Op deze biënnale dit jaar, werd ik getroffen door de grote schilderwerken van Zec in de kerk Dela Piéta, waar hij met een Rubbensiaanse virtuositeit, op krantenpapier, de dodentocht van de duizenden asielzoekers in de middellandse zee tot leven brengt.

Deze barokkerk deed me denken aan de vroegere opdrachtgevers die door de kunst de pijn van martelaren wilde verheerlijken maar ook de zondaars wilden afschrikken met de gruwelijke straffen in de hel.

De opdrachtgevers zijn vervangen door hagelwitte galerieën en musea die platte dienaars zijn geworden van het grote geld. 

Het is van betekenis dat veel kunstenaars van vandaag juist de pijn opzoeken om iets te zeggen van de door consumptie verdoofde samenleving. Met al onze terugbetaalde zorg ligt het Vlaams zelfmoordcijfer anderhalve maal hoger dan het Europees gemiddelde omdat consumeren alleen niet gelukkig maakt.