordt zoals het een winter is geweest, extreem dus, mogen we ons nog aan wat meer terrassen wagen. Tijdens de wandeling naar de terrassen, heb ik ook nog de eer gehad een weinig historische uitleg te geven bij enkele prachtige gebouwen, en wetenswaardigheden tout court.
Aldus zat de sfeer er weer goed in, en kijken we uit naar de volgende!
ondanks, of net dankzij, mijn beperkte relatie- ervaringen, meen ik een degelijk zicht op de soorten relaties/koppels te hebben. Ik zou ze vandaag willen opsommen en kort toelichten:
Het velpon- koppel: ah ja, de soort die je nooit apart tegenkomt. Altijd en overal zal je beide partners tegelijk tegenkomen. Ze lijken onafscheidelijk te zijn: op elk feestje, in elke samenkomst onder vrienden zijn ze met twee. Het kan zelfs zo ver gaan dat ze steeds in 1ste persoon meervoud over zichzelf spreken: "We zullen dit doen", "we zullen daar naartoe gaan". Een special act: als ze dan toch eens opgesplitst worden (soms wel voor de volle dag ), wordt er telkens een scène uit één of andere oorlogsfilm nagespeeld waarbij de ene partner naar het front vertrekt en de andere niet weet of ze elkaar ooit nog terug zien.
metafoor: ze plakken aan elkaar
Meer dan ooit is hier het volgende van toepassing:
De titanic- relatie: één of beide partners denkt deze keer de relatie voor het leven te hebben gevonden. Hierbij nemen ze niet in rekening dat ze het nooit lang volhouden, en binnen de kortste keren ligt de relatie dan ook aan diggelen. Let wel: deze personen hebben al veel relaties achter de rug, waarbij ze telkens hetzelfde verklaarden.
metafoor: de titanic werd als onzinkbaar beschouwd, maar zonk al op haar eerste vaart.
Het knipperlicht- koppel (of niet- koppel): intussen een bekend fenomeen. Van zodra iedereen op de hoogte is dat ze samen zijn, moet men ingelicht worden dat het intussen uit is. Maar tegen het ogenblik men dat weet, is het weer terug aan. Zeer vermoeiend, niet in de laatste plaats voor de vrienden!
metafoor: het aan- uit gaan van de relatie volgt de interval van het knipperlicht.
De klimop- relatie: de partners zijn al sinds mensenheugnis bij elkaar, en zullen dat ook blijven. Iets opvallend voor jongeren, doch uiterst waardevol, mits het niet louter uit gewoonte is.
metafoor: zoals een klimop zich rond een boom draait, zijn ook de partners niet meer te scheiden. (een klimop is wel parasitair, dus de metafoor klopt niet helemaal, maar goed!)
Het romkom- koppel: het koppel dat steeds vanalles meemaakt, vaak het stomste eerst, en er toch altijd beter uitkomt. Het kan zijn dat het een soap is vooraleer ze samen zijn, of tijdens hun relatie. Maar ze menen het altijd goed, en het is steeds buiten hun macht om dat het gebeurt: de calimero's onder de relaties!
metafoor: net zoals een ROMantische KOMedie ontwikkelen de gebeurtenissen zich, en voor de vrienden is het duidelijk dat het toch goed afloopt.
De kolonie- relatie: een verschrikkelijk tafereel. De ene partne promoveert zich als heersende partij, en maakt van de andere de overbekende "sloef". Hoewel het zich later kan ontwikkelen, is vaak reeds bij of voor het begin van de relatie duidelijk dat de ene partner de andere zal verdringen. Hoewel het zo'n vaart niet altijd loopt (het kan ook in zachtere mate zijn), is het toch geen ideale situatie.
metafoor: de heersende partner gedraagt zich als koloniale macht ten opzichte van de andere. Indien het in minder sterke mate is kan men ook spreken van een dominion- relatie.
