Toen we in 1998 de 25ste verjaardag vierden van ons centrum voor geestelijke gezondheid CIDAR , nu opgegaan in ANDANTE , kozen we ‘Littekens’ als thema van ons symposium.  Voor de uitnodiging gebruikten we de tweede foto van rechts uit deze reeks die ik maakte voor een tentoonstelling met kinderen van het toen erg vervuilde en industriële Willebroek. De portretten genomen als röntgenfoto’s van longenplaatste ik tegen de koude blauwe tegels van de keuken het kasteel. 

De foto van het kind met littekens werd levensgroot afgedrukt, zodat de ontvanger, in het post Dutrouxjaar, letterlijk het beschadigde kinderlijf in handen kreeg, dit omdat psychotherapie pijn niet uit de weg wil gaan. Ook als het om littekens gaat vanuit uit een ver verleden.

Coetzee schrijft dat littekens plekken zijn, waar de ziel uit alle macht geprobeerd heeft naar buiten te komen maar is teruggeduwd, opgesloten en ingenaaid en dat we daarom zo moeilijk naar littekens kunnen kijken. Coetzee legt in zijn roman als geen ander een schrale eenzame pijn bloot.

In de vorige biënnale van Venetië overdonderde de Belgische kunstenares Berlinde De Bruyckere de hele kunstscène met een meesterlijk esthetisch werk ‘Kreupelhout’.  Zij toonde immense beelden van verminkte kwetsbare wezens waarin ze de pijn zo uitvergroot dat je je er letterlijk klein bij voelt en er als een mier over heen zou kunnen kruipen.