In het allereerste bericht bovenaan deze blog staat een link naar een YouTube filmpje.
Een filmpje van een choreografie gemaakt door Martin en... Juryan.
Ik vroeg Juryan hoe hij op het idee kwam om dit mooie staaltje danstheater te maken.
Hij stuurde me een brief. Een brief die ik hieronder integraal publiceer. Het mocht van Juryan.
Hey Pieter
Ik dacht; ik waag de gok gewoon. Ik had van mijn collega/docent al gehoord dat hij goed en lenig was. Zal ik hem gewoon een berichtje sturen? Wie weet is hij wel diegene met wie ik die dans kon maken. Iets wat ik al zo lang wou.
Ik kreeg spoedig snel reactie. En voor ik het wist voerden we hele gesprekken. Ik vertelde hem mijn idee over een liefdesduet met een jongen. Martin zag dit helemaal zitten en een afspraak volgde om te kijken hoe en of het samen ging. Het voelde goed en we waren beiden enthousiast. Al snel was een tweede afspraak gemaakt. Tussendoor spraken we heel erg veel over onze ideen, gedachten en inspiraties. Onze passie voor dansen werd alsmaar sterker. We voelden elkaar goed aan. We kenden elkaar nog maar een korte tijd, maar wanneer we dansten voelde het alsof we elkaar jarenlang kenden. Het voelde zo vertrouwd.
Al snel hadden we een verhaal voor onze dans. De één heeft gevoelens voor de ander, maar de andere kan deze nog niet beantwoorden. Omdat hij nog niet helemaal uit de kast is, bang voor reactie. Maar diep van binnen wil hij het wel.
Dagen, weken, maanden gingen voorbij. En het enige waar ik aan kon denken is aan Martin en onze dans. We stuurden elkaar bijna elke minuut van de dag smsjes en berichtjes. Het leek wel een verslaving. Leefde ik me te veel in, in onze dans? Of waren dit echte gevoelens? En hoe zat het met Martin? Wat voelde hij? Was het voor hem ook zo? Al snel werden onze gevoelens sterker. Maar waarom kon ik me nog niet helemaal geven? Iets hield me tegen.
Ondertussen was Martin verliefd geworden. Dit alles maakte het allemaal ingewikkeld. We dansten een zeer intens duet. Maar qua gevoelens was het precies omgedraaid. Dat maakte het er voor Martin niet makkelijker om. In plaats van afstoten, wou hij mij juist aantrekken. Omdat het mij allemaal te dicht kwam hield ik afstand. Waarom deed ik zo moeilijk? Dit is toch wat ik wou? Waarom lukte het dan niet?
Onze dans was helemaal af. We waren trots op het eindresultaat. Het liefste deelden we onze dans met de hele wereld. Ten eerste om te laten zien wat we konden, wie we zijn en dat wij samen perfect samen dansen. Maar we zagen het ook als een statement. Twee jongens kunnen ook gerust een duet dansen. Daarom gingen naar Martin zijn school om te vragen of we het mochten opvoeren bij een voorstelling. De docenten waren positief en we kregen goedkeuring.
De dans moest wel gekoppeld zijn aan een boek. We kwamen al snel bij Hou je van blauwe ogen? terecht. Het verhaal klopte precies. Houd je van blauwe ogen sloeg niet alleen op onze dans. maar ook privé klopte het verhaal. Dat maakte het zo bijzonder. Maar privé was ik diegene die zich niet kon geven.
De dag van ons optreden kwam steeds dichterbij. De spanning liep op. Voor Martin werd het allemaal lastig. Dit duet was zwaar voor hem. Hij danste een duet met een jongen van wie hij zielsveel hield, maar die de liefde niet kon beantwoorden. Ik wou wel maar op één of andere manier lukte het niet. Ik snapte heel goed dat Martin dit lastig vond.
Zondag 29 maart 2009 was het dan zover. Eindelijk onze dag. De dag dat wij eindelijk iedereen onze dans mochten laten zien. Het zou geweldig worden. We hadden 2 voorstellingen. Een middag en een avondvoorstelling. s Middags kwamen onze familieleden kijken. We waren zo nieuwsgierig wat iedereen er van zou vinden.
De voorstelling begon en bijna waen wij aan de beurt.. We keken elkaar aan. Gespannen maar ook vol enthousiasme. We gaan dit doen. We gaan knallen. De muziek weerklonk en de dans begon. Het ging geweldig. Na afloop kregen we een staande ovatie. Iedereen vond het geweldig. Wat waren we blij en trots. We hebben het gedaan. Mijn familie vond het grandioos. Zo mooi, en er waren duidelijk emoties te zien tijdens de dans. Mijn moeder vroeg zelfs aan mij of Martin niet iemand voor mij was. Iedereen vond ons het perfecte stel. Dat vond ik ook. Maar waarom kon ik het niet??
De avondvoorstelling ging nog beter. Ik voelde iets wat ik al die andere keren nooit gevoeld had. Ik beleefde de dans alsof het echt was. Er heerste een bepaalde rust in mij, maar ik maakte de dans wel bewust mee. Heel bijzonder gevoel.
Beiden merkten we dat de tweede voorstelling nog specialer was. We waren er stil van. Na afloop kregen we van heel veel mensen positieve reacties. Iedereen vond het geweldig. Maar ik, ik leefde nog steeds in een bepaalde roes.
Ik zette Martin af bij de trein en reed naar huis. Onderweg ben ik even bij een parkeerplaats stil gaan staan. En heb gehuild. Alle gevoelens kwamen naar boven. Dit was voor mij de bevestiging. Ik hield van Martin. Ik wou dit gevoel van die dans nooit meer kwijt raken. Snel pakte ik mijn telefoon en begon aan een sms. Ik vertelde hem dat ik trots op ons beiden was en dat ik hem miste en dat ik hem het liefst bij mij wou hebben. Om dit gevoel zo lang mogelijk vast te houden.
Die nacht deed ik de dans wel honderd keer opnieuw. Ik dacht steeds aan Martin. Ik dacht aan ons. En meteen die ochtend stuurde ik Martin een mail waarin ik hem vertelde dat de tweede dans iets in mij los heeft gemaakt. Zo veel dat ik mij open wou stellen tegenover Martin. Ik wou er voor gaan als hij dat ook nog wou. Dit was het begin van iets moois. Door deze dans hebben wij elkaar gevonden. Met niemand anders kan ik zo goed dansen als met Martin. Wij haalden beiden het beste van elkaar naar boven. En dat moest nog lang doorgaan.
Juryan
|
Hallo en welkom