Het Victoria- Albert- koppel: de ene partner adoreert de andere, terwijl vice versa eerder sprake is van een zekere genegenheid, of zelfs uit opportuniteit. Daar waar men (volgens ondergetekende) geacht wordt voluit voor een relatie te gaan, houdt de ene partner toch voorbehouden, of reserves. Deze laatste gaat wel mee, maar niet volledig zoals de eerste. Dit verstoorde evenwicht zal leiden tot een breuk, of tot een vastgeroeste relatie (vaak omdat de eerste partner steeds voor de tweede blijft gaan).
metafoor: deze situatie kwam voor tussen queen Victoria en prins- gemaal Albert. Zij het dat Albert toch nog enigszins verliefd was, en uiteraard via Victoria een wereldrijk bestuurde.
Dit lijken mij de opvallendste categorieën te zijn. Er zijn er uiteraard vele gewone, die ik hier niet vermeld. Maar nogmaals: ikzelf heb amper ervaring, en spreek louter als criticus. Maar het blijft frappant hoezeer de categorieën gerespecteerd blijven. Welke de meest voorkomende is blijft voorlopig onduidelijk, maar misschien komt ook daar ooit nog wel een studie over.
vandaag zijn me een aantal bijzondere zaken voor het eerst overkomen. Het begon deze middag, toen ik aankwam op de bibliotheek. Voor de eerste keer niemand bekend gezien, zo erg zelfs dat ik mij genoodzaakt zag te beginnen werken. Gelukkig kwam er al snel een vriendin op het toneel, waar ik iets later iets mee ben gaan drinken. Maar niet voor ik haar uit de nood had geholpen met haar computerslot. Je kent dat wel: een soort dun fietsslot om een laptop mee vast te leggen. Het was een slot met cijfercombinatie, en zulke sloten vergen altijd wat extra studie.
Toen we terug aan de slag gingen (op aandringen van de vriendin in kwestie), kwam ik een andere vriendin, voor het gemak C. (op request van de persoon zelf gebruikte ik haar halve initiaal ) genoemd. Voor de eerste keer moest ik zowaar aandringen om mee iets te gaan drinken. Meestal gaan de mensen meteen mee, maar bij haar moest ik nu toch even de druk verhogen.
Toen zij naar de les moest, ben ik terug naar de bibliotheek gegaan om er een groepswerk te starten. Voor de eerste keer werkte ik er tot ná vier uur! Ook voor het eerst kreeg ik van iemand, een zekere F., zonder omwegen gelijk op een door mij geopperd punt. Ik hoef jullie niet te vertellen dat het een grote shock voor mij was, gezien al mijn vrienden (uitgezonderd een zekere J.) en vriendinnen bijna automatisch partij kiezen tégen mij.
Om de dag te beëindigen heb ik voor het eerst openbaar vervoer naar huis (eerst een tram, dan de bus) genomen waarbij ik ben overgestapt. Niet heel bijzonder, maar wel op deze dag, natuurlijk (het cumuleert)!
zoals jullie al weten studeer ik, als alles goed gaat, dit jaar in juni af. Aldus vind ik het tijd voor een petite histoire uit het begin van mijn studiecarrière.
De professoren vonden het toen nodig om regelmatig een aantal, of zelfs veel, bladzijden uit hun cursus te laten vallen. Dit voornamelijk wegens tijdsgebrek. Uiteraard waren wij als studenten heel opgetogen omdat we de bladen konden wegschrappen. De methode hiervoor verschilde van student tot student. Sommigen doorstreepten het paginanummer: bijvoorbeeld 55, anderen zetten een kleine "0" voor het paginanummer, nog anderen zetten een fijne streep over hun ganse bladzijde.
Ikzelf hield er een iets "enthousiastere" methode op na. Ik zette zodanig veel strepen op mijn blad, dat de inhoud bijna niet meer te lezen was. Op zo'n manier dat men er met wat fantasie een abstracte kunst in kon zien. Deze methode kostte echter heel wat inkt, en al snel nam ik er een aparte pen voor. Niet veel later kreeg die pen een papiertje opgekleefd met daarop het opschrift DE SCHRAPPER. Bovendien had ik net vrij dure pen met een koker gekregen, waarbij de koker al snel ging dienen als aparte houder voor DE SCHRAPPER. Uiteindelijk raakte de eerste pen leeg, en moest ik een nieuwe zoeken (5 pennen geprobeerd! ), waar ik dan nog het lipje van moest afbreken om ze in de koker te krijgen.
Jullie kunnen je wel voorstellen dat DE SCHRAPPER snel een begrip werd onder de vrienden. Hierdoor werd het schrappen nóg leuker! Maar vooral wanneer ik té enthousiast werd in mijn schrappen, en 4 à 5 bladzijden te ver pas doorhad dat ik al lang moest gestopt zijn, was de hilariteit groot. Zeker omdat ik mijn bladen bijna niet meer kon lezen.
Nu is DE SCHRAPPER op rust, gezien we vooral eigen nota's moeten maken, maar ik hoop hem ooit door te kunnen geven aan mijn kinderen. Wat is er geworden van de eerste pen, hoor ik jullie al vragen. Deze werd vernietigd door een vriendin (M.) die er echt niet meer tegenkon, en zich móést uitwerken op die pen. It was viscious! Maar ze heeft nooit aan DE SCHRAPPER in functie kunnen raken.
Zo, dit was een kleine vertelling, waar er nog aan zullen worden toegevoegd. Ik hoop dat jullie het konden smaken, en zeg jullie:
vandaag eindigt het jachtseizoen met, zoals elk jaar, een "duivenweekend". Tijdens dit weekend worden de jagers door de landbouwers uitgenodigd om het teveel aan duiven te verdelgen, om de oogst te garanderen.
De vogelbeschermingsorganisaties staan hier zeer sceptisch tegenover, en zouden deze actie dan ook willen afschaffen, of minstens drastisch inperken. Zij halen hiervoor volgende argumenten aan: het is geen weidelijk (i.e. behoorlijk, ethisch) jagen meer, het is overbodig gezien de duiven wegtrekken, er bestaan middelen om ze te verjagen zónder neer te schieten en het is voor het eigen voordeel (de opbrengst van de neergeschoten vogels).
Hier moet men echter volgende argumenten tegen inbrengen: 1) Het is geen weidelijke jacht. Dit is een juiste waarneming, maar doet hier niet ter zake: er moet een onderscheid gemaakt worden tussen de "jacht" en de "verdelging". Daar waar de jacht het bijgekomen wild "afroomt" om het evenwicht in de natuur te bewaren en overlast (zowel voor de omwondenden als voor de dieren zelf) te voorkomen, heeft de verdelging tot doel het teveel aan specifiek in de wet bepaalde (vogel)soorten op te ruimen. Het is een feit dat de duivenpopulatie de laatste jaren exponentieel is gestegen. Hiervoor zijn tal van oorzaken te vinden: het tekort aan natuurlijke vijanden (deze soorten zijn reeds jaren geleden verdwenen en kunnen nu maar zeer moeilijk worden geherintroduceerd), de zachte winters tot vorig jaar (waardoor er het hele jaar voldoende voedsel was te vinden, en er dus nog 1 à 2 nesten per koppel konden bijkomen), etc.
Al deze duiven voeden zich met het graan etc. dat binnenkort net boven de grond zal uitkomen (en dus niet met het zaaigoed zoals dat nu onder de grond zit), wat enorme economische schade toebrengt aan de sector die in een "goed jaar" reeds in financiële moeilijkheden zit.
2) Het is overbodig gezien de duiven wegtrekken. Een aantal duivensoorten trekt inderdaad na een tijd weg, maar zal intussen toch nog voldoende schade kunnen aanrichten. Daarenboven blijft een heel deel ter plaatse, gezien er toch voldoende voedsel te vinden is. Deze noemt men "cultuurvolgers". Zij passen zich aan aan de mogelijkheden die de mens (ongewild) schept. Door te zaaien creëert de landbouwer een enorme voedselbank waar de duiven massaal op afkomen, gezien het een gemakkelijke voedingsbron is.
3) Er bestaan middelen om ze louter te verjagen. Dit is inderdaad zo, maar het zijn middelen die ofwel duur in aankoop zijn, of zeer onderhoudsintensief. Zo zal men de apparatuur regelmatig moeten herschikken om gewenning te voorkomen. Ook zullen de dieren wel afgeschrikt worden, maar telkens terugkeren, en evenzeer schade aanrichten vanaf het ogenblik dat de apparatuur slecht werkt, of anderszins niet functioneert.
4) Het is voor het eigen voordeel. Dit is onjuist. Verdelgde duiven moeten onmiddellijk aan het OCMW worden overgedragen, op basis van een oude wet, die toen nog de verdeling onder de armen als doelstelling had. Heden ten dage is dit uiteraard volledig achterhaald, maar de wet blijft de wet.
Kortom, deze verdelgingsweekends zijn een noodzaak geworden in een periode waarin de jagers vrijwel alle roofdieren moeten vervangen, en dit op ethische wijze trachten te vervullen. Men heeft nog steeds het beeld van de negentiende eeuwse schietgrage bourgeois voor zich, terwijl de facto de overgrote meerderheid van de jagers milieubewuste personen zijn geworden die met kennis van zaken handelen.
weerom een nieuwe ontwikkeling in het dossier rond het sluiten van de ring rond Antwerpen. Minister- president Kris Peeters heeft zich tot doel gesteld de knoop door te hakken in de komende weken. Hierbij zal hij uitgaan van de bestaande uitvoerbare dossiers. Anderzijds wil burgemeester Patrick Janssens een nieuw tracé een kans geven.
Er staan dus twee tracés in de belangstelling: nog steeds de Lange Wapper, en een nieuw voorstel vanuit de drukkingsgroepen.
Vooreerst nog een kort woordje rond de Lange Wapper. Het betreft een degelijk uitgewerkt dossier, dat sinds het intussen berucht geworden Pomphuis- arrest terug een kans op slagen heeft. Het is ook een voorstel dat al het verkeer concentreert op één snelweg, wat de algehele hinder aanzienlijk doet dalen. Anderzijds zal het fijn stof wel degelijk bijzonder sterk stijgen in de omgeving van de Lange Wapper. Bijkomend voordeel is dat hier reeds lang aan is gewerkt, en dat het op korte termijn uitvoerbaar is, wat op zich uiteraard niet volstaat als argument, maar wel in combinatie met bovenstaande factoren.
Anderzijds werd recent een nieuw tracé voorgesteld door de bekende belangengroepen met een aantal nieuwkomers, verenigd in "Forum 2020". Dit idee houdt in dat men een drietal grote wegen aanlegt, die de ring evenzeer moeten rond maken. Nadeel is hier echter dat het de grote problematiek van de Lange Wapper, het fijn stof, verdeelt over heel de stad. Eén van de nieuwe wegen loopt tevens over linkeroever, wat zeer verstorend kan werken voor de lokale toestand.
Wat met de volksraadpleging? Dit was een vraag van de stád aan de bevolking om een advies te geven over welk advies de stad aan de regering moest geven. Er zijn nog andere overwegingen die een rol spelen. Daarenboven hebben volksraadplegingen nooit echt goede resultaten geboekt in het verleden, dus moet men de nodige scepsis bewaren. Tot slot nog dit: er was geen al te hoge opkomst bij het referendum, dus ook die basis is niet echt groot te noemen.
Het mag duidelijk zijn dat ik voor de Lange Wapper ben, maar het is maar een persoonlijk mening natuurlijk! P.S.
deze categorie, creatieve levensinzichten, is humoristisch bedoeld. Ik plaats hier de boodschappen die niet ernstig te nemen zijn. In het kader van "er mag al eens gelachen worden" worden hier de teksten gezet die gezien moeten worden als uitgewerkte grappen. Gelieve deze ook zo op te vatten (incluis in uw reacties), en dan blijft het leuk voor iedereen!
)
), wordt er telkens een scène uit één of andere oorlogsfilm nagespeeld waarbij de ene partner naar het front vertrekt en de andere niet weet of ze elkaar ooit nog terug zien.
), waar ik dan nog het lipje van moest afbreken om ze in de koker te krijgen.
